We zijn nu anderhalve week in Kovol en het voelt alsof we onze plek beginnen te vinden. Tot nog toe was het hectisch van de ochtend als we wakker werden tot de avond wanneer we op onze schuimmatrassen neerstortten. Het was en is best een uitdaging om een balans te vinden tussen gezin, schoonmaken en uitpakken, kennismaken en omgaan met de mensen van Kovol en de klussen om ons huis steeds leefbaarder te maken.
Gisteravond voelden we echter een omslagpunt. Het loopt aangenaam, we hebben een beetje en routine ontwikkeld en ik kon een avond vrij nemen om chocoladekoekjes te bakken 🙂 (We hadden wel zin in iets lekkers na alle taro en bakbananen die we op hebben!)
Gerdine heeft het meeste gedaan op het sociale gebied van ons drieën. De dames hier willen iedere dag samen koken, wat zo’n 3-4 uur in beslag neemt. Heel veel voedsel uit de tuin wordt meegenomen, gepeld en in een gemeenschappelijke pot gekookt boven het vuur. Dan wordt het allemaal uitgedeeld in schalen en eten we samen. Dat is leuk, maar elke dag? Het wordt wat vermoeiend – maar er zijn altijd weer nieuwe dames die op die manier een band met ons willen opbouwen. We zijn maar 3 gezinnen zoals het onze, voor honderden nieuwsgierige Kovolmensen. Het is best vermoeiend.
Oscar blijft daar meestal een poosje bij Gerdine, maar soms is het een beetje veel voor ons mannetje dat liever zo veel mogelijk uit sociale situaties wegblijft 🙂
Meestal dabbert hij er dan vandoor om mij te zoeken. Ik ben het grootste deel van de tijd bezig met klussen. Meubels, reling voor de veranda, de lekken in het dak dichtmaken, bedrading en het aanleggen van ons computernetwerk zodat we de taalgegevens kunnen delen met ons team. Er is altijd wel iets te doen, en er zijn altijd mannen uit Kovol om te kijken wat ik aan het doen ben. Ik voel me schuldig dat ik zo veel tijd aan ons huis bezig ben. Het is al een villa als je het vergelijkt met de standaard huizen hier, maar het is voor ons nog niet goed genoeg.
Vaak word ik getroffen door het gevoel ‘ik ben hier niet gekomen voor het leuke huis, ik ben hier gekomen voor deze mensen!’ en dan probeer ik tijd met hen door te brengen, en iedere keer weer word ik eraan herinnerd dat tijd doorbrengen betekent dat je een paar dingen zegt en dan weer naast elkaar blijft zitten in comfortabele stilte die ongeveer vijf keer zo lang duurt als je gepraat hebt. En op dat moment krijg ik altijd het gevoel dat ik ‘productief moet zijn’ en ga ik maar weer aan de klus.
Het leren van de taal gaat mij een hoop moeite kosten! 😀
Het eerste grote misverstand
Ik weet wel zeker dat er al tig misverstanden zijn geweest tussenons en onze Kovol-buren (en nu ik het zeg, bedenk ik er een waarbij iemand met een schaal warme bamboescheuten, recht van het vuur, naar een van onze teamleden toe kwam, nu klaar! Ons teamlid begreep het verkeerd en ging het huis weer in. De man bleef de hele dag wachten tot we niet meer bezig waren en gaf ons na uren wachten uiteindelijk de koude bamboe!), maar gisteren was er voor het eerst iets belangrijks.
Ik was de ethernet kabel aan het ingraven tussen onze huizen en de stekker op het einde aan het zetten, hem aan het controleren en aansluiten op het access point in het huis van Stous. De ethernetkabeltester die we hier hebben geeft ongeacht wat ik doe toch altijd aan dat de kabel kapot is, dus wat ik nu meestal doe is mijn laptop eraan hangen en de server pingen.
Dus, nou ja, zit ik daar buiten met mijn laptop en er komen wat mannen om te kijken naar de kabel die in de net gegraven goot ligt. Ik vind dat ik moet uitleggen waar die kabel voor is, dus dat doe ik. Ik merk dat het niet goed lukt. Ik doe ontzettend mijn best in het Tok Pisin om uit te leggen wat het is, maar het is zo’n buitenlands concept dat ik merk dat ze het niet snappen. Uiteindelijk is de samenvatting dat het een touw is waar computers mee praten. Dat is voor mij een bevredigende uitleg van wat een LAN kabel doet, dus daar laat ik het bij.
De volgende dag komen die twee mannen naar me toe en fluisteren in mijn oor: “We moeten ergens over praten.” Dat is gek, want ik heb nog niet eerder mannen zo verdacht zien doen, alsof ze bang zijn om betrapt te worden. We lopen naar mijn huis en gaan daar even onder zitten. Uiteindelijk beginnen de mannen te praten en laten me een stuk papier zien waar iets op geschreven is. Het lijkt erop dat ze dat die dag zelf geschreven hebben (ze kunnen dus schrijven!). Het is allemaal in Kovoltaal en er staan ook een paar symbolen op die ik niet herken. Ik herken echter wel één van de woorden, want ik had pas geleerd dat ‘unim’ naam is, en de eerste regel was ‘God unim’.
Dan laten ze me nog een briefje zien, met een driehoek met symbolen erop. Inmiddels moet ik echt ongelooflijk mijn best doen om te begrijpen wat er gaande is. Mijn beste interpretatie van wat ik hoorde, was dat op een tijd geleden (maar hoe lang?) iemand naar een van hun voorouders was gegaan en ze iets over God had verteld (die symbolen). Ze wilden dat ik het in mijn computer zette om te kijken wat eruit zou komen.
Aha. Ik heb andere zendelingen wel horen vertellen over de misverstanden over computers waar ze mee te maken hebben gehad. Het internet als een verbinding naar het rijk der geesten en kunnen communiceren met overleden voorouders was er één van. Ik gok dat ‘een touw voor computers om mee te praten’ een geestelijke betekenis heeft gekregen en dat ik deze boodschap van hun voorouders aan de computer moest voorleggen, om te zien wat die ervan zei.
Ik probeerde uit te leggen dat computers een beetje op pen en papier lijken, omdat ze alleen informatie opslaan die je erin stopt, zoals papieren die je in een doos doet, en dat ze niet zelf kunnen denken of praten. Dat leek nog niet veel duidelijkheid te verschaffen, dus ging ik over op: “Ik begrijp niet goed wat jullie willen en ik snap niet wat hier staat. Als we meer van jullie taal geleerd hebben, snap ik jullie vraag en kan ik jullie helpen.”
We zullen zien wat hier weer allemaal uit voortkomt! Ik heb tenminste wel een briefje met geschreven Kovoltaal erop, dat we (veel) later kunnen gaan vertalen! Bid voor ons, we hebben geen idee waar we mee bezig zijn!
0 reacties