En met het risico dat dit een superlange blog wordt, is hier nog het laatste nieuws. Een van de tieners in ons dorp was al een poos ziek maar werd in het weekend ineens veel beroerder. Ik ging maandagochtend op pad om taal te leren, maar er was helemaal niemand.
Ik heb ook bij de dames gezeten, die een schaduwplek hadden gevonden waar ze vuur maakten en HEEL VEEL eten kookten (voor al die hardwerkende mannen 🙂 ). De kinderen vonden ook allerlei eetbare insecten.
We kunnen ons niet eens laten voorstaan op het feit dat we het woord voor suikerriet kennen – er zijn verschillende woorden voor de verschillende soorten en ze smaken net wat anders, dus sommige zijn populairder dan andere.
We sneden een ananas aan (ingevlogen vanuit Goroka, ananassen zijn hier zeldzaam), deelden die met hen en gaven aan hoezeer we hen en hun hulp bij onze pogingen de taal machtig te worden, waarderen.