Een keer per jaar (of 3 jaar als er covid is) komen alle zendelingen in onze centrale regio van Papoea Nieuw Guinea (dus de hooglanden en de provincie Madang) bij elkaar voor onze centraleregioconferentie. Het is een tijd vol eten, vriendschap, rapportages en Bijbelonderwijs en we kijken er al een hele poos echt naar uit.

Met het hele gezin in 3 stoeltjes van de helikopter

We hadden vooral zin in het feit dat alledrie onze kinderen in de kinderopvang zouden zijn, zodat we wat ongestoorde tijd zouden hebben voor reflectie, volwassen gesprekken (waarbij wat minder vaak het woord poep valt) en tijd om vrienden te ontmoeten.

Dat werd hem echter niet voor ons, want achter elkaar werden onze kinderen ziek en begonnen over te geven. Eerst Oscar, toen zijn zusjes en uiteindelijk ikzelf. Natuurlijk mag je een spugend kind niet afleveren bij het kinderprogramma, dus het hele weekend was één van ons thuis en de tijd waarop we hadden gehoopt, om bij te praten en volwassen gesprekken te voeren, is niet echt tot stand gekomen.

Oscar leert met de touwen spelen

Het was een vermoeiend weekend waarin we probeerden de was bij te houden (met al dat gespuug) en intussen ons best deden zo veel mogelijk sessies bij te wonen. Ik vind het vooral sneu dat Oscar de waterglijbaan gemist heeft ☹️

Desondanks hebben we wel kunnen luisteren naar een deel van de Bijbelstudies en dat was fijn om te horen. Gedurende 6 sessies werden we uitgedaagd om binnen onze grenzen te leven, met de Heer te wandelen en nee te kunnen zeggen tegen wat dringend was, om tijd en aandacht te kunnen geven aan wat belangrijk was.

“Altijd maar op je tenen lopen is geen medaille voor het werk van de Heer” is een van de citaten die wel zo ongeveer het thema van de boodschap vormden. We duiken nogal snel in taalstudie, lesvoorbereiding, alfabetisme en Bijbelvertaling – maar we pakken daarbij makkelijk te veel aan, meer dan de Heer van ons vraagt.

Want waar zijn we uiteindelijk mee bezig als we een burnout krijgen, geïrriteerd raken en tekortschieten in de vruchten van de Geest? Er is zo veel te doen in Kovol dat we er gemakkelijk op stuk kunnen lopen, maar is dat het idee van de Heer of dat van ons? Als we echt geloven dat dit eht werk van de Heer is, niet dat van ons, en dat hij ons eigenlijk niet nodig heeft – dan geeft dat de vrijheid om binnen onze grenzen te blijven.

Die grenzen geven ons de tijd en energie om karakter vorm te geven in ons leven en te onversteren in ons team en onze kinderen. Nu, aan het einde van de tweede serie van 3 maanden in de stam met 3 kleine kinderen, merken we dat we wederom naar onze vakantie toe moeten kruipen, kapot en oververmoeid.

We doen het best oké. We nemen de tijd voor vakanties, we proberen een houdbaar tempo in onze dagelijkse routine te bouwen, maar we moeten toch weer een stapje terug doen. De persoon die we aan het eind van dit proces geworden zijn, is vangroter belang dan de resultaten van deze uitzending. Liefde, blijdschap, vrede, goedheid en trouw zijn belangrijker voor God dan volledig uitgeschreven grammatica, of zelfs Bijbelvertalingen.

Terwijl deze gedachten in ons hoofd zitten, hebben we nog een week ofzo vakantie om een poging te doen om te rusten, te ontspannen en op onszelf te reflecteren, terwijl we proberen onze 3 kleine zegeningen bij elkaar te houden.

Voor hen geldt vooral dat ze het hier prima naar hun zin hebben. Alice en Millie zijn dol op de beveiligingshonden en op trampoline-wiebelen. Oscar rent rond met de andere kinderen en maakt hele Lego-creaties. We zijn met de familie Stous naar een hotel met een zwembad geweest, dat was echt een uitje.

Zwembadbaby

Volgende week moeten we alweer voorraad gaan inkopen voor Kovol. We gaan ook op zoek naar kleine kerstcadeautjes, maar er zijn hier niet van die mooie winkels zoals thuis 😂 Het zou al prachtig zijn als we een boekwinkel zouden vinden in Goroka, die kinderboeken verkoopt!


0 reacties

Geef een reactie