Er zijn de laatste tijd niet veel vluchten geweest. De laatste echte vlucht voor ons (als in: niet die ene die Fiona op kwam halen en niets voor ons meebracht) was zes weken geleden, dus onze voorraadkast zag er langzamerhand een beetje sneu uit.
We zitten zonder Yorkshire tea, wat natuurlijk altijd een probleem is, maar daar is helaas niets aan te doen. We waren aan de laatste zak koffie begonnen, de havermoutplank was leeg en we hadden ook nog maar één chocoladereep. Het was hard nodig om de voorraad aan te vullen, en aangezien dit de laatste vlucht voor de kerst was, weet je nooit wat erbij zit!
Helikopterdagen zijn altijd druk, met name als de laatste een poosje geleden is. Vandaag kwamen er ongeveer 100 mensen kijken wat de heli meebracht. Ik had Tribal Supply gevraagd om er een ballen pomp bij te doen, dus de tieners en jonge mannen keken er erg naar uit om hun voetballen op te kunnen pompen, en eindelijk eens te kunnen spelen met de bal die ik anderhalve maand geleden mee had gebracht!
Maar helaas… die kwam niet. Gerdine heeft zitten puzzelen met de beschikbare kilo’s op de vlucht, en de pomp zat in een doos met blikjes cornedbeef, maar zij had besloten dat cornedbeef niet de hoogste prioriteit had. Ze had niet eens aan de pomp gedacht. Een hele bende jonge mannen stond bij mijn huis toen we alle boodschappen naar binnen brachten, ongeduldig wachtend op de ballenpomp… en ik moest ze teleurstellen.
Om dezelfde reden hadden we helaas geen plek meer voor de gemeenschappelijke zeepvoorraad, en wat we hadden was wel behoorlijk uitverkocht. We kopen zeepblokken in voor 80t per stuk en verkopen ze weer voor 50t, waarbij wij de kiloprijs voor transport van $2 betalen Het is een geschenk aan de gemeenschap. De zeepverkoop loopt altijd hard op helikopterdag, er zijn dan zo veel mensen.
Er was een misverstand waardoor een mysterieus DHL-pakketje (spannend!!) niet is aangekomen, maar het pakketje voor de Hansens wel, wat prima is, want daar zaten de kerstcadeautjes die zij voor ons hebben in 🙂
Men verwachtte ook lampen op zonneenergie met deze vlucht. Eerder dit jaar hebben we er 50 gekocht voor K130 per stuk en ze ook voor die prijs verkocht. Ze zijn erg populair en waren snel uitverkocht. Zaklampen zijn erg geliefde, essentiële items voor de mensen in Kovol. We hadden Tribal Supply om nog 50 stuks gevraagd, maar we waren erg verbaasd toen ze ineens K180 bleken te kosten. Het heeft wat tijd gekost voor we erachter waren dat het wel de juiste lampen waren. De prijs was omhooggegaan en we besloten ze dan ook maar voor K180 te verkopen. Helaas lukte dat allemaal niet meer op tijd voor de vluxht en er waren geen zaklampen in de levering – tot ieders teleurstelling – maar er was toch geen plek voor geweest.
Net toen we alle dozen naar binnen hadden gesjouwd, werd Gerdine naar buiten geroepen om te kijken bij een zieke dreumes. Ik bleef binnen om dozen uit te pakken en op onze kleintjes te letten en toen vroeg Gerdine me of ik even wilde kijken. ‘Ik wil gewoon heel even rustig een kop koffie drinken’, zei ze. Dat werd hem niet, dus ik liep naar buiten met een baby op de ene arm en een kop koffie in de andere hand om te gaan kijken of ik dacht dat het kindje spruw had.
Onderaan de trap vraagt een plaatselijke dame me om zeep. Onderweg vraagt iemand anders me om zeep. Dan komt Ilal naar mijn ananastuin om me te vertellen dat hij ongeveer 20 ananassen voor me heeft om te planten. Daardoor krijg ik een pauze in mijn wandeling van 10 minuten om bij het zieke kind te gaan kijken zodat ik hem kan bedanken en even kan kletsen.
Met de koffie op loop ik verder en word nog een keer om zeep gevraagd in de nog 3 minuten durende wandeling.
Dus dan eerst maar de zeep, niet zo belangrijk weet je wel, maar iedereen blijft me maar lastig vallen. Iedereen komt bij elkaar in Rhetts kantoortje, harinkjes in een ton, en de kina-biljetten vliegen in het rond terwijl iedereen probeert de laatste restjes zeep te kopen. We zijn erdoorheen voor iedereen iets heeft, maar zo gaat dat. Ik verkoop nog een paar wormkuurtjes en dan is het op naar het zieke kindje.
Het kindje heeft aften, misschien als gevolg van een doorgemaakte ziekte (er gaat een virusje rond, iedereen krijgt het). Gelukkig is het niets ernstigs en kunnen we zeggen dat ze het moeten melden als het over twee weken nog niet weg is, het kindje zieker wordt of de aften gaan bloeden.
Dat is geregeld, weer naar binnen om de lege dozen naar buiten te sjouwen en uit te delen – meer vragen om zeep. Dan begin ik de ananassen te planten. Lunchtime.
Na de lunch ga ik weer ananassen plantenn, maar word weer gestoord. Sibongi en Juli zijn twee uur hierheen komen lopen terwijl Juli zo’n veertig weken zwanger is. We snappen niet hoe ze door de rivier gewaad is en de berg opgeklommen om hier te komen. Ze maken zich zorgen omdat het nu 9 maanden is en er nog geen baby is. Juli komt uit de stad dus kent het idee van 9 maanden — de meeste vrouwen hier worden gewoon op een dag verrast door de bevalling! We praten wat en komen erachter dat ze eerst twee miskramen heeft gehad en dat haar derde zwangerschap eindigde in een keizersnede… dus daar word ik wat zenuwachtig van. Maar we kunnen er weinig mee.
Juli, uit de stad en met een eerdere ziekenhuisbevalling, maakt zich waarschijnlijk wel een beetje zorgen over bevallen in de jungle. Ik zeg dat ze beter in de buurt kunnen blijven. Als ze van het weekend weer naar huis lopen zoals ze van plan waren, kunnen we ze niet helpen als er problemen ontstaan; als ze blijven zouden we misschien (!) iets kunnen doen. Ik droeg de vader op het me te laten weten als de vliezen braken en dat ik het vluchtschema in de gaten zou houden. In een noodgeval en met de heli ergens in de buurt zouden we haar daar misschien in mee kunnen krijgen… Maar dat is wel heel onzeker! Ze moet het vooral zelf zien te rooien. Drinken, water blijven drinken, was mijn advies. De vrouwen hier vergeten te eten en drinken als ze gaan bevallen en als die wat langer duurt, kan het zijn dat ze een dag niets drinken! Dus nu staan we klaar om Gerdine in te zetten als vroedvrouw… en we bidden dat dit goed afloopt.
Als ik bijna klaar ben blijkt er nog een zieke te zijn. Er is een moeder uit Pusilai die een maand geleden is bevallen en haar borst is al 5 weken opgezwollen. En ja hoor, het ziet eruit als een nare, pussige, rottige borstontsteking. Gerdine laat haar zien hoe ze het met warme kompressen kan schoonmaken en we geven haar wat antibiotica. Dat geven we heel wat vlotter aan moeders met kleintjes aan de borst. Eerder die dag had ik al een tiener gezien die ik twee weken eerder ook al had bekeken in verband met een vuistgrote, vieze, huidvretende zweer op zijn been. Antibiotica zouden helpen, maar we hebben hem verteld het met zeep te wassen. ‘Hoe gaat het?’ vraag ik. Het gaat langzaam beter, zo vertelt hij, heel langzaam. Yep, blijven wassen, geen medicijnen voor jou. Mama die een baby van een maand voedt, die wel!
Dus dat was onze boodschappendag. Ik ben kapot. Ik zou het prettiger vinden als mensen die medische hulp nodig hebben gewoon hierheen komen als het nodig is, in plaats van dat ze denken: we gaan toch naar die heli kijken, dus dan kan ik dan ook wel even met mijn enorme zwerende been zwaaien – maar we zijn blij dat we kunnen helpen. Onze taalstudie gaat zo langzaam dat het fijn is dat we soms wel nuttig kunnen zijn.
Morgen zijn we weer bezig met ‘welke spullen heb je nodig om een huis te bouwen?’ – wat ik weet, maar ik moet het wel vragen zodat ik het kan opnemen en de opname kan gebruiken als bron in onze culturele bestanden.
0 reacties