Nu computers en mobiele telefoons steeds vaker voorkomen (Kovol-tieners sparen hun vanillegeld op en kopen goedkope oude mobieltjes in de stad), moeten we ook nadenken over het digitale toetsenbord. Kan ons alfabet getypt worden in een tekst op een standaard Engels toetsenbord?
Ik denk dat we wel gesetteld zijn na onze verhuizing naar de andere kant van de wereld. Het heeft gewoon tijd nodig om een dagelijks ritme te vinden en de gang er weer in te krijgen na een grote verhuizing. De normale mengelmoes van emoties: het gemis van vrienden uit PNG, de spanning van al het nieuwe en leuke, de verrassing van wat er thuis allemaal anders is, het is er allemaal – maar nu is de verrassing wel de grootste ooit!
De vorige keer hebben we het gehad over fonologie (ook wel ‘fonemiek’), waarbij je niet meer naar een taal kijkt vanuit het perspectief van een outsider (-etiek) maar vanuit dat van een insider (-emiek). We moeten dus onze fonetische tekst (woorden die je precies zo schrijft als je ze zegt) omzetten naar een fonologische tekst (woorden die zo geschreven worden dat ze intuitief aanvoelen voor een moedertaalspreker).
Deze eerste post is een inleiding die iets laat zien van de woordenschat en de ideeën en ik zal hierin ook bespreken hoe we onze woordenlijsten opgebouwd hebben.
Het eerste dat ik uit moet leggen is fonetiek en fonologie, dus hoe we bepaalde taaldata opslaan om ermee te kunnen werken en waarom dat geen goed alfabet is om een alfabetiseringsprogramma mee te beginnen.
In die acht jaar hadden we bepaalde verwachtingspatronen ontwikkeld over hoe het leven in de stam zou zijn. Dus hier zijn vijf punten waarop onze verwachting afweek van de werkelijkheid.
Zelfs als we consequent allemaal hetzelfde opschrijven, zeggen mensen het nog niet consequent hetzelfde! We hebben drie Kovoldialecten met hun eigen woorden en uitspraken, maar zelfs binnen hetzelfde dialect kan de uitspraak van dorp tot dorp verschillen en dan ook nog van persoon tot persoon!
Een paar dagen geleden maakten we kippensoep met een bevroren kip. Alle botjes enzo geven een goede smaak, maar zijn natuurlijk niet eetbaar. Nadat we het karkas een uur in de soep hadden laten koken, heb ik het vlees eraf gehaald en de botten, huid en kraakbeen opzij gegooid. Al denkend aan Mumai namen we het afval mee toen we gingen wandelen en riepen hem.
Ik zit nu 2 weken opgehokt in onze buurt in verband met nekpijn en steeds terugkerende zweren op mijn been. Het was super om er gisteren een middagje uit te zijn.
“Hé, jullie Kovolmensen hebben allemaal katapulten in jullie tas, ik heb alleen maar pen en papier – ik wil ook een katapult”- en daar gingen we.
En met het risico dat dit een superlange blog wordt, is hier nog het laatste nieuws. Een van de tieners in ons dorp was al een poos ziek maar werd in het weekend ineens veel beroerder. Ik ging maandagochtend op pad om taal te leren, maar er was helemaal niemand.
We kunnen ons niet eens laten voorstaan op het feit dat we het woord voor suikerriet kennen – er zijn verschillende woorden voor de verschillende soorten en ze smaken net wat anders, dus sommige zijn populairder dan andere.