Een hele dag nodig hebben om boodschappen te doen? Welkom bij het leven van een zendeling in PNG! Nou ja, het is natuurlijk niet een gewone supermarkt.
Deze week vertrekken we op onze eerste bouwtrip naar Kovol en we zijn er al dagenlang de hele dag mee bezig, er is zo veel te doen! Vandaag was onze laatste kans om naar de stad te gaan om de laatste kleine dingen te halen die we nodig hebben. Twee 5/16″ bitjes om onze dakschroeven erin te kunnen krijgeb, nog een zeil om onszelf tijdens het werken te kunnen beschermen (het regenwoud heet niet voor niets zo!) en nog meer dingen.
Allemaal essentiële aankopen, maar het doel was toch om ons voor te bereiden op de vlucht waarmee we op 4 november gaan vertrekken. De heli komt leeg hierheen, dus waarom zouden we hem niet volstoppen? We noemen hem onze voorraadvlucht.
Onderweg wenste Gerdine dat ze gewoon thuis was, waar het zo veel makkelijker is om iets op te sturen of op te halen.
Soms wil ik gewoon thuis zijn waar je als je iets nodig hebt, het gewoon kunt gaan halen en een uur later weer thuis kunt zijn. Ik ben het moe om te bedenken ‘wat voor taart wil ik in januari bakken, welke ingrediënten heb ik nodig en wat wegen die?’
We kunnen op 4 november 105 kilo meenemen, en we moeten 3-4 weken doen met dat eten voor de eerste paar weken in Kovol, tot er weer nieuwe voorraad kan worden aangevoerd. Gerdine weegt ieder blikje en denkt zorgvuldig na over iedere maaltijd.
Gerdine mist het gemak van boodschappen doen thuis, ik mis de anonimiteit. Oscar trekt overal de aandacht, iedereen wil hem aanraken, iedereen wil hem een handje geven en iedereen let altijd op ons. Het wordt vermoeiend – maar aan de andere kant valt het niet mee om Oscar kwijt te raken! Niet iedereen houdt ons op een vriendelijke manier in de gaten overigens, er zijn ook altijd mensen alert op een kans om iets te stelen.
Een maand geleden is er een doos luiers uit onze auto gestolen. We moeten er even bij zeggen dat onze LandCruiser niet op slot kan – dieven kunnen er zó in en dus wordt ieder boodschappentripje een uitdaging qua planning. We moeten zorgen