Toen was het tijd voor actie. Inderdaad, het varken ging er op de kop in en ik schoot in de lach. Die kleine in het rond schoppende pootjes waren echt best grappig, maar toen was het tijd voor de operatie. De jongens hadden ieder een poot vast en mijn vriend pakte een schoon scheermesje om te snijden.
We zijn begonnen met ‘woord van de week’. Iemand in het team kiest 10 Kovol woorden en dan moeten we allemaal proberen dat woord te spellen in het nieuwe alfabet. We hebben 10 minuten in onze teamvergadering om de woorden te bespreken en als we het eens worden over een woord, heeft dat voortaan een standaardspelling. We hebben het deze week voor het eerst geprobeerd en zijn het eens geworden over 8 van de 10, waardoor er 2 voor eeuwig op de lijst blijven staan (of tot Rhett leert om ‘huis’ te spellen, haha!).
Het betreffende dorp is ongeveer 2-2,5 uur lopen, dus het zou een lange dag worden! We wisten dat het best veel gevraagd zou zijn van onze kinderen, die nog maar 2 weken in Kovol waren. We hebben de laatste tijd regelmatig met ze gelopen naar de omliggende dorpjes, zodat ze gewend raken aan lopen in de bergen en de gewoontes kennen die horen bij het in een dorp rondhangen.
Toen ik thuis in Europa was, voelde het oud en muf om naar opnames van Kovoltaal te luisteren, maar hier is het een levende taal. A.s je onderweg iemand tegenkomt en je vraagt nɔŋ ɔndombogɔŋ tɔβogɔŋ? (waar kom je nu vandaan?) dan communiceer je echt. Het is niet een rijtje betekenisloze geluiden en we zijn weer gemotiveerd om de oude opnames te bestuderen, de uitspraak goed te krijgen en te zorgen dat we op de juiste momenten het juiste kunnen zeggen.
Het hele huis ruikt naar schimmel. Iedere doos die we opendoen ruikt naar schimmel, overal zitten beestjes, maar na 2 dagen schoonmaken en dingen verplaatsen raakt het huis wel weer een beetje op orde. Vandaag kwam er ongeveer niemand langs, dus er was genoeg tijd om overal te vegen, schrobben en uitpakken.
Ik had een heel raar gevoel gisteren, toen ik na de hele ochtend code schrijven in de auto sprong om mijn rijbewijs te laten vernieuwen. Het was best surrealistisch om mijn hoofd nog vol te hebben zitten met codes en bugs die ik zag, terwijl ik door het dagelijks leven van PNG reed – ik zag kinderen onderweg van school naar huis, kraampjes met betelnoot en intussen probeerde ik de gaten in de weg en de omgevallen bomen te ontwijken. Ik loop met twee benen in twee totaal verschillende werelden en dat voelt heel raar.
beslag genomen 🙂 Het ging wel allemaal soepeltjes, zo soepel als warme honing – en dat is volgens mij best wel soepel.
Nu computers en mobiele telefoons steeds vaker voorkomen (Kovol-tieners sparen hun vanillegeld op en kopen goedkope oude mobieltjes in de stad), moeten we ook nadenken over het digitale toetsenbord. Kan ons alfabet getypt worden in een tekst op een standaard Engels toetsenbord?
Ik denk dat we wel gesetteld zijn na onze verhuizing naar de andere kant van de wereld. Het heeft gewoon tijd nodig om een dagelijks ritme te vinden en de gang er weer in te krijgen na een grote verhuizing. De normale mengelmoes van emoties: het gemis van vrienden uit PNG, de spanning van al het nieuwe en leuke, de verrassing van wat er thuis allemaal anders is, het is er allemaal – maar nu is de verrassing wel de grootste ooit!
De vorige keer hebben we het gehad over fonologie (ook wel ‘fonemiek’), waarbij je niet meer naar een taal kijkt vanuit het perspectief van een outsider (-etiek) maar vanuit dat van een insider (-emiek). We moeten dus onze fonetische tekst (woorden die je precies zo schrijft als je ze zegt) omzetten naar een fonologische tekst (woorden die zo geschreven worden dat ze intuitief aanvoelen voor een moedertaalspreker).