De weken zijn voorbij gevlogen. We vliegen dinsdag weer naar Goroka na slechts 4 weken hier. Dat is inderdaad snel gegaan! We hadden sowieso al een vlucht naar Goroka staan voor begin oktober voor de jaarlijkse conferentie. We hebben echter besloten de zaken wat te vervroegen omdat ons leiderschapsteam vond dat het wijs was om wat tijd apart te zetten voor onze teamrelatie.
Ik was net even bij Philip binnen gelopen, met Alice en Millie in mijn kielzog omdat ze hun moeder tijdens het thuisonderwijs tot waanzin dreven. Ik was eigenlijk onderweg om eens te kijken hoe het bij Philip en Natalie ging en iets te bespreken dat te maken had met onze discussie-analyses. De meiden zaten net lekker toen er een enorme klap klonk uit ons huis. Ik keek en schoot in de lach toen ik zag dat onze zonneboiler voor heet water door zijn platform was gezakt.
Het verhaal dat Steve een paar ‘sinnasim hotog’ oftewel tamme muizen mee heeft genomen, gaat als een lopend vuurtje en iedereen wil komen kijken. Wat mensen nog het meest lijkt te verbazen is dat ze geen staart hebben.
Vandaag hebben we onze taalworkshop voor gevorderden afgerond. Ik heb 2 van de 13 teksten in kaart kunnen brengen. De workshop is erg goed gegaan, we hebben goede vooruitgang geboekt en we begrijpen het idee. Onze leerkracht vroeg op het laatst of we ons bemoedigd voelden en we zeiden allemaal nee omdat we bedenken wat er nog gedaan moet worden!
Deze week is tot nog toe een rare mix van vakantie-achtige activiteiten en een heleboel hard werken. We zijn vorige week uit Kovol vertrokken om een ALW van twee weken te volgen, een linguïstiekworkshop voor gevorderden. Philip, Natalie en ikzelf (Steve) hebben hele dagen in de klas gezeten met een linguïstisch specialist en met het doel om beter te gaan begrijpen hoe de Kovoltaal in elkaar steekt en verhalen aan elkaar lijmt.
Morgen springen we in een helikopter naar Goroka voor een ALW (linguistiekworkshop voor gevorderden) die 2 weken duurt. Tijdens de ALW zitten we ’s morgens in de klas en leren we over de verschillende aspecten van de opbouw van paragrafen. ’s Middags vermaken we ons dan met het zoeken naar specifieke aspecten in de Kovol-teksten die we hebben laten uitspreken.
Het leven is deze week een beetje vreemd geweest, maar het gevoel dat het gewoon doorgaat is er. Het heftigste was de dood en begrafenis van een pasgeboren baby uit Kovol. Het is zo vreemd om te merken dat zo’n tragische, permanente en droevige gebeurtenis levensveranderend is en alles toch gewoon doorgaat alsof er niets is gebeurd.
Ons andere kruipertjesverhaal is dat Oscar een termietennest ontdekte in ons huis. Die hadden zich lekker door het multiplex achter onze vriezer door geknaagd en een vuistgroot nest gebouwd. We hadden 4 maanden geleden hetzelfde op dezelfde plek, dus ik vond dat ik het multiplex eens van de muur moest trekken om erachter te kijken. Een keer insecticide spuiten had vorige keer te weinig gedaan en het lijkt erop dat de kolonie het prima naar zijn zin heeft.
Heb je weleens het gevoel dat iedereen iets weet, behalve jij? Dat komt regelmatig voor bij ons nu we een nieuwe taal en cultuur leren kennen en ik ben de tel kwijt hoe vaak er al ineens een grote groep mensen stond en wij geen idee hadden hoe en wat. Vraag je het dan na, dan blijkt dat ze al dagen geleden besloten hebben dat te gaan doen wat ze van plan zijn, en sta ik er als enige van te kijken!
Ik vind het een interessante taak. We willen leren om Kovol te spreken zoals een moedertaalspreker, maar tegelijk willen we ook anders spreken. Het Evangelie is nog nooit in het Kovol verteld en dus pionieren we een nieuwe manier om iets in de taal te vertellen.