We vinden het heel bijzonder hoe snel we ons weer thuis voelen en alles hier weer ‘normaal’ voelt. We zijn hier nog maar een dikke week, maar we zijn helemaal hersteld van onze reis en alles heeft zijn plek weer gevonden.
En nou ja, we gaan dus snel weer op pad! Het plan was om weer te wennen, kijken hoe we ervoor staan en dan onze verhuizing terug naar Kovol te gaan plannen. We hebben het nagevraagd en kunnen op zijn vroegst op 6 april terugvliegen. Misschien net iets later dan we gehoopt hadden, maar tegelijk is het ook wel heel fijn om wat tijd te hebben voor een goede voorbereiding en het afronden van wat andere dingen.
Toen we aankwamen in North Cotes en we nog niet wisten hoe lang we daar zouden blijven, ben ik op jacht gegaan naar een nuttige besteding van mijn tijd. Ik kwam uit bij het schrijven van de software voor de afdeling financiën van NTM-UK. Sinds ze anderhalf jaar geleden zijn overgestapt op een cloud-based systeem, heeft de afdeling financiën een probleem met het maken van rekeningoverzichten voor Engelse zendelingen. Het leek erop dat ik er iets aan zou kunnen doen dus ben ik aan de slag gegaan met het maken van een web app die een API in de achtergrond vraagt om de benodigde data. Ik zou er graag meer over schrijven, maar dat moet ik misschien maar niet doen, want a. het gaat over geld en b. de meeste mensen vinden het supersaai!
Dus een van mijn doelen voor de komende paar weken hier in Lapilo is dit zo ver mogelijk af krijgen. Ik wil er zeker niet mee zitten dat ik daar nog bergen werk aan moet verzetten na een hele dag Kovol leren!
En nou ja, als je iets hebt waar je fulltime mee bezig bent, dan ben je nogal gauw gesetteld 🙂 Ik had een heel raar gevoel gisteren, toen ik na de hele ochtend code schrijven in de auto sprong om mijn rijbewijs te laten vernieuwen. Het was best surrealistisch om mijn hoofd nog vol te hebben zitten met codes en bugs die ik zag, terwijl ik door het dagelijks leven van PNG reed – ik zag kinderen onderweg van school naar huis, kraampjes met betelnoot en intussen probeerde ik de gaten in de weg en de omgevallen bomen te ontwijken. Ik loop met twee benen in twee totaal verschillende werelden en dat voelt heel raar.
Gelukkig hoefde ik maar 50 minuten te wachten op mijn rijbewijs. Gerdine stond ervan te kijken dat ik zo snel terug was mét mijn rijbewijs in mijn hand; de vorige keer kostte het 3 dagen en 3 bezoekjes aan het gemeentehuis! Nadat ik dat had geregeld, was het tijd om te gaan winkelen.
Vorige week waren we met zijn allen gegaan om te voelen hoe het is om met de hele familie in de stad te zijn. Het was nog best lastig! Gerdine zit zwetend achterin met twee baby’s die zich overal heen wringen (geen autostoeltjes in PNG!). We hebben wel wat inkopen kunnen doen (het moet niet gebeuren dat we geen thee meer hebben!) en we hebben gegeten bij ons favoriete cafeetje (de kai bar in Papindos), maar wat we kregen viel een beetje tegen.
Het is ons wel opgevallen dat we na een jaar in Europa wat anders tegen dingen zijn gaan aankijken. Heel veel dingen die we in onze gedachten hadden als ‘superleuk’ voelen nu als een beetje vies en aftands.
Ik zie nu al uit naar onze eerste Kovol-pauze nadat we een paar maanden in de jungle hebben gezeten; ik weet zeker dat we er dan weer van staan te kijken hoe netjes en leuk alles in de stad is 😀
Omdat het niet lukt om grote boodschappen te doen met onze kinderschare, was het dus aan mij om zorgvuldig alles te kopen van Gerdines boodschappenlijstje (wat zou ik toch zonder haar moeten) om voldoende te hebben voor 2-3 maanden in Kovol.
10-20kg havermout, 5kg pasta, 10 blikken witte bonen in tomatensaus….
Het voelde alsof ik de hele winkel opkocht. Ik pakte een tweede winkelwagentje toen het eerste vol was. Intussen werd ik nieuwsgierig aangestaard door mensen uit PN, die maar een paar dingetjes kopen. Ach, het paste bij het rare gevoel van de rest van de dag. En tegelijk werd er bij de kassa gedaan alsof het volkomen normaal was, betalen ging soepen, en alles werd met de hulp van twee cassières vlotjes in de auto geladen. Misschien had ik nog meer moeten meenemen? Nee, ik weet wel beter – hou je aan het lijstje.
Nu is de volgende stap: alles hier in Labilo in dozen stoppen, wegen en labelen en dan kunnen we het afgeven bij Tribal Supply, vanwaar het op de vertrekdag naar de hangar wordt gebracht. De ondersteuning voor zendelingen in de jungle is hier echt geweldig!
Alice en Millie krijgen hun 1-jarigencheck en vaccinaties (een paar weekjes te vroeg) deze week in de kliniek, Oscar heeft een stapel Magic School Bus dvd’s gevonden in het gastenverblijf naast ons en Gerdine is druk bezig met het bedenken van dagelijkste ‘schoolse’ activiteiten voor Oscar (onze thuisonderwijs-spullen zijn al met de familie Hansen mee naar Kovol).
Wat betreft nieuws uit Kovol, nu we de families Hansen en Stous weer even in het echt gezien hebben (heel kosrt, beide families zijn nu weer in Kovol) en we weer in dezelfde tijdzone zitten, worden we ook weer betrokken bij het teamleven. Het laatste nieuws is dat we misschien een varken krijgen. Wederom hebben alle mensen die dichtbij ons wonen het gevoel dat ze van de gemeenschap moeten verhuizen, omdat hun varkens onze paar plantjes steeds opeten.
Wij blijven maar steeds zeggen ‘maakt niet uit’, maar dat is blijkbaar niet genoeg. Het lijkt erop dat we iets anders moeten proberen, en als we zelf een varken hebben (dat een puinhoop van onze tuin maakt), kunnen we misschien een einde maken aan het hele ‘witte mensen houden niet van varkens, hun tuin ligt de hele tijd in puin, en ze hebben niet eens een varken’.
We kunnen het gewoon eens proberen, werkt het niet, dan kunnen we het nog altijd opeten 🙂
0 reacties