Na jaren van training en voorbereiding is het morgen dan echt zo ver: we verhuizen naar de stam/ We hebben er zin in, Gerdine is zenuwachtig (want ze is er nog nooit geweest), en Oscar lijkt het niet in de gaten te hebben.
We zijn vertrokken uit het huis waar we een jaar gewoond hebben en in een NTM gastverblijf gaan bivakkeren. Ons huis moet volgens NTM-beleid GRONDIG gereinigd worden voor we vertrekken, en het leek ons minder stressvol om de muren en plafonds te schrobben zonder dat al onze dozen in de weg stonden. Een lang weekend in het gastenverblijf was eigenlijk best lollig.
De aankomende verandering zal voor Oscar echt gigantisch zijn, dus het is goed dat we een beetje geoefend hebben. Zijn ritme is gelijk gebleven, de buurt was dezelfde, maar het huis is anders. We hopen dat het de verhuizing voor hem een beetje gemakkelijker maakt, maar het komt zeker weten wel goed.
Het was ook ons laatste zetje met inpakken. De verhuizing was heel handig om al onze dozen vast te wegen. Er zit een gewichtslimiet aan de helikopter en we zijn goed bezig om daaraan te voldoen. Het lijkt erop dat we niets achter hoeven te laten. Er is nog wat multiplex dat we hebben gewogen en waarvoor we hebben geregeld dat het later komt; verder hebben we alles dat we de komende weken nodig hebben.
De laatste dag in Goroka hebben we wat last minute boodschappen gedaan. Groenten rotten nogal snel, dus hebben we die inkopen voor het laatste moment bewaard. We hebben een lekkere ananas die over een dag of twee op zijn best is, en nog wat meer essentiële zaken. We zullen wel anders moeten gaan koken en eten en meer gebruik moeten maken van vriesgoederen en blikjes voedsel, want dat gaat lang mee.
Een complicatie bij de verhuizing
We stonden er helemaal klaar voor – en toen kregen we een telefoontje van het Pal team, onze buren in Kovol. Een groep mannen uit Kovol is naar hen toe gelopen om de zendelingen te laten weten dat een tienjarige jongen in zijn kuit geraakt was door een pijl, die het grootste deel van de spier eruit heeft getrokken en het bot bloot heeft gelegd. Ze hebben medische hulp nodig.
Een deel van onze werkzaamheden van de afgelopen weken was als team overleggen om een beleid te vormen voor alles wat we konden bedenken, en medische hulpverlening was een van de dingen waar we het uit en te na over gehad hebben.
Het plan is om de heli aan te bieden voor medische noodgevallen, ALS hij al in de buurt is (we roepen hem niet op als hij aan de andere kant van het land is) en de familie van de patiënt moet een kwart van de omvliegkosten betalen (wij betalen de rest).
Waarom vragen we ze om te betalen? Nou, dat zit hem niet in het dekken van onze kosten (we betalen nog steeds driekwart). Er moet iets tegenover gesteld worden, anders wordt er misbruik gemaakt van ons aanbod. Het gebruik van de heli moet net zo veel kosten dat er geen valse hulpverzoeken uitgaan, maar wel zo laag dat een familie in een noodgeval de kosten kan opbrengen.
Het verzoek dat binnenkwam, voldoet aan onze criteria. Het is een levensbedreigende verwonding (met het gebrek aan hygiëne en medische zorg in de jungle) en het past in ons vluchtschema, want nadat hij ons gebracht heeft, vliegt de heli weer terug naar Madang.
Het is echter nooit simpel. Wat is de definitie van levensbedreigend? Een schram kan hier al levensbedreigend zijn, als je er niet goed voor zorgt en hij ontstoken raakt!
Dus. Mijn eerste taak bij aankomst is het beoordelen van deze verwonding en mogelijk dit kind naar het ziekenhuis in Madang laten invliegen. Bid voor ons, want dat wordt een stressvolle actie. Wat doen we als de familie weigert te betalen?
Wat doe ik als ik de verwonding zie en de ernst ervan blijkt nogal overdreven te zijn?
Dit zijn dingen die ik moet overwegen terwijl de rotorbladen draaien boven mijn hoofd en Oscar huilend en doodsbang voor het eerst uit de heli gekomen is.
Bid voor ons, dit is de eerste van vele uitdagingen die er zullen zijn!
0 reacties