Wat kunnen dingen ineens toch snel veranderen. Door het nieuws dat we een tweeling krijgen, moesten we ineens krakend en piepend schakelen. Het was de bedoeling dat we deze vakantie even op adem konden komen voor we nog een laatste maand door zouden zetten om een taalcheck te halen, waarna we eind januari naar Engeland zouden teruggaan.
We weten nu een week dat we een tweeling krijgen en ineens zitten we volop in de voorbereidingen voor onze tijdelijke thuiskomst. We hebben kunnen regelen dat we begin januari naar Engeland vliegen en zijn nu bezig met het papierwerk voor een huurappartement waar we over 4 weken in kunnen!
Ineens hebben we nog maar 2 1/2 week in Kovol en moeten we onze aandacht verplaatsen van doorzetten qua taal naar afscheid nemen en ons huis zo achterlaten dat het 9 tot 12 maanden onbewoond kan blijven. Nu we zo druk zijn met het lezen van huurcontracten, meubels regelen, bijlezen over tweelingzwangerschappen, onze arts in Engeland aanschrijven, vluchten omboeken, onze winterkleding uit de opslag halen en bellen met Engeland, dat we ons al voelen loskomen van het leven in Kovol.
Het idee dat we vrijdag weer in de jungle landen en daar zeker weten een warm welkom krijgen, gaat raar voelen als we intussen nadenken over het mailen van de makelaar over het resultaat van onze kredietcheck. Ja, we moeten ineens de overstap gaan maken en dat is schokkend!
Het goede nieuws is dat we een huiseigenaar hebben gevonden die ons een driekamerflat wil verhuren voor de zes maanden waar we om gevraagd hadden. We zijn een paar keer afgewezen omdat we maar zo kort wilden huren. We zitten middenin het papierwerk. We bidden dat de internettoren die voor ons bereik in Kovol zorgt het doet, want anders moeten we binnen een paar dagen weer terugvliegen naar de stad om het allemaal rond te maken!
We gaan ervan uit dat er internet is en dat we onze dagen kunnen doorbrengen met het in het Kovol kletsen met de bezoekersstroom die gegarandeerd bij ons aanklopt en onze avonden aan de telefoon met Engeland om alles voor elkaar te krijgen! 🙂
Het plan is dat we tot de 31e in Kovol blijven zodat we Kerst kunnen vieren met Philip en Natalie (en de mensen van Kovol, die hebben het al over het slachten van een kerstvarken).
En toch was onze vakantie verfrissend. We genieten weer van PNG en hebben genoeg op adem kunnen komen om uit te kijken naar het weerzien met onze Kovolvrienden.
We kregen in de stad ook de kans om bij te praten met Ham. Hij is leraar op de beroepsopleiding waar wij twee jaar de chronologische Bijbel-cursus hebben gegeven. Het idee was dat Ham het over zou nemen, maar Covid en de normale manier van doen in PNG hebben ervoor gezorgd dar de lessen niet door zijn gegaan. Ham was heel blij om ons te zien en wij vonden het fijn om tijd met hem door te brengen en te zien hoe het met hem gaat. Super om te horen dat hij nog steeds vol vuur is voor de Heer en dat hij zelfs nu nog luistert naar de opnames van de lessen die we twee jaar geleden met hem deden. De tijd is voorbij gevlogen!
Oscar vermaakt zich met de trampoline en de driewielers hier op het centrum; ik vermaak me door me in het zweet te werken op de P90X workout (daar heb ik in de bush gewoon geen tijd voor!) en te voetballen op een (strak, glad) veld; en Gerdine haalt alles uit de uitgebreide sociale kring, inclusief een afspraak morgen met een tweelingmoeder. Ze wil al het advies dat ze kan krijgen.
Man, die tweeling is nu al een hoop werk!
We zijn nog steeds heel blij dat we een tweeling krijgen, maar we maken ons ook wel wat zorgen dat we zo ver van goede medische zorg verwijderd zijn. Gerdine heeft voor een tweelingzwangerschap een heel lage risicofactor, alles ziet er goed uit, maar het idee dat ze weeën kan krijgen terwijl we diep in de jungle van Kovol zitten, dat is een angstige gedachte. We werken eraan om die angst in vertrouwen aan de Heer te geven.
0 reacties