Wist je dat er zoiets bestaat als een bergkrab? Bij het thuisonderwijs voor Oscar hoorde ook dat hij moest leren over de kust en hij vond rock pools en krabben heel interessant/ Nu blijkt dat er in de jungle rond Kovol ook krabben zitten en dus organiseerden we een jachtpartijtje om aan te sluiten bij zijn lessen.
We vroegen een clubje dames en kinderen om ons te helpen met onze krabbenjacht in de omgeving. Deze kleine beestjes maken mini-holletjes in de grond en wonen dan in een plasje water onderin het holletje. Ze zijn eetbaar, en de Kovolkinderen vonden het een goed plan om met ons op jacht te gaan.
Het is maar goed dat we die gidsen bij ons hadden, want geen van ons kon de holletjes vinden! Wederom bleek hoe slecht onze jungle-skills zijn! Nadat ze het de kinderen had zien doen, durfde Gerdine het zelf aan. Na een hoop graafwerk met haar arm tot aan de schouder in het hol, voelt ze het water en komt erachter dat je niet gewoon die krab oppakt. Nee, je moet hem op je hand laten kruipen en dan neem je hem er mee uit. Gewoon oppakken kan, maar dan word je wel geknepen! Daar werd Gerdine zenuwachtig van en daarom wilde ze na al dat graafwerk de krab toch maar niet pakken. Gelukkig schoten de Kovolkinderen weer te hulp!
Ze heeft het nog steeds beter gedaan dan ik – ik had geen zin in vieze handen 🙂 Er moet immers iemand op de kleintjes passen 😀
Onze verzameling krabben werd steeds wat groter. Ze werden snel met een duim de kop ingedrukt en neergelegd op een schep die Rhett bij zich had.
Dan moesten ze gekookt worden. Je trekt de tenen eraf en dan stop je ze in een bamboe om op het vuur te bakken. Dat gaat vrij snel, waarna je ze op kunt eten met schaal en al. We deelden het uit aan alle kinderen en namen een hap. Mijn eerste indruk… knapperig en vissig. Een beetje als… jawel… bergkrab. Achteraf kwamen we erachter dat het meer een soort kindervoedsel is. Iets dat mensen niet meer zo graag eten als ze volwassen worden.
Ons andere kruipertjesverhaal is dat Oscar een termietennest ontdekte in ons huis. Die hadden zich lekker door het multiplex achter onze vriezer door geknaagd en een vuistgroot nest gebouwd. We hadden 4 maanden geleden hetzelfde op dezelfde plek, dus ik vond dat ik het multiplex eens van de muur moest trekken om erachter te kijken. Een keer insecticide spuiten had vorige keer te weinig gedaan en het lijkt erop dat de kolonie het prima naar zijn zin heeft. Het multiplex verwijderen betekent ook de voorraadplanken eraf, wat bedrading verleggen en dan 4-5 multiplex hoekstrips eraf halen voor je echt het multiplex van de muur kunt trekken, waarbij de de paneelspijkers loswrikt.
Dat kostte me een middag taalstudie, maar we kwamen erachter dat het goed bestede tijd was. De eerste vuistgrote brok modder bleek maar een ministukje van een groot, ouder termietennest. Het kostte heel wat insecticidespray en wegschrapen van termieten voor we de schade konden beoordelen.
Gelukkig hebben ze het meeste van de muurbasis met rust gelaten. De blauwe plastic huiswrap tussen ons multiplex en onze bamboe buitenkant was een aangevreten rommeltje, de multiplex muur is zelf voorzien van wat extra beluchtingsgaten, maar de structuur zit nog goed in elkaar. Dus dat is een meevaller!
Uiteindelijk heb ik twee volle emmers termieten en nestmateriaal uit de muur gehaald en nu laten we het een paar dagen open om te zien of ze proberen het weer op te bouwen. Ik heb ook even in de aangrenzende muren gekeken, maar daar leek het niet naar verspreid te zijn en het bleek ook verbazingwekkend schoon te zijn daarbinnen! In de jaren die we hier nu wonen heb ik me weleens afgevraagd hoe het eruit zou zien achter die multiplex panelen. Ik ging ervan uit dat het VOL zou zitten met beestjes, spinnen- en stofwebben en knaagdieren, maar tot mijn aangename verrassing was het dus heel schoon in de muren aan weerszijden van het nest.
Na een spannende dag vol termieten was Gerdine ’s avonds bij Natalie en was ik met alledrie onze slapende kinderen thuis toen er een grote aardbeving begon. Later kwamen we erachter dat deze een sterkte had van op de schaal van Richter met het epicentrum vlakbij. We hebben een half jaar geleden een beving met kracht 7 gehad en sindsdien zijn we er best bang van.
Ik klom onze ladder op om Oscar wakker te maken (die er lekker doorheen sliep), plukte hem uit zijn bed en brulde ‘Naar buiten! Nu!’ terwijl ik weeer naar de slaapkamers rende om Alice en Millie te halen. Ik plukte Millie uit haar bed en had Alice bijna te pakken toen de aardbeving stopte. Arme Oscar liep volledig verward rondjes door de kamer. Aardbeving weer voorbij.
Je weet nooit van tevoren of ze erger gaan worden of niet en we vragen ons iedere keer weer af wanneer we de kinderkamers in moeten stormen om slapende kinderen wakker te maken, om ze snel mee naar buiten te nemen. Dat is waarschijnlijk allemaal best traumatisch! Alleen – toen ik er Oscar de volgende ochtend naar vroeg, wist hij er niets meer van! Het is best lastig om in je uppie drie kinderen mee naar buiten te slepen als je huis staat te schudden!
Helaas voor mijn nachtrust zat mijn adrenaline tegen het plafond en was dat niet de laatste beving die nacht. Er volgden er nog een stuk of 12, eentje zo zwaar dat ik alweer naast Oscars bed stond om hem er weer uit te trekken, de rest voornamelijk slecht voor mijn hartslag. Ik hoef vast niet uit te leggen dat het geen rustgevend nachtje was 😀
Maar de komende nachten zullen toch wel termieten- en aardbevingsvrij zijn toch? Toch? 😀
0 reacties