Op vrijdag vlogen we naar Kovol terug en waren we er klaar voor om tot Kerst daar te zijn, alles in te pakken, afscheid te nemen en op 31 december weer weg te gaan. Uiteindelijk zijn we maandag alweer in paniek vertrokken. We hebben maar 2 dagen in de bush gezeten!
We waren net weer bezig om onze draai te vinden toen Gerdine iedere 7 minuten krampen kreeg. Het was niet heftig, maar wel zo regelmatig dat we ons zorgen maakten. Gerdine pakte haar telefoon erbij en ging de tijd opnemen: iedere 5 minuten kramp. Dat was beangstigend en het werd nog erger toen het niet overging. Het duurde anderhalve dag, altijd net zo dat ze het kon negeren als ze ergens mee bezig was, maar wel consequent iedere 5 minuten een kramp. Ook om 3 uur ’s nachts heeft ze het met haar telefoon getimed en het was nog steeds iedere 5 minuten.
Op zondagochtend hebben we nogal bezorgd onze zendingsarts gebeld, en ook hij maakte zich zorgen en zei dat als het niet ophield, we langs moesten komen voor een echo om te kijken wat er aan de hand was. Gerdine werd op strikte bedrust gezet.
De angst nam toe, de kramp bleef en we hadden geen idee of dit normaal was of het begin van een vroeggeboorte. We huilden, we worstelden met angst en op zondagavond begon Gerdine de mogelijkheid onder ogen te zien dat we één of twee van onze tweelingmeisjes hadden verloren.
We hadden een klein momentje om afscheid te nemen van de Kovolmensen voor we hen maandenlang achter zouden laten. “Het is goed,” zeiden zij, “het is leven en het is heel belangrijk. Jullie moeten gaan kijken of er iets aan de hand is.”
We konden niet blijven gissen, terwijl we zo ver van medische hulp verwijderd waren. Het paste het beste in het helikopterschema om ons op maandag mee te nemen, dus dat deden we.
Op zondag ben ik bezig geweest met het inpakken van ons huis om naar Engeland te kunnen gaan terwijl Gerdine lag te rusten. Ik heb twee weken aan overgangstijd in één hectische dag doorbuffelen gepropt.
Het weer zat tegen op maandag, maar gelukkig kon de helikopter na wat mislukte pogingen toch door de wolken heen landen om ons naar Goroka te brengen, waar we direct op het voetbalveld van ons supportcentrum landden en meteen naar de kliniek gingen.
Wat een ongelofelijke opluchting om nog steeds twee hartjes te horen, te zien dat beide baby’s het goed maken, nog steeds groeien, en dat er niets mis leek te zijn. We huilden van opluchting en dankbaarheid.
We leven altijd in de wetenschap dat je, als je zo ver van de bewoonde wereld zit, niet snel medische hulp hebt in een noodgeval. Dat dragen we altijd bij ons, maar meestal niet zo bewust. Af en toe denken we er even over na, als we onszelf maar nét niet snijden met een groot mes, als we naar de dikke wolken om ons heen kijken en beseffen dat een helikopter onmogelijk zou kunnen landen als we hem nodig hebben, en dan moeten we op de Here vertrouwen in die angst.
Het was een enorme uitdaging om door die angst heen te gaan, dat we onze tweeling misschien zouden verliezen. We weten nog maar anderhalve week dat we er twee krijgen.
We zijn nu van plan om in Goroka te blijven tot het over 3 weken tijd is om naar Engeland te gaan; in Kovol zijn we nu even klaar. Gerdine gaat rustig aan doen in de hoop dat de krampen afnemen. Ik ga proberen te helpen op het supportcentrum en veel tijd met Oscar doorbrengen. We vonden het jammer om hem zo snel uit Kovol weg te moeten halen, want hij was echt blij om terug te zijn en het is duidelijk dat hij het ziet als thuis. Hij kan zich hier ook met van alles vermaken, maar het is duidelijk dat hij een beetje uit zijn doen is. Philip en Natalie zitten nu de komende weken ook alleen in de bush, we zullen allemaal flink voor hen moeten bidden!
0 reacties