De afgelopen maand was een beetje frustrerend. Iedere week van de afgelopen 4 weken zijn we minimaal een dag zo ziek geweest dat we minimaal een halve dag nodig hadden om rust te nemen en te herstellen. Het frustreert ons allebei, omdat het tijd is die we niet kunnen besteden aan de taalstudie, en ook omdat hoeveel tijd we ook nemen, we er niet uitgeruster van lijken te worden.
Het lijkt wel of we heel de tijd uitgeput of ziek zijn! Deze week werken we zonder onze teamgenoten en zitten we op onze derde ziektedag. Eerst was Gerdine een dag uit de running, de volgende dag heb ik mezelf gedwongen tot een ochtend taalstudie en daarna heb ik de hele middag geslapen, vandaag ligt Gerdine weer voor Pampus. We wisselen het af, steeds moet er een van ons rusten en met een 4-jarige en 2 dreumesen zonder speelmaatjes of babysitters in de buurt moet ze ander zich wel bezig houden met kinderverzorging – vermoeiend!
We hebben er uitgebreid over nagedacht en denken eigenlijk niet dat we er nog veel aan kunnen verbeteren. We slapen nu ongeveer 9,5-10 uur per nacht (afgezien van het feit dat de baby’s af en toe wakker worden), doen dutjes als dat nodig is, we hebben de taalstudie-uren al flink naar beneden bijgesteld en ons dieet is oké. Misschien is dit gewoon wat je krijgt op junglezending met kleine kinderen?
We hebben besloten dat we niet meer tegen elkaar mogen zeggen: ‘Ik ben zo moe’. Het is het standaardantwoord op de vraag ‘hoe is het met je?’ voor ons allebei 😀 Van nu af aan gaan we er gewoon uit dat de ander moe is, haha!
Het vinden van de juiste balans tussen taalstudie, tijd voor onszelf, zorg voor de kinderen, klusjes, tijd met het team en tijd zonder agenda met de Kovolmensen (waardoor zij de kans krijgen om alle vragen te stellen waar ze het over willen hebben) is erg lastig.
Net voor de familie Hansen vertrok moesten we meer tijd maken voor het team. We hadden wekelijkse vergaderingen, maar die waren op woensdagavond om 20:00 als iedereen moe was (en als we niet afgeleid werden door de kinderen), maar die meetings waren vooral zakelijk. Wanneer moet er weer een heli komen? Wie is er ziek en wat moeten we ermee? Wat moeten de wormkuren kosten? Etcetera etcetera.
We hadden de tijd (en de energie) niet om de spanningen aan te pakken die in ons team ontstaan waren door de verschillen in mening, het niet gehoord voelen en de gewone dagelijkse misverstanden en wrijvingen die nou eenmaal ontstaan tussen verschillende mensen.
Ik moet er geloof ik wel even aan toevoegen dat ons team echt geen gevaar loopt om uit elkaar te vallen, als mensen zich zorgen maken! We hebben tijd gemaakt om dingen door te spreken, wat hopelijk een helend en herstellend moment was, maar die tijd ging wel ten koste van de tijd voor andere dingen.
We missen de familie Hansen wel, maar we zijn ergens ook blij dat de emotioneel en mentaal uitputtende vergaderingen voorbij zijn – we begonnen te merken dat onze kinderen ons misten!
Ik hoopte deze week een hele week goed aan de taalstudie te kunnen, maar met drie dagen ziek zijn was het zo ongeveer de slechtste week tot nu toe qua tijd. Dat heeft me ertoe aangezet om ervoor te gaan zitten en goed na te denken. Op welk moment wordt het de betere keus om uit de jungle weg te gaan en een ongeplande vakantie op te nemen om weer wat op krachten te komen? Op welk punt zijn we zo afgepeigerd dat we niet meer functioneren?
Ik kwam tot de conclusie dat het niet zo erg is als ik dacht of voelde. We zijn zo’n 4 weken bezig met ziek zijn, maar ik zit nog steeds op 70% van mijn doeltijd qua werk voor een maand. Dat gaf een bemoedigende draai aan alles 🙂
Dus ga ik deze blog maar afsluiten en weer met Oscar aan de lego, zodat Gerdine nog even kan slapen 🙂
We willen alleen niet ons doel voorbij schieten en niet doorzetten als dat wel zou moeten. Soms moeten we op wilskracht ’s morgens ons schrift pakken, een dag taalstudie plannen, en dan de deur uit gaan en aan de slag gaan. We komen mondjesmaat vooruit en we zien niet per se verschil van dag tot dag of week tot week, maar ik zie wel vooruitgang als ik kijk naar waar ik twee maanden geleden stond!
Ik heb er echt zin in om de mensen te leren lezen en schrijven en ze te vertellen over Gods woord. Voor die tijd moet ik echter wel Kovoltaal leren en dat gaat alleen gebeuren als ik daar uren en dagen in blijf investeren, dat weet ik. Het gaat misschien onmetelijk traag, maar iedere dag is er wel vooruitgang, en dus vind ik het behoorlijk teleurstellend om van die weken te hebben waarin 3 van de 5 taalstudiedagen niet door kunnen gaan (en dan ga ik ervan uit dat we morgen wel weer aan de slag kunnen).
Heb ik onrealistische verwachtingen? Kan. Let ik te veel op mijn eigen bronnen en werk, meer dan op God die werkt door mij? Yep. Een scheefgezakt waardensysteem waarin ik meer waarde hecht aan werk dan aan relaties? Vast wel.
Man, waarom ben ik ambassadeur van Christus hier? why am I the ambassador for Christ here? Oh wacht, ja, die mislukte zondaars die God heeft vergeven, zijn degenen die Hij heeft uitgezocht om andere mislukte zondaars te bereiken.
0 reacties