We zijn erg dankbaar dat we na een lange maar rustige reis terug in Engeland zijn. Ondanks onze plannen om lang en diep te slapen, zijn we nu om 4 uur in de nacht nog op en storten we ’s middags in – maar dat gaat wel over. Dank aan iedereen die voor ons gebeden heeft, aan ons gedacht heeft en praktische hulp geboden heeft.
Het is op méér manieren dan alleen een jetlag verwarrend en desoriënterend in zo’n korte tijd zo ver te reizen. De spanning van de afgelopen maand komt nu los en we kijken erop terug met tollende hoofden en emoties.
Waar moet je beginnen als je het allemaal achteraf wilt nagaan? Nog maar een paar dagen geleden was ik zo gespannen dat ik geen oog dichtdeed, ik verwachtte dat we door een probleem met de reis ergens vast zouden komen te zitten, terwijl Gerdines uitgerekende datum dichterbij zou kruipen en we niet meer zouden kunnen reizen. Ik was ontzettend bang, zo erg dat ik er misselijk van was.
Vertrouwde ik God? Die vraag vind ik moeilijk te beantwoorden. Ik had in die maand va onzekerheid momenten van kracht en van zwakte. Neem je dan het gemiddelde van je emotionele toestand en evalueer je op basis daarvan?
Vertrouwen op God was voor mij niet hetzelfde als verwachten dat alles probleemloos zou verlopen. We volgen immers een gekruisigde Heer. God voorziet e God houdt van ons, maar soms vraagt hij ons om moeilijke wegen te lopen, waar we zelf nooit voor zouden kiezen. Soms staat hij toe dat het ergste wat je je kunt voorstellen, gebeurt en laat hij zijn kracht zien doordat hij vreugde en leven brengt door ellende en dood – zoals aan het kruis.
Als God belooft dat ‘voor wie hem liefhebben, alles bijdraagt aan het goede’, geloof ik dat. Al sinds een helikopter ons anderhalve maand geleden ophaalde in Kovol en ons recht naar de kliniek bracht, was ik bang dat het de tijd was waarop we een zwaardere weg zouden moeten gaan, en nu zijn we ineens thuis.
De onzekerheid van ‘hebben we straks een huis of niet?’, ‘kunnen we onze verzekering verlengen zodat we in PNG kunnen bevallen?’, ‘kunnen we indien nodig naar Australië?’ is helemaal weg en de misselijkmakende angst is een vervangende herinnering. Zijn we gegroeid? Zijn ‘volharding’ en volmaaktheid een resultaat (Jak. 1:2-3)? Wat word ik geacht te voelen?
Het is een verwarrende ervaring, maar hier zitten we dan, in ons flatje, wennend aan een heel ander klimaat en in een andere tijdzone. Niemand heeft zelfs maar gekeken naar onze Australische reisvisa, Air Niugini had Gerdine al aangemerkt als medisch reiziger (zij willen 10-12 weken eerder in de zwangerschap toestemming geven om te vliegen dan andere maatschappijen), onze negatieve covidtest was niet nodig (terwijl we onderweg waren, maakten ze hem verplicht vanaf komende maandag), we konden snel door de Engelse grenscontrole en de vooraf geboekte taxi stond ons al op te wachten. Alles ing gesmeerd. We hadden zelfs aan het eind van de reis meer energie over dan we verwacht hadden en Oscar rende nog rond en lachte nog.
Het vliegveld van Brisbane was verlaten en onze 15 uur durende vlucht naar Qatar was maar voor een kwart gevuld, dus iedereen ging erbij liggen en kon een hele rij gebruiken om te slapen 🙂 Op Qatar en Heathrom was het nog wel goed druk overigens. Het was onmogelijk om afstand te houden terwil we schouder aan schouder in de bussen en treinen naar die vliegvelden zaten. 🙂
Nu zitten we 10 dagen in huis opgesloten voor we iedere dag een wandelingetje mogen maken. Het is voor het eerst dat we ons echt moeten houden aan coronamaatregelen. We kunnen ons wel inlezen in de regels, maar we weten niet hoe mensen die zich er al bijna een jaar aan moeten houden zich over het algemeen voelen. We hebben er juist een jaar opzitten waarin we diep in de taal- en cultuurstudie van Kovol gedoken zijn. Het voelt een beetje alsof we nu opnieuw moeten beginnen met de Engelse cultuur. We zijn weer als vissen op het droge, maar we hebben er zin in om het allemaal uit te vogelen en hier weer een leven op te bouwen.
0 reacties