Net toen we klaar waren met de zondagse lunch werd er op de deur geklopt. Op zondag komen we samen voor een kleine kerkdienst als gezin, dan gaan we naar de beek om te pootjebaden en dan komen we terug voor een lunch waarbij we op de vloer zitten en met onze handen eten. Dat is een vaste gewoonte voor ons, en net toen het klaar was werd er op de deur geklopt. Een vriend vertelde ons dat iemand een snijwond had en dat we moesten komen kijken.
We pakten wat medische “spullen” en zochten tussen onze voorraden naar dingen die zouden kunnen helpen zoals verband en gaas. Toen we de wond zagen, wisten we aanvankelijk niet wat we moesten doen. Ik heb een foto van de wond waarmee we werden geconfronteerd, onderaan het bericht gezet – wees gewaarschuwd niet te ver te scrollen als je hem niet wilt zien! Je kunt boven en onder het Kovol EHBO-idee zien om tourniquets aan te brengen om het bloeden te remmen.
De wond was ongeveer een uur oud en het bloeden was minder geworden. We deden er gaasjes op en wikkelden hem in verband. Omdat we nog niet eerder met zo’n wond te maken hadden gehad, wilden we met onze kliniek overleggen wat we moesten doen. We wisten dat hechten mogelijk was, maar wanneer moesten we dat doen? Daarvoor moesten we de wond wassen, maar er was nog vers bloed en we wisten niet zeker hoe we dat moesten doen.
We gingen terug om onze kliniek te bellen en kregen onderweg het verhaal te horen, zodat we wisten wat we aan de kliniek moesten vertellen als er naar gevraagd werd. De man was gesneden tijdens een ruzie. Hij had zijn kapmes vast en hief het omhoog toen er spanningen ontstonden. De andere man pakte het kapmes ook vast en tijdens het heen en weer worstelen zwiepte het rond en sneed in zijn biceps.
De discussie ging over hoe hij zijn vrouw behandelde. Deze man heeft zijn denkvermogen zo verpest met drugs dat hij niet meer helder kan denken. Al jaren mishandelt hij zijn vrouw en kinderen, die op de vlucht zijn geslagen nadat hij zijn vrouw met een machete in de nek had gesneden. Een familie uit een ander dorp had stiekem onderdak geboden aan de vrouw en nu werd erover gediscussieerd om “het zware af te maken”.
De man die werd gesneden is niet erg populair hier in de buurt en hij heeft regelmatig anderen geïntimideerd in zijn zoektocht om zijn vrouw terug te krijgen.
Het onderstaande verhaal is een versie die ik van een vriend heb gekregen. Je kunt de rode lijntjes zien waar we nog werken aan onze spellingcontrole. We moeten de woorden handmatig toevoegen aan onze spellingscontrole, want een Kovol spellingscontrole is natuurlijk niet voorgeïnstalleerd 🙂
(Noot van de vertaler: woorden op dezelfde volgorde en regel als de Kovol/Engelse versie)
>>[Naam] zoals dit haar man ? spraken werd verlaten zij versplinterden. [Naam] ging weg bang
Zwerven ik ging Ebesil bij hen zij was [naam] zwierf. Zoek liep praatte liep hij was
zoals dat zij mee kwamen. Kwamen hart bitter werd hier zij kwamen. Kwamen praten hart bitter werd.
Praten zij spraken. Spraken kwam machete hij hield vast (focus). Zij kwamen machete deel zij hielden vast.
Hielden vast werden. Praten zij spraken. Praten hart bitter werd zij spraken (focus). Kwam de slaan hem.
Zij slaan slaan wij mensen allemaal vechten zij zagen wij waren. Zij slaan ga ik ga zij snijden bloed.
Kwam zag komen. Wij mensen ? Wij versplinterden. Bang wij versplinterden. Hij ? kwam bang.
Wij mensen allemaal bos zij gingen. Bang bos zij gingen. Ging hij bang kwam binnen gingen wij
Sommigen gingen worden. Zag touw werd gebonden terwijl we werkten. Gingen we zagen. Goed niet
zagen we spraken (focus) “ga blanken zij wij zullen zien” wij zeiden. Zeiden kwamen wij spraken (focus) “Zij zullen goed rechtmaken”
wij zeiden. Zagen kwamen gingen wij spraken witte man hij kwam. Kwam werd gewassen gewassen klaar kwam
arm naald hier huid doorboord strak hij knoopte. Strak hij knoopte het klaar. Nu
Medicijn hij plaatst. Hier nu hij zal zijn goed. <<
Na een gesprek met onze verpleegkundige in de kliniek en met het advies van de arts gingen we terug om de wond te hechten. We openden onze hechtset en deden ons best. In 2016 hadden we een hechtingstraining waarbij we oefenden op kippendijen met snijwonden erin. Maar dat is lang geleden! Het is maar goed dat de mensen van Kovol zo taai zijn en goed tegen pijn kunnen! We hebben ons best gedaan.
Ik heb het geprobeerd. Ik kreeg de naald en draad erin, maar ging te ver door en trok de draad er helemaal doorheen. Oeps! Toen nam Gerdine het over en ging het een stuk vlotter. We hadden te kampen met hevige regen, honden die het bloed oplikten dat op de grond liep en twee verveelde 3-jarige kinderen die bleven vragen of ze naar huis mochten. We hebben het niet erg steriel gedaan! Als er een volgende keer komt, weten we nu veel beter hoe we het moeten aanpakken. Het is grappig hoe delen van de training terugkwamen nadat we klaar waren!
