We hebben bij vertrek uit het huis in Engeland een stopwatch aangezet en die weer uitgezet toen we aankwamen in onze tijdelijke flat in Papoea Nieuw Guinea en onze reis had 38 uur en 10 minuten in beslag genomen 🙂 Het ging wel allemaal soepeltjes, zo soepel als warme honing – en dat is volgens mij best wel soepel.
De kinderen waren geweldig, geen driftbui gezien! Oscar heeft wel in wat verschillende soorten wachtrijen eens gevraagd ‘waarom duurt dit zo lang en is het zo saai?’ – en dat was een terechte vraag! Hij heeft veel films gekeken, veel geslapen en lijkt zich al te hebben aangepast aan de nieuwe tijdzone, hij heeft de nacht doorgeslapen en lijkt geen middagdutje nodig te gaan hebben.
Alice en Millie hadden een wat minder rustige nacht, wat wel klopt met hun onrustige slaapritme onderweg. Ze hebben maar dutjes van 1-3 uur gedaan, al merkte een andere passagier in het eerste vliegtuig (7 uur vliegen) toch op: ‘Wow, dit zijn de braafste baby’s waar ik ooit mee gevlogen heb,’ – ze hebben nauwelijks een kik gegeven.
Op de plaats van bestemming waren we allemaal behoorlijk aan het einde van ons Latijn, arme Oscar moest het laatste vliegtuig uit gedragen worden, omdat hij gewoon niet wakker kon worden om op te staan! Een medepassagier bood aan om hem te dragen, waardoor hij in ieder geval onder aan de trap was toen hij tot de conclusie kwam dat een vreemde hem vasthield – en hij was niet blij! We hebben telefoonnummers uitgewisseld met deze meneer en hij komt ons binnenkort wat fruit brengen (Oh PNG!).
Reizen gaat weer bijna als normaal, lijkt het. Het is op de vliegvelden veel drukker dan vorig jaar, er is meer gedoe met papieren, maar iedereen is er inmiddels aan gewend, dus de rijen gaan best wel redelijk snel.
We zijn echt heel dankbaar voor het feit dat onze PCR-tests op tijd binnen waren, zodat we met covidcertificaat naar het vliegveld konden. Toen ik naar bed ging, bedacht ik dat ik een fout had gemaakt bij het boeken van de test – we zouden gegarandeerd de resultaten hebben 24 uur na aankomst in het lab, niet 24 uur na afname van de test (zoals ik dacht). We moesten het echt aan God toevertrouwen, gelukkig hebben we goed geslapen – maar waren toch wel teleurgesteld dat de resultaten er nog niet waren toen we opstonden. Ze waren er een paar uur later gelukkig wel.
We waren net zo dankbaar voor het feit dat we voor mochten bij het laten doen van onze sneltests bij aankomst in Port Moresby. Er zat een glitch in de covidtest-app waardoor we geen account konden aanmaken en we ons konden aanmelden via de tablet van het lab, en feitelijk zijn we voorgeschoten. Onze vlucht bij Air Niugini was een uur en 20 minuten later dan gepland (zonder verdere uitleg) en dus stonden we om 6 uur ’s morgens op het vliegveld voor een vlucht die om 9 uur zou vertrekken, maar moesten we nog door de covidtest, covid administratie, immigratie, bagage ophalen, douane, bagage weer inchecken en security. Uiteindelijk hebben we maar 20 minuten in de vertrekhal gezeten.
Security ging absoluut wat sneller door het feit dat de mensen in PNG werkelijk GEK zijn op tweelingen. Iedereen in de terminal keek naar Alice en Millie en bij security waren ze zo verliefd op hen dat ik geloof dat ze niet eens naar onze tassen gekeken hebben toen die door de scanner gingen. Nergens zijn we speciaal behandeld omdat we met 2 baby’s reisden, behalve dus in PNG 🙂
Het is altijd leuk om je bagage op te halen bij een binnenlandse vlucht in PNG. Deze keer heb ik op de bagageband het volgende voorbij zien komen:
- Een paraplu (met zijn eigen bagagelabel)
- Een wc-stortbak
- Een schuimmatras dat met tape was omgetoverd tot een koffer
- Planten
- Iets dat eruit zag als een aambeeld
Aankomen in Goroka voelt zo ontzettend gewoon. De busrit terug naar Lapilo is een route die we al vaak gereisd hebben en het voelt als thuiskomen. Het is voor Oscar wel allemaal soort van nieuw, de laatste keer dat hij hier was, was hij 2 jaar oud en kon hij nog niet echt onder woorden brengen wat hij dacht.
“De wegen zijn hier echt heel hobbelig Oscar, je kunt niet met je hoofd tegen het raam leunen” (want bij een hobbel klapt hij met zijn hoofd tegen het glas)
“Alles is hier oerwoud” (terwijl hij uitkijkt over het dal)
“Ik ging naar buiten en de heet raakte mij, en nu is mijn haar bezweet” (kindertjes knuffelen is hier een stuk plakkeriger!)
Ondanks dat alles bekend is, zijn er toch die ‘Oh ja!’momenten terwijl je je weer aanpast aan de situatie.
‘Oh ja, brood moet hier in de koelkast’
‘Oh ja, mieren’ (toen er overal mieren op Alice zaten toen we haar luier verschoonden)
Alles voelt hier ook veel kleurrijker, als een levendige filter over mijn ogen. Overal fel zonlicht en groen – ik kan me ook nog herinneren dat ik het een dik jaar geleden behoorlijk aanpassen vond, hoe grauw en schimmig alles eruit zag in Bracknell.
Men zegt dat je voor je jetlag een dag nodig hebt voor ieder uur tijdsverschil, dus we hebben nog 10 dagen nodig om echt in deze tijdzone te landen, maar we hebben nog net even de kans gehad om onze teamleden te zien voor de familie Stous morgen weer naar Kovol vliegt. Helaas was Philip geveld door ziekte, maar het is toch de eerste keer dat het hele team bij elkaar was in de afgelopen twee jaar! Tijdens het uitwisselen van verhalen kregen we steeds meer zin om weer echt de stam in en aan de slag te gaan.
Maar eerst de belangrijke zaken, even een paar dagen voor het gezin. Nieuw klimaat, nieuw eten, nieuwe gewoontes. We hebben erg ons best moeten doen om Oscar in de schoenen te krijgen toen we naar Engeland gingen, nu proberen we hem weer te leren dat dat niet meer hoeft, en dat vindt hij nogal verwarrend! 🙂
Hopelijk duurt het niet al te lang voor Alice en Millie ook weer de nachten doorslapen!
1 reactie
Jan en Elja Engberts · 19/03/2022 op 2:20 am
Wat een verhaal en wat een belevenis om met jullie kinderen zo’n reis te maken en weer te leven in een heel andere cultuur. Wat een moed! Ik wens jullie een hele goede tijd en heel veel zegen in jullie werk daar.
Vriendelijke groeten van Elja Engberts
(Gemeente de brug Hoogeveen)