Deze week is tot nog toe een rare mix van vakantie-achtige activiteiten en een heleboel hard werken. We zijn vorige week uit Kovol vertrokken om een ALW van twee weken te volgen, een linguïstiekworkshop voor gevorderden. Philip, Natalie en ikzelf (Steve) hebben hele dagen in de klas gezeten met een linguïstisch specialist en met het doel om beter te gaan begrijpen hoe de Kovoltaal in elkaar steekt en verhalen aan elkaar lijmt.
Ochtenden zijn we bezig geweest met het behandelen van PowerPoint-presentaties over de “10 dingen die je doet als je communiceert”, namelijk:
- Je aanpassen aan de situatie
- Altijd een doel hebben
- Je woorden organiseren
- De luisteraar in de gaten houden
- Spreken in “brokken”: alinea’s/grenzen
- Gedachten aan elkaar “lijmen”: samenhang
- Identificeren/aangeven wat belangrijk is: nadruk/thema/achtergrond
- Bijhouden wie er deelnemen
- Duidelijk maken “wie wat zei”: citaten, citaten binnen citaten
- Wat pit toevoegen!: figuurlijk taalgebruik
Elk van deze principes is een brede richtlijn die op verschillende manieren kan worden toegepast, maar we zijn op zoek naar hoe dit allemaal gebeurt in het Kovol. Stap voor stap leren we hoe andere talen dat doen, en ’s middags kijken we dan naar een Kovol-verhaal.
We hebben gekozen voor een verhaal over hoe bezoekers ooit lang geleden wat vanille gestolen hebben. Een korte parafrase van het verhaal is als volgt:
“Een tijdje geleden, tijdens het vanilleseizoen, kwamen er een paar mensen langs die de weg vroegen. Ruth gaf hen de juiste aanwijzingen en ze gingen op weg, maar ze hadden gelogen. Ze verstopten zich in de struiken, kwamen en gingen zonder doel rondzwerven. Ze kwamen bij Hogumam en vroegen opnieuw naar de weg, en we legden het opnieuw uit. Ze volgden de weg, maar bleven gewoon rondzwerven. Alias en Yoogooboo gingen met hen mee, boden hen betelnoot aan en aten met hen. Daarna stalen ze mijn boog die ik buiten had laten liggen, en ze stalen vanille van de vanillestokken van Gusubonn en Yogooboo. Vervolgens gingen ze naar het dorp Ingis en kwamen daar ’s avonds aan. Terwijl iedereen binnen lag te slapen, stalen ze alle vanille die ze buiten hadden achtergelaten. Daarna gingen ze uiteen.Zojuist zijn er wat nieuwe mensen gekomen en ze gedragen zich precies zoals die mannen lang geleden deden. Ze lijken op hen, dus we praten over hen en denken dat het ook dieven zijn.
“
Onze eerste opdracht is om dit verhaal in kaart te brengen. We hebben het opgedeeld in één propositie per regel en we gaan nu door en labelen de tijden, actoren, thema en niet-thema, en veranderingen in tijd, locatie en gebeurtenis. Morgen en vrijdag zullen we bekijken hoe alle proposities met elkaar verband houden. Het in kaart brengen is een hele klus! Het echte werk is echter om naar dit sterk geannoteerde verhaal te kijken en een van de 10 dingen te nemen, bijvoorbeeld “lijmen”. Hoe worden de verschillende gebeurtenissen aan elkaar gelijmd?
We weten al heel lang dat de juiste manier om dit te doen is om heel zuinig te zijn met voornaamwoorden. Nadat we iemand in het verhaal hebben geïntroduceerd, is het natuurlijker om alleen naar hem te verwijzen door het gebruik van affixen op onze werkwoorden. Het onderwerp wordt impliciet en de lijm is de reeks werkwoorden, vervoegd op een manier die zegt “dezelfde man doet dit” en als de actie overschakelt naar een andere actor, gebruiken we een schakelverwijzing op het werkwoord.
We weten dat al een tijdje, maar nu gaan we het in kaart brengen in 10+ teksten en formeel hypotheses schrijven.
Iets nieuws dat ons opviel is dat de climax van het verhaal “versnelt”. In het begin is er veel herhaling, maar als het tot de climax komt van de diefstal van de vanille is er nauwelijks herhaling en neemt de snelheid van nieuwe informatie toe. Laten we eens kijken of dat een patroon is dat ook in andere verhalen voorkomt. Als dat zo is, dan heb ik het verkeerd gedaan, want instinctief vertraagde ik bij een climax van het verhaal en probeerde ik beschrijvender te zijn. Voor mijn gevoel probeerde ik daarmee de meeste tijd en nadruk op de climax te leggen, maar misschien benadrukte ik het wel als een achtergronditem… hmmm….
Daarnaast zien we in dit verhaal dat alinea’s aan elkaar geplakt worden met afhankelijke bijzinnen. Mijn instinct is altijd geweest om een onafhankelijke bijzin te gebruiken om een alinea af te sluiten en dan verder te gaan. Dit verhaal heeft echter een afhankelijke bijzin als laatste bijzin van de alinea, waardoor het verband legt met en afhankelijk is van de volgende bijzin, die misschien wel die lijm en flow aan het verhaal toevoegt. Dit is pas ons eerste verhaal; we moeten kijken of dat altijd het geval is, en zo ja, het zelf gaan doen!
Intussen heeft Gerdine het druk met het bezighouden van Oscar, Alice en Millie, die genieten van schoolvakantie en een andere omgeving. We genoten van het vrije weekend in de stad, dus zwemmen in het resort en fastfood eten 🙂 Oscar heeft zijn lievelingsknuffel achtergelaten in het café waar we gegeten hebben! 🙁 Hij neemt zijn beer Barry overal mee naartoe, dus ook naar het café, maar toen het bedtijd was, kwamen we erachter dat hij daar nog lag! Hij had veel verdriet, maar de volgende dag gingen we terug naar het café, waar Barry op ons zat te wachten 🙂 Dat was een mooi moment voor Oscar. Hij kreeg Barry terug en ging toen zwemmen en pizza eten, dus hij had toch een goede dag 🙂 Ook al zit ik de hele dag in de klas, toch vermaken Gerdine en de kinderen zich prima. De trampoline hier is een groot voordeel 🙂
Dus zijn we halverwege onze workshop. Het is best vermoeiend en ik kijk uit naar de halve week vrij die we nog hebben voor we weer naar Kovol gaan. Intussen blijf ik hopen op dat Eurekamoment waardoor ik ineens alle geheimen van de Kovoltaal doorgrond 🙂
0 reacties