Omdat er geen kinderopvang was en zowel ikzelf als Gerdine moesten hechten, moesten onze kinderen zich in de buurt vermaken en ze waren geweldig, heel de 3 uur die we nodig hadden om het bloeden te stelpen, de wond schoon te maken en te hechten.
Sindsdien heb ik elke dag bij de man gekeken en zijn wond gecontroleerd. De wond lijkt goed te genezen. Toen ik deze week met een familie in de buurt praatte, zei een oude vrouw: “Normaal gesproken raakt zo’n grote snee geïnfecteerd en gaat de persoon dood, maar nu hebben we hier blanken”. Op de eerste dag maakte ik van de gelegenheid gebruik om de man zo krachtig en duidelijk mogelijk te berispen voor zijn behandeling van zijn vrouw. Ik vertelde hem dat hij zijn pogingen om haar terug te krijgen moest staken en dat hij het rechtssysteem van het dorp moest dwingen om haar met hem mee naar huis te sturen. Hij bedankte me en praatte toen verder over hoe hij het probleem ging oplossen. Hij had zijn vrouw nooit gesneden zei hij, hij wilde haar alleen bang maken, maar het mes draaide en sneed haar. Het was helaas duidelijk dat hij niet luisterde, misschien niet in staat was om te luisteren.
Toen ik vandaag zijn verband verschoonde, vertelde hij me hoe goed het zou zijn als hij een pistool had, want dan kon hij goed voor ons zorgen en de slechte mensen “pakken”. Ik ben blij dat we hier geen wapens hebben! Het is geen verrassing om te zien dat hij alleen wordt achtergelaten. Er zijn geen broers of vrienden die bij hem blijven.
Ons hart gaat uit naar zijn arme vrouw die nog steeds op de vlucht is!
Het is een drukke week geweest wat medische zaken betreft. Toen ik een dorpsvergadering in een ander dorp bijwoonde, werd ik met spoed naar een zieke vrouw gebracht die er heel ellendig uitzag. Ik vermoed dat ze een nierinfectie heeft. Toen ik op weg was naar huis om medicijnen te halen, werd ik weggeroepen naar een huis om een ziek meisje te zien dat waarschijnlijk malaria had. Thuis aangekomen vond ik Gerdine bezig met medische gevallen: een ondervoede jongen, een hoofdwond en een jongen met een gebroken schouderbot/kapot schouderligament door een vallende bananenboom. Ik moest haar daarmee haar gang laten gaan, terwijl ik onze medische boeken raadpleegde voor mijn eigen gevallen.
Ik nam Oscar en Millie mee voor de terugweg naar het andere dorp om Gerdine’s last te verlichten, tot groot verdriet van Alice, want zij wilde ook mee! Helaas zou het een te zware tocht worden om beide tweelingmeisjes tegelijk te dragen.
Opnieuw keken Oscar en Millie toe terwijl ik praatte, testte op malaria (het was +ve) en mensen verzorgde.
Nadat ik nat van de regen naar huis was gewandeld, vond ik het tijd voor wat plezier. Oscar en ik laadden onze Minecraft-wereld op de computer en vermaakten ons met verkennen, totdat Gerdine me onderbrak. Een goede vriend van ons had buikpijn, zo hevig dat hij er ’s nachts wakker van lag.
Ik was een uur lang bij hem en vermoedde een maagzweer. Hij vroeg om medicijnen, maar chronische aandoeningen staan niet op onze lijst van gevallen waarbij we helpen. Hij was al in het ziekenhuis geweest en ze hadden hem onverrichterzake weggestuurd. Om te voorkomen dat ik medicijnen zou moeten geven, heb ik lang met hem gepraat om te laten zien dat ik met hem meeleefde en om hem het gevoel te geven dat er goed voor hem werd gezorgd. Ik vertaalde voor hem de pagina in ons medische boek over dit onderwerp, met het advies om vaak kleine beetjes te eten, veel te drinken en te stoppen met roken. Probeer die dingen eerst en kom terug als het niet beter gaat, zei ik.
We zijn blij dat we mensen zo goed mogelijk van dienst kunnen zijn. We hebben verdriet om de vele gevallen waarin we niet kunnen helpen omdat we te weinig kennis hebben of omdat we als team hebben besloten dat we dat soort gevallen niet gaan behandelen. Het is een veiligheidsmechanisme om te proberen onze tijd veilig te stellen en gefocust te blijven op het leren van de taal. De behoefte voelt soms overweldigend.
Dit zijn de momenten waarop we ons concentreren op het dienen van God, dag aan dag. Ik heb over 2 weken een taaltoets en dit is zo’n week waarin ik het gevoel heb dat mijn taalvaardigheid juist achteruit gaat! Het is een constant heen en weer gaan van vertrouwen en mijn vaardigheid zien verbeteren, naar het gevoel dat ik achteruit ga. Ga ik na al die jaren taalstudie struikelen tijdens de test en aantonen dat ik in 8 maanden geen vooruitgang heb geboekt in spreekvaardigheid? Gaat de man die we net hebben dichtgenaaid zijn vrouw weer mishandelen? Krijgt hij weer ruzie? Maken we überhaupt een verschil?
Bij zulke gedachten herinneren we onszelf eraan dat dit is waar God ons nu heeft geplaatst. Ik ga vandaag weer de taal bestuderen, want dat is waar Hij me heeft neergezet. Als Hij me morgen naar iets anders roept, dan zijn deze jaren van God dienen hier een waardevolle daad van aanbidding. Vandaag met de Heer wandelen, niet de uiteindelijke uitkomst, is het belangrijkste.
0 reacties