Thuishulp

We staan voor een grote uitdaging met het leren van de taal hier en het stichten van een kerk. We kunnen nog tig posts vullen met de moeilijkheden waar we tegenaan lopen. Omdat het zo grootschalig is, neemt onze zendingsorganisatie ook stappen om het ons zo makkelijk mogelijk te maken.

Ik zou vanalles kunnen schrijven over het onzichtbare werk van het support team. Van het personeel van het trainingscentrum in de UK via piloten, administratieve medewerkers, bouwers en ervaren zendelingen die het allemaal al eens gedaan hebben en ons nu advies geven. We zijn blij dat we onderdeel mogen uitmaken van NTM PNG.

Maar vorige week kregen we een extra boost in de persoon van Fiona, die tijdelijk bij ons team komt. Fiona is een thuisonderwijsassistent; ze heeft zich als vrijwilliger aangeboden om een tussenjaar door te brengen in PNG om zendelingengezinnen te helpen met het thuisonderwijs.

Ze heeft dat de afgelopen 8 maanden in PNG gedaan en wij hebben de mazzel dat wij haar nog 2 maanden mogen lenen voor ze weer naar Duitsland gaat.

De afgelopen 2 weken heeft Fiona in het huis van de familie Hansen gewoond (dat leegstaat) en heeft ze de ochtenden doorgebracht met de familie Stous en de middagen met ons. Een extra paar handen om een baby vast te houden is echt een enorme verlichting.

We konden ineens een taalstudiemoment inlassen waarbij Gerdine en ik allebei ergens mee bezig waren. Dat is nog nooit gebeurd! Meestal gaan we het dorp in en moeten we omstebeurt worstelen met twee baby’s en Oscars onvermijdelijke ‘ik verveeeel me!’ zo lang mogelijk uit proberen te stellen. Deze keer was Fiona spelletjes met ze aan het doen en zaten wij allebei in het Kovol te kletsen.

Gerdine merkt natuurlijk meer van de hulp. Ik ben nog steeds evenveel tijd ‘op het werk’ met taal bezig. Er is wel de kans geweest om eens uit te rusten – een babysitter in de buurt is echt een geweldige hulp. Hoewel het op sommige gebieden niet de boost is die we dachten dat het zou zijn. We zijn tot het besef gekomen dat onze kinderen een soort sponzen zijn die de aandacht opzuigen, en als Fiona er is, zuigen ze gewoon nog wat meer 😀 We worden erg blij van de gedachte dat onze kinderen nu zo veel extra tijd en aandacht krijgen.

Oscar vindt dat ‘Fiona heel goed kan spelen’ en hij is erg blij dat hij nu wc-tikkertje geleerd heeft.

De Kovolmensen hebben wel vaker bezoek gezien dus dat is op zich niks nieuws, maar er is wel een heel nieuwe dynamiek tussen de kinderen. Het is in heel de gemeenschap welbekend dat wij de taak hebben de taal te leren, dus kinderen die lopen te lachen, rennen en plezier maken worden weggejaagd zodat het ‘serieuze’ werk door kan gaan (helaas lijkt dat niet te gelden voor huilende baby’s!).

Nu Fiona hier is en zich op onze kinderen richt, zien we dat de Kovolkinderen met onze kinderen spelen als nooit tevoren. Overal worden ineens potjes tikkertje gedaan en er is een hoop gegiechel en geposeer als Fiona’s camera tevoorschijn komt – meestal zien we er maar momentjes van, aangezien wij geacht worden bij de volwassenen te zitten en werkwoordsmodellen uit te zoeken.

Fiona lijkt het verder wel goed te redden. Misschien vraag ik haar wel of ze wat van haar gedachten wil opschrijven in een blog, zodat je kunt horen hoe Kovol eruitziet door een vers paar ogen. We vertrekken maandag naar een conferentie, dus het is nog een heel kort stukje en dan heeft ze nog maar 2-3 weken in Kovol voor ze weer naar huis gaat.

Ondanks dat is het zo’n enorme boost om iemand te hebben die helemaal hierheen is gekomen om ons te ondersteunen/ Ik ben me bewust van de hoeveelheid supportmedewerkers hier in PNG, zonder wie we hier niet zouden kunnen werken. STeeds als we naar ons centrum in Goroka gaan en we iedereen daar zien ploeteren, worden we eraan herinnerd hoeveel werk er in de achtergrond gaande is waardoor we door kunnen gaan met ons zendingswerk in Kovol. Ik weet het wel, maar je voelt je nog steeds snel geïsoleerd en aan je lot overgelaten als je weer 3 maanden achter elkaar ’s morgens met je schriftje op pad gaat voor weer een taalstudiedag, zonder dat je iets hoort van de wereld om je heen.

Het is fijn om een nieuw gezicht te hebben om mee te praten.