We zijn begonnen aan een marathon toen we deze bediening van kerkplanting op ons namen. Dat hele talenstudiegedeelte is behoorlijk vermoeiend en er zijn momenten (zie vorige week) dat ik aan de grond zit qua energie en bemoediging.
Het komt en gaat zoals eb en vloed, waarbij het belangrijkste is om trouw te blijven aan Gods werk. Ik kan gelukkig zeggen dat deze week beter ging, nog steeds slepend, maar meer bemoedigend. Bedankt dat jullie ons blijven ondersteunen met jullie gebed. Alleen op wilskracht komen we er niet, maar als God in onze harten werkt en ons daar leert houden van het werk dat Hij ons gegeven heeft en van de mensen die we hier mogen dienen, dan kunnen we doorgaan omdat we dat gewoon willen, omdat het ons vreugde geeft!
Ik had wat tijd doorgebracht met onze Kovol-opa, om een van de verhalen te checken die ik in mijn voice recorder had ingesproken, en na een goede repeteersessie van de stappen van het bouwen van een huis in het Kovol, gingen we over op Tok Pisin zodat we gewoon wat konden kletsen.
We kletsten over de school (Bijbelles) die er zou komen en hij zei: “Het is voor mij Gods genade dat jullie hier zijn. We hebben jaren om zendelingen gevraagd en sommige mensen dachten dat het nooit zou gebeuren, maar wij dachten altijd van wel, en daar zijn jullie dan. Al dat slechte gepraat kan stoppen, God heeft aan ons gedacht en ons werklui gestuurd.”
Dat was wel een boost. Mooi zo, aan de slag maar weer dan. Kan ik nog een keer proberen je te vertellen hoe de muurstutten van een huis aan elkaar gemaakt worden en hoe het dak erop gaat?
Je wee ook nooit wat je zult zien als je de deur uit stapt. Ik kwam ergens op het moment dat een varken zijn oren afgesneden werden. De oren afsnijden is vergelijkbaar met een halsband of een naamplaatje. Als het varken ervandoor gaat en mensen die het niet herkennen komen het in de jungle tegen, weten ze wel meteen dat het geen wild varken is.
We zijn bezig met het invullen van onze cultuurbestanden en dus greep ik mijn voicerecorder en vroeg mijn vriend om uit te leggen wat er gebeurde.
Ik hoopte op een minuut of 2 over hoe, waarom en wat meer informatie. Ik kreeg één zin (die ik 100% begreep – top!) “ik kreeg het varken en sneed zijn oren af”. Toen vroeg ik “Waarom deed je dat?” en hoopte op die lange gedetailleerde uitleg voor in mijn cultuurbestand, maar het antwoord was: “Oh, gewoon.” 🙂 Nou ja, dat komt vast een andere keer.
Het biggetje liep vervolgens overal om zich heen te bloeden, bijna op mij ook, en dat was niet beleefd, dus werd hij naar binnen gebracht om ingesmeerd te worden met as van het vuur (dat stelpt het bloeden). Ander varkensnieuws: er is ons verteld dat het bijna tijd is om ons eigen varken te castreren. Als we dat doen wordt hij minder agressief én makkelijker dik. Dus nou zitten we met een dilemma. Doen we het op de Kovolmanier (die van geen verdoving, boren, stampen, roereieren maken) of doen we het op de manier die we gezien hebben in een YouTube video van de Filippijnen, waarbij we gebruik maken van een verdoving, afklemscharen en hechtingen? Dat zou een beste voorstelling worden. We zouden kunnen zeggen dat we ‘moeten oefenen voor als iemand ons vraagt zijn wond te hechten’, met als bijkomend voordeel dat er nooit iemand bij ons komt vragen om hechtingen.
Verder is Rhetts langetermijnproject om bakstenen te maken van klei eindelijk vruchten af gaan werpen… Of nou ja, de bakstenen zijn gebakken. Na maanden tijd besteden aan het vormen en drogen van de bakstenen, kon hij ze eindelijk gaan stapelen en een vuur maken om een kom die hij gemaakt had, te bakken.
Helaas is de kom gebarsten, maar hij is een stap dichterbij zijn pottenbakkersdoel!
Het grappigste vind ik dat Rhett nu de reputatie heeft van die gast die graag met modder speelt en geïnteresseerd is in stenen. Hij ging op bezoek bij een Kovol vriend die zei: “Hee, jij houdt van stenen. Wat vind je van deze, zal ik je er alles over vertellen?”
Het is leuk om te zien hoeveel mensen interesse hebben in wat er gebeurt, maar ze zijn erg voorzichtig om er echt bij betrokken te worden. Mensen lijken bang te zijn en zich ervoor te schamen dat het baksteengeval misschien niet werkt – maar voor Rhett is het gewoon een uitprobeersel, hij leert van wat hij probeert gebruik te maken van die mooie klei waar we op wonen. Het is interessant om te zien hoe de houding tegenover nieuwe dingen is.
Verder krijgen we volgende week bezoek. Een vrijwilliger komt een maand of twee in het huis van Natalie en Philip wonen om ons te helpen met kinderopvang en thuisscholing. Het is leuk om eens met iemand anders te kunnen praten!
0 reacties