Toen we terugkwamen in Kovol gaven we onszelf twee weken de tijd om te settelen. In die tijd zouden we niet te veel stressen over taalstudie, en in die tijd zouden we ons gezin helpen zich aan te passen aan het jungle-leven. Alles ging zo makkelijk dat we na drie dagen poetsen en organiseren tegen elkaar zeiden: ‘wauw, ons huis is in heel goede staat’ en de kinderen deden het super.
Ik kon de verleiding niet weerstaan om mezelf maandag op de taalstudie te werpen, met het idee om dat een halve week vol te houden. Maandag ging het echter zo goed dat ook dinsdag en woensdag hele dagen werden; maar toen bedacht ik: o ja, één dag taalstudie is makkelijk, maar vijf is Zwaar (met een hoofdletter Z!).
Over het algemeen hebben we een heel positief gevoel. We houden van taalstudie. We genieten ervan om met onze vrienden ergens te zitten en bij te praten – nou ja, bijpraten is meer iets westers. Wij verwachtten een hoop ‘Hoe is het gegaan? Waar ben je mee bezig geweest?’ – zoals we thuis doen, maar dat is niet echt een ding in Kovol en we zijn weer aangeland bij de gewone gesprekjes zoals ‘Gisteren zijn we naar het dorp en terug geweest’.
Het is bemoedigend dat er veel terugkomt nu we thuis zijn. Onze taalkennis is absoluut roestig geworden, maar we kunnen nog steeds zelf nieuwe zinnen maken in het Kovol. Oscar en ik zaten op onze hurken te kijken bij een kolonie mieren die een bananenspin wegdroegen onder ons huis toen er een paar Kovolkinderen langskwamen. ‘We kijken hoe de mieren de grote spin opeten’, kon ik zeggen. Het is bemoedigend, ook al struikel ik over de juiste werkwoordsuitgangen en gebruikte ik per ongeluk het werkwoord voor ‘omhoog lopen’ in plaats van dat voor ‘omlaag lopen’.
Ook positief is dat Alice en Millie zich laten optillen en aanraken door onze Kovolvrienden, wat erg helpt. De hele cultuur van Kovol is gericht op zorg voor kinderen. Als we ze op het gras ploppen krijgen ze bergen aandacht en uiteindelijk worden ze dan opgepakt en rondgedragen om ze vanalles te laten zien.
Toen ik thuis in Europa was, voelde het oud en muf om naar opnames van Kovoltaal te luisteren, maar hier is het een levende taal. A.s je onderweg iemand tegenkomt en je vraagt nɔŋ ɔndombogɔŋ tɔβogɔŋ? (waar kom je nu vandaan?) dan communiceer je echt. Het is niet een rijtje betekenisloze geluiden en we zijn weer gemotiveerd om de oude opnames te bestuderen, de uitspraak goed te krijgen en te zorgen dat we op de juiste momenten het juiste kunnen zeggen.
Philip en Natalie hebben een flinke sprint getrokken in de tijd dat wij weg zijn geweest en zij hebben volledige gesprekken met mensen, waardoor we echt zin hebben om dat stadium te bereiken. Rhett en Stacie zijn ook alweer een poosje terug en lijken ongeveer op ons niveau te zitten. Rhett houdt van kaarten maken en heeft een paar geweldige kaarten gemaakt. Kijk even naar deze:
Met zo veel bemoediging is het waarschijnlijk geen wonder dat ik maar bezig bleef, maar man, wat is taalstudie vermoeiend. Maandag tot en moet woensdag ging het uitstekend, maar op donderdag wasik versleten. Een paar weken geleden was ik bezig met het softwareproject dat ik zou doen voor NTM UK. Dan zat ik direct na het ontbijt aan de codeface te werken, heel de dag door en soms tot 23:00, door en door om maar zo veel mogelijk uren te maken en zo veel mogelijk af te krijgen zodat ik hier in Kovol niet zo veel meer zou hoeven doen (wat gelukt is!).
Echter, die uren die ik aan het programmeren was, zijn zo veel minder zwaar dan de uren taalstudie hier. Om 20:00 ben ik echt klaar met de dag. Ik hoor de familie Stous lachen en herrie maken met hun kinderen, maar ik vraag me alleen maar af of 20:00 te vroeg is om al naar bed te gaan!
Toen ik donderdagochtend wakker werd was ik kapot, had pijn in mijn nek (niet meer gewend om op zo’n dun matrasje te slapen!), een plekje op mijn wenkbrauw had een lekkere zwelling rond mijn hele oog veroorzaakt en mijn keel voelde alsof ik glas ingeslikt had. Ik heb ergens in de ochtend nog anderhalf uur geslapen (dank je wel Gerdine!) en toen lekker met de Kovolmensen in een schuilplaats gezeten om warm te blijven tijdens een regenstorm in de middag 🙂 Een heleboel oefentijd dus voor woorden over het weer en het koud hebben 🙂
Dus we zijn nog een beetje op zoek naar het juiste tempo. Als we naar de kalender kijken, lijkt het erop dat we hier de komende zes maanden zijn voor het weer tijd is voor vakantie, dus het is wel belangrijk dat we het juiste toerental vinden. Het is bemoedigend om te zien dat het Philip en Natalie gelukt is. Ze hebben een flinke vooruitgang geboekt terwijl we weg waren en ze staan er nu veel beter voor dan toen wij vertrokken. Het eerste jaar in Kovol was intens, maar de zaken lijken nu wat meer ontspannen te zijn. Dat is goed nieuws voor onze energielevels!
0 reacties