Ik denk dat we wel gesetteld zijn na onze verhuizing naar de andere kant van de wereld. Het heeft gewoon tijd nodig om een dagelijks ritme te vinden en de gang er weer in te krijgen na een grote verhuizing. De normale mengelmoes van emoties: het gemis van vrienden uit PNG, de spanning van al het nieuwe en leuke, de verrassing van wat er thuis allemaal anders is, het is er allemaal – maar nu is de verrassing wel de grootste ooit!
De vorige keer hebben we het gehad over fonologie (ook wel ‘fonemiek’), waarbij je niet meer naar een taal kijkt vanuit het perspectief van een outsider (-etiek) maar vanuit dat van een insider (-emiek). We moeten dus onze fonetische tekst (woorden die je precies zo schrijft als je ze zegt) omzetten naar een fonologische tekst (woorden die zo geschreven worden dat ze intuitief aanvoelen voor een moedertaalspreker).
We zijn erg dankbaar dat we na een lange maar rustige reis terug in Engeland zijn. Ondanks onze plannen om lang en diep te slapen, zijn we nu om 4 uur in de nacht nog op en storten we ’s middags in – maar dat gaat wel over.
Deze eerste post is een inleiding die iets laat zien van de woordenschat en de ideeën en ik zal hierin ook bespreken hoe we onze woordenlijsten opgebouwd hebben.
Het eerste dat ik uit moet leggen is fonetiek en fonologie, dus hoe we bepaalde taaldata opslaan om ermee te kunnen werken en waarom dat geen goed alfabet is om een alfabetiseringsprogramma mee te beginnen.
We leven altijd in de wetenschap dat je, als je zo ver van de bewoonde wereld zit, niet snel medische hulp hebt in een noodgeval. Dat dragen we altijd bij ons, maar meestal niet zo bewust. Af en toe denken we er even over na, als we onszelf maar nét niet snijden met een groot mes, als we naar de dikke wolken om ons heen kijken en beseffen dat een helikopter onmogelijk zou kunnen landen als we hem nodig hebben, en dan moeten we op de Here vertrouwen in die angst.
Het was een enorme uitdaging om door die angst heen te gaan, dat we onze tweeling misschien zouden verliezen. We weten nog maar anderhalve week dat we er twee krijgen.
Ineens hebben we nog maar 2 1/2 week in Kovol en moeten we onze aandacht verplaatsen van doorzetten qua taal naar afscheid nemen en ons huis zo achterlaten dat het 9 tot 12 maanden onbewoond kan blijven.
We zijn superblij met het nieuws. We weten dat het niet makkelijk wordt, maar we zijn er 100% positief over. Het is alsof we de loterij gewonnen hebben 🙂
In die acht jaar hadden we bepaalde verwachtingspatronen ontwikkeld over hoe het leven in de stam zou zijn. Dus hier zijn vijf punten waarop onze verwachting afweek van de werkelijkheid.
Sindsdien word ik ongeveer de helft van de ochtenden uitgerust wakker met zin om aan de gang te gaan en de andere helft moet ik mezelf dwingen om te beginnen met werken. Het resultaat is dat ik al een aantal dagen niet aan mijn uren kom, dat ik net mijn doel van 7 uur haal of het bij 6 opgeef.
Intussen waren we druk bezig om te regelen dat een meisje van twee jaar naar het ziekenhuis kon worden gevlogen, arm kind. Op woensdag kwamen haar ouders langs zodat we naar haar konden kijken. Een zweer onder haar oksel was opengebroken en ik had nog nooit zoiets gezien. Het was alsof de borstholte van het meisje als een drukstripzakje openstond. Ik zou de geur graag willen vergeten.