We kunnen nu ‘grote aardbeving’ toevoegen aan ons lijstje van levenservaringen nu PNG te maken kreeg met een aardbeving met een kracht van 7.6 op de schaal van Richter.
Er is iedere twee maanden wel een kleine aardbeving, dan voelen we het hele huis wiebelen. Ik weet vaak niet eens zeker of het een aardbeving is of gewoon Gerdine die rondloopt (ons huis is lekker wiebelig). Dan is er ieder half jaar of zo wel eentje die wat groter is waardoor we overwegen naar buiten te gaan.
We hadden zondagochtend met het team in osn huis onze zondagskerkdienst, toen de aardbeving begon. Als er eentje begint, heb je geen idee hoe groot die wordt, dus we bleven allemaal rustig zitten en naar de Boodschap luisteren, maar toen de intensiteit snel toenam, besloten we toch maar naar buiten te gaan.
Alice en Millie lagen net lekker te tukken, dus die werden met grof geweld uit hun bedjes gerukt en iedereen liep in een rij naar beneden, zich vasthoudend aan de leuning alsof we op stormachtige zee zaten.
Toen we buiten stonden draaiden we ons om naar het huis (wat achteraf een stom idee was, want we stonden met onze rug naar het huis van de familie Hansen en als dat was ingestort, hadden we nergens heen gekund!) en we keken naar de palen die in de grond heen en weer stonden te schudden, met zichtbare openingen aan weerszijden van de palen de grond in.
Toen zagen we water naar beneden kletteren uit alle kieren in onze vloer van multiplex, waardoor we dachten dat er een leiding was gesprongen.
Arme Oscar was in paniek en stond te gillen: ‘Ons huis gaat kapot!’
Toen de aardbeving was afgelopen sloot ik als eerste de kraan van de watertank af, toen gingen we naar boven om de schade te bekijken. Het was een bende. Het water dat over de vloer stroomde, bleek van onze waterfilter te komen. We hebben een filter bestaande uit twee emmers waarbij we het water uit onze tank in de bovenste emmer doen, waarna het door 4 keramische kaarsen drupt en daar modder en rottige tropische bacteriën achterlaat en de onderste emmer volloopt met drinkwater.
De waterfilter had zichzelf van het aanrecht af gebibberd en 40 liter water op de vloer gesmeten, alle vier de keramische kaarsen daarbij brekend, en kwam tot overmaat van ramp precies op de kraan terecht, waardoor er een groot gat in de onderste emmer kwam. Het duurde even tot we doorhadden waarom de bank nat was; zo ver was het water gespetterd!
Rondvliegende kruidenpotjes hebben we bij elke aardbeving, maar deze keer hadden onze computermonitor, laptop en boeken ook een duik genomen. Ze doen het nog, dat is wel fijn!
Een glazen pot waar ik wat schroeven in bewaarde was ook gevallen en gebroken (ik ben bezig om alle glazen potten te vervangen door plastic).
We besloten dat de kerkdienst maar afgelopen was en begonnen met opruimen.
Eerst dweilen. Dan erachter komen dat onze koelkast en vriezer uit zijn, dat is het volgende probleem voor alles ontdooit. Dat was gelukkig vrij simpel; onze aardlek was eruitgeknald tijdens de beving en moest gewoon even gereset worden. (Ik denk dat het wel betekent dat we ergens kortsluiting hebben gehad – dat is wel wat zorgwekkend.)
Drinkwater was de volgende stap, waarbij we alle reserve-kaarsen van zowel de familie STous als onszelf in gebruik hebben genomen en een gat hebben geboord in een andere emmer zodat die als onderste emmer kon dienen.
Alles bij elkaar zijn we maar een anderhalf uur aan het puinruimen geweest.
Pas toen ik de volgende dag onder het huis keek, kwamen we nog wat meer problemen tegen. Een aantal van de steunkruizen waren losgekomen omdat de schroeven gebroken waren; dat was zo gefixt (met grotere schroeven). Toen zag ik onze PVC-pijpen. Eentje voert het toiletafval af naar een ondergronds gat en eentje van 50mm voert water uit de gootsteen, badkamer en wasmachine af naar een sloot die bergafwaarts gaat (of tenminste 3 meter en dan een moeras in… moet ik nog wat aan doen).
De palen van het huis waren gezakt en nu droegen de pvc-pijpen het gewicht van het hele huis. De 50mm pijp boog door onder het gewicht, dis ik heb er onderdoor gegraven zodat hij wat kon zakken.
Toen ik hetzelfde ging doen voor de rioolpijp, kwam ik erachter dat de haakse hoek was gebroken. De kant naar het huis was gezakt, de grondpijp niet.
“Gerdine niet poepen” riep ik toen ik hem ging vevangen. Ik zei tegen mezelf dat het gewoon modder was, groef hem uit, sneed het gebroken koppelstuk los en verving het door twee 45 graden-koppelstukken (die ik gelukkig nog had). PVC pijp plaatsen terwijl beide kanten helemaal vastzitten is best lastig, maar het is soort van gelukt – ook al heeft de pijp naar beneden niet zoveel overlap met het koppelstuk als ik zou willen (maar het gaat recht naar beneden dus het zal wel goed komen).
Nu moest er wat meetwerk verricht worden om de positie van de palen te bepalen. We weten al heel lang dat de achterkant van ons huis wat wegzakt (leuk als je knikkert binnen!). Toen we zagen hoe veel het PVC verzakt was, bleek dat de palen door deze aardbeving zo’n 3-4 centimeter gezakt zijn. We hebben met een draadje wat meetwerk verricht en de achterpalen blijken zo’n 6-9 centimeter lager te zijn dan die aan de voorkant. Zorgwekkend, maar wanneer komt het moment dat we er iets aan moeten doen?
De schade is niet het ergste. Dat is het rotgevoel dat je hebt in je eigen huis. Ik moest met Gerdine bespreken wat we zouden moeten doen als het ’s nachts zou gebeuren. Wie doet het licht aan? Wie pakt welke baby? We moesten een plan hebben zodat we niet door onze twijfel bevriezen als we allebei net wakker zouden worden.
Ik ben bezig geweest met een kamer voor Oscar boven die van ons, maar nu wil ik hem niet boven hebben, want het zou zo veel langer duren om hem daar weg te halen dan zou lukken als het snel moet.
Oscar is bijgekomen van de schrik en toen we hem ’s avonds in zijn bedje stopten, zei hij: ‘Ik ben blij dat mijn video’s nog heel zijn’. Hij heeft een denkbeeldige tv in zijn bed en hij kijkt graag denkbeeldige video’s tot het ’s morgens tijd is om op te staan.
Voor ons wordt de angst dat het huis omvalt steeds gevoed door krakend multiplex als we rondlopen en het gevoel dat we heuvelaf lopen als we naar de achterkant van het huis gaan. We maken ons niet zo veel zorgen dat we denken dat we NU iets moeten doen, maar het draagt wel bij aan het vage rotgevoel dat we hebben. En nu ben ik ook nog bang om in een aardverschuiving terecht te komen als ik tijdens een aardbeving op de berghelling zou zijn.
We zijn niet de enigen met schade. In een dorp hier 2 uur lopen vandaan is een huis ingestort, maar omdat Kovol-huizen veel lichter zijn dan de onze en voornamelijk bestaan uit golfplaten, vroegen mensen zich af waarom we vroegen of ze in orde waren!
Ik noemde toevallig ook dat de koningin van Engeland was overleden en een aantal mensen zei: ‘Ah, dus daarom was er een aardbeving.’
0 reacties