Noot van de vertaler: vertaling vertraagd ivm vakantie, blog van 2 weken geleden
Ik ben deze week heel wat tijd kwijt geweest met heen en weer hiken naar een dorp in de buurt. Op zondagmiddag kwamen er wat vrienden die ons vertelden over een zieke. Er was eerst wat verwarring, omdat we dachten dat het over een kind ging dat we eerder behandeld hadden, maar dit was iemand anders.
Een jonge man was heel ziek; er was al een varken voor hem geslacht, maar hij werd alleen maar zieker. Konden we hem alsjeblieft wat medicijn geven? Sorry, maar we geven nooit medicijn zonder dat we de zieke zelf gezien hebben. Konden we dan alsjeblieft komen kijken?
Ik zocht uit waar dat dan was en zei: sorry, dat lukt niet.
We hebben de dorpen het dichtst rondom ons aangemerkt als de verst mogelijke afstand die we lopen om bij mensen te gaan kijken. We zijn erachter gekomen dat deze spoedgevallen meestal niet alleen komen en er zijn tijden geweest dat we iedere dag naar verschillende plaatsen moesten lopen, dagen achter elkaar. (En natuurlijk de dag daarna nog naar een plaats de andere kant op!)
We zeiden dat als ze hem naar het dichtstbijzijnde dorp brachten, we bij hem zouden komen kijken. Ik had verwacht dat dat de volgende dag zou zijn, maar aan het eind van de middag waren ze er weer om te vertellen dat ze hem daarheen gebracht hadden en ik moest komen kijken. Ik nam wat van onze medische spullen mee en ging erheen.
Het dorp was afgeladen toen ik daar aankwam en ik zag de man liggen op een stretcher die ze gemaakt hadden van stokken en bananenbladeren. Hij zag er inderdaad nogal ziek uit!
We zijn er inmiddels al achter dat als er een varken geslacht wordt, er echt wel iets aan de hand is. Ik vroeg zijn broer later naar de achtergrond en hij zei dit:
“Mijn broer werd ziek en ik dacht vanalles over hem. Ik sprak mijn zorgen hardop uit, maar hij werd niet beter. We hadden een gesprek met sorry. Ik kocht een varken en slachtte het. We stopten het eten in een pot, aten het op en mijn zorgen werden minder. Hij werd niet beter, dus ik ging jou halen en ik heb het in jouw handen gelegd.”
Een gesprek met sorry is een gesprek waarin alle mogelijke zonden waarvan mensen denken dat ze de ziekte kunnen hebben veroorzaakt, worden opgebiecht. De verwachting is dat het opbiechten van de juiste zonde de kracht van de ziekte zal doorbreken en de persoon wordt dan beter. Dit onderliggende geestelijke begrip van ziekte is belangrijker dan medicijnen. Het medicijn kan niet effectief zijn als de wortel van de ziekte niet is opgebiecht en er geen harmonie is, maar als het gesprek met sorry goed verloopt, zal het medicijn werken.
Toen ik hem onderzocht en ontdekte dat hij 40.3C koorts had en een ademhalingsfrequentie van 46 met nog wat andere symptomen, dacht ik meteen aan longontsteking. We zijn geen experts, maar het lukt ons wel om hier de meestvoorkomende ziektes te herkennen. Ik pakte mijn ‘als er geen dokter is’- boek erbij en gaf hem een antibioticakuur – cotrimoxazol.
Helaas knapte hij niet op. Ik liep iedere dag naar hem toe om te kijken hoe het ging en na drie dagen had hij nog steeds koorts en nu ook diarree (waarschijnlijk van de antibiotica). Ik belde de kliniek en vroeg om advies. Het bleek dat cotrimoxazol niet de beste keus was in dit geval, azithromycine was beter (tijd om ons boek aan te passen!) en ik moest voor de zekerheid checken op malaria.
We moesten met een plastig vingerprikdingetje een paar druppels bloed uit zijn vinger halen voor de test. Ik had er nog nooit een gebruikt, maar wel gezien hoe het werkte, dus ik deed mijn best. Prik… Helaas, werkte niet. Het prikkertje kwam niet door de dikke eeltlaag heen. ‘Ik voelde het wel, maar het deed geen pijn’, zei hij. Nog maar een keer dan… Oh, het is een prikker voor eenmalig gebruik.
Ik voelde me wel een beetje dom dat ik er maar eentje bij me had, maar in de jungle is altijd wel een oplossing. Met een scheermesje kun je ook een sneetje maken in iemands hand om wat bloed af te nemen. Absoluut niet ideaal, maar het werkte! Met een scheermes een snee maken is in Kovol de manier om een zwelling te verminderen (het slechte bloed eruit laten), dus ze zijn hier expert in het maken van minisneetjes.
De malariatest was negatief, dus longontsteking bleef de meest logische diagnose en we vervingen de cotrimoxazol voor azithromycine. Een dag later was hij al een stuk opgeknapt en inmiddels is hij aardig op weg terug naar gezond zijn.
Ik ben deze week nog vijf keer de twintig minuten heen en dan weer terug naar het dorp gelopen. Al die tijd die ik de berg op en af sjok, heb ik een heleboel tijd om na te denken en het hele geval te verwerken. We zijn allemaal zo blij dat we hier kunnen dienen. Langzaam aan, dag voor dag en week voor week, worden we ons meer bewust van wat er speelt, leren we communiceren en we kijkenn ernaar uit om te kunnen beginnen met lees- en schrijflessen en met het vertalen en uitleggen van Gods woord.
Toen ik op dag vijf weer met brandende beenspieren de berg op klom, dacht ik: ‘het is de moeite waard’. Het medicijn dat ik hem kan geven, heeft waarschijnlijk deze jongen het leven gered. In de verhalen die de familie me vertelde, verwijzen ze naar mij met het woord ‘mo’ (broeder van buiten de familie). We beginnen hier thuis te horen en binnenkort kunnen we het evangelie met hen gaan delen, waarin hen verteld wordt hoe diep geliefd en gewaardeerd ze zijn in Gods ogen.
Als die paragraaf niet echt logisch klinkt, dan bedenk maar dat ik behoorlijk moe ben en niet zo helder denk vanavond!
1 reactie
Cees · 28/08/2022 op 2:11 am
Geweldig verhaal