Helikopterdagen zijn altijd druk, met name als de laatste een poosje geleden is. Vandaag kwamen er ongeveer 100 mensen kijken wat de heli meebracht. Ik had Tribal Supply gevraagd om er een ballen pomp bij te doen, dus de tieners en jonge mannen keken er erg naar uit om hun voetballen op te kunnen pompen, en eindelijk eens te kunnen spelen met de bal die ik anderhalve maand geleden mee had gebracht!
Fiona heeft de afgelopen twee maanden in het huis van de Hansens gewoond, dagelijks school- en speeltijd met de kinderen van Stous en die van ons gehad, dagelijks met ons of de familie Stous gegeten en ze was iedere vrijdagavond op onze spelletjesavond. We hebben ontzettend gelachen als we tegen elkaar een obstakelrace renden die was bedacht door een vierjarige, of als we een danswedstrijd hadden of stoelendans deden. We hebben heel veel mooie herinneringen. Fiona werd expert in het dragen van twee baby’s tegelijk en ze overspoelde onze kinderen met aandacht. Onze kinderen genoten er met volle teugen van.
Onze 2 consultants, Wes en Jeremiah, waren een dag later in verbang met het weer in Kovol waardoor de heli niet kon landen, maar er stonden al heel wat mensen klaar om te helpen, ze hadden erg veel zin om onze voortgang in kaart te brengen. De volgende dag klaarde het weer op en was het evaluatietijd 🙂
Het begint dan altijd met het bespreken van het pre-evaluatieformulier dat we ingevuld hebben en gewoon kletsen over hoe wij vinden dat het gaat en wat we voor vragen hebben. We ervaren iedere dag weer dat we worstelen met de kleine nuances van de taal en cultuur in Kovol en het is al bemoedigend om een luisterend oor te hebben en de erkenning voor al ons harde werk te horen.
Voor de kinderen geldt vooral dat ze het hier prima naar hun zin hebben. Alice en Millie zijn dol op de beveiligingshonden en op trampoline-wiebelen. Oscar rent rond met de andere kinderen en maakt hele Lego-creaties. We zijn met de familie Stous naar een hotel met een zwembad geweest, dat was echt een uitje.
De afgelopen 2 weken heeft Fiona in het huis van de familie Hansen gewoond (dat leegstaat) en heeft ze de ochtenden doorgebracht met de familie Stous en de middagen met ons. Een extra paar handen om een baby vast te houden is echt een enorme verlichting.
Eerst dweilen. Dan erachter komen dat onze koelkast en vriezer uit zijn, dat is het volgende probleem voor alles ontdooit. Dat was gelukkig vrij simpel; onze aardlek was eruitgeknald tijdens de beving en moest gewoon even gereset worden. (Ik denk dat het wel betekent dat we ergens kortsluiting hebben gehad – dat is wel wat zorgwekkend.)
Verder is Rhetts langetermijnproject om bakstenen te maken van klei eindelijk vruchten af gaan werpen… Of nou ja, de bakstenen zijn gebakken. Na maanden tijd besteden aan het vormen en drogen van de bakstenen, kon hij ze eindelijk gaan stapelen en een vuur maken om een kom die hij gemaakt had, te bakken.
“Ik ga deze taal nooit leren,” denk ik, terwijl ik naar huis loop. Nee, aan dat gevoel gaan we nog niet toegeven. Ik pak een kop koffie, raap mezelf weer van de grond en dwing mezelf om weer op pad te gaan. Ik zag iemand bij Rhetts huis, laten we daar eens gaan kijken…. maar hij is nu weg. Zal ik ergens heen lopen en mensen gaan zoeken? Het begint te regenen…. Uiteindelijk zit ik met Rhett over de Brexit te praten.
Ik heb zin om een verhaaltje te maken voor iedere dagelijkse activiteit die ik het afgelopen jaar ofzo bestudeerd heb. Dat is een prachtige manier om al die woordenschat te reviseren en uiteindelijk praat ik dan misschien wat minder als een peuter.
De afgelopen twee jaar ben ik langzaam begonnen met Oscar lesgeven. We begonnen met letters en tellen toen hij 2 was. Toen we op verlof in Engeland waren, kon Oscar naar de peuterspeelzaal en daar heeft hij zo veel geleerd! Niet alleen liedjes en knutselen, maar ook een heleboel nieuwe woorden, sociale vaardigheden en het hele idee van naar school gaan en naar de juf luisteren.