Op vrijdag kwam Juli weer bij ons voor een check en zei: ‘Ik denk dat ik toch maar naar de stad loop om in het ziekenhuis te bevallen’. Beter laat dan nooit, dus wij waren blij en moedigden haar aan om dat plan uit te voeren. ‘Goed idee, niet afwachten – morgen gaan lopen!’ Uiteindelijk is ze niet gegaan en dat was misschien maar goed ook.
De verleiding is groot om eropuit te gaan en wat taal te verzamelen om er dan dagen op te zitten pielen in mijn kantoor, het uit mijn hoofd te leren en helemaal uit te putten tot het lijkt te worden begrepen, om dan een nieuwe lading op te gaan halen. Het is de methode ‘neem een glas mee naar huis en zorg er goed voor’ en het is erg verleidelijk. We worden aangemoedigd om meer gebruik te maken van de methode ‘ga met je mond open voor de brandslang staan’.
We komen er gaandeweg achter dat we 3 maanden bezig kunnen blijven met het leren van de taal en cultuur, voor het tijd is voor een pauze. De stress loopt op, de motivatie zakt weg en de vermoeidheid neemt het over. Wij zijn superslim en hadden besloten dat we nu een periode van 5 maanden in de jungle zouden blijven. 😀
Er is voor de Kovolmensen geen medische hulp in de buurt. Het dichtstbijzijnde ziekenhuis is in Madang, een reis van 2-3 dagen over een woeste, zware looproute, wat al een pittige tocht is als je gezond bent. Als je medische hulp nodig hebt, ben je meestal niet op je best…