Als ik dat bedenk, stel ik de vraag: waarom dragen vrouwen brandhout op hun hoofd, en dragen mannen het op hun schouders? Het antwoord dat ik kreeg was: omdat ze vuur willen maken en eten willen koken. Haha! Ja, dat klopt, en het was een antwoord op mijn vraag, maar niet dat wat ik zocht. Vragen stellen in een taal die je nog aan het leren bent is lastig, dus is het altijd een cadeautje als het lukt.
Vorige week hadden we onze taalevaluatie, dus deze week zijn we bezig met de fouten verbeteren!
Met de vragen die ik had in mijn achterhoofd ging ik er met de jongens voor zitten… En het voelde als spieken! Ik zou die vragen nu zó kunnen beantwoorden als ik ze weer zou krijgen! 😄
Onze 2 consultants, Wes en Jeremiah, waren een dag later in verbang met het weer in Kovol waardoor de heli niet kon landen, maar er stonden al heel wat mensen klaar om te helpen, ze hadden erg veel zin om onze voortgang in kaart te brengen. De volgende dag klaarde het weer op en was het evaluatietijd 🙂
Het begint dan altijd met het bespreken van het pre-evaluatieformulier dat we ingevuld hebben en gewoon kletsen over hoe wij vinden dat het gaat en wat we voor vragen hebben. We ervaren iedere dag weer dat we worstelen met de kleine nuances van de taal en cultuur in Kovol en het is al bemoedigend om een luisterend oor te hebben en de erkenning voor al ons harde werk te horen.
Het lijkt allemaal wat lichter geworden. Ik weet nog dat ik het gevoel had dat ons huis een rottende, levensgevaarlijke bende was die ieder moment op ons hoofd kon vallen, maar nu voelt het veilig. comfortabel en goed onderhouden (al ben ik me er nog steeds van bewust dat we de palen onder de trap moeten vervangen). In onze vakantie is onze houding absoluut wel gereset en zijn we onze breekbaarheid kwijtgeraakt. Op de een of andere manier doet het me denken aan Psalm 23: onze vakantie was niet super, maar de Heer is onze herder en Hij is degene die onze ziel herstelt – niet een ‘perfecte’ vakantie.
Voor de kinderen geldt vooral dat ze het hier prima naar hun zin hebben. Alice en Millie zijn dol op de beveiligingshonden en op trampoline-wiebelen. Oscar rent rond met de andere kinderen en maakt hele Lego-creaties. We zijn met de familie Stous naar een hotel met een zwembad geweest, dat was echt een uitje.
De afgelopen 2 weken heeft Fiona in het huis van de familie Hansen gewoond (dat leegstaat) en heeft ze de ochtenden doorgebracht met de familie Stous en de middagen met ons. Een extra paar handen om een baby vast te houden is echt een enorme verlichting.
Eerst dweilen. Dan erachter komen dat onze koelkast en vriezer uit zijn, dat is het volgende probleem voor alles ontdooit. Dat was gelukkig vrij simpel; onze aardlek was eruitgeknald tijdens de beving en moest gewoon even gereset worden. (Ik denk dat het wel betekent dat we ergens kortsluiting hebben gehad – dat is wel wat zorgwekkend.)
Verder is Rhetts langetermijnproject om bakstenen te maken van klei eindelijk vruchten af gaan werpen… Of nou ja, de bakstenen zijn gebakken. Na maanden tijd besteden aan het vormen en drogen van de bakstenen, kon hij ze eindelijk gaan stapelen en een vuur maken om een kom die hij gemaakt had, te bakken.
“Ik ga deze taal nooit leren,” denk ik, terwijl ik naar huis loop. Nee, aan dat gevoel gaan we nog niet toegeven. Ik pak een kop koffie, raap mezelf weer van de grond en dwing mezelf om weer op pad te gaan. Ik zag iemand bij Rhetts huis, laten we daar eens gaan kijken…. maar hij is nu weg. Zal ik ergens heen lopen en mensen gaan zoeken? Het begint te regenen…. Uiteindelijk zit ik met Rhett over de Brexit te praten.
Ik heb zin om een verhaaltje te maken voor iedere dagelijkse activiteit die ik het afgelopen jaar ofzo bestudeerd heb. Dat is een prachtige manier om al die woordenschat te reviseren en uiteindelijk praat ik dan misschien wat minder als een peuter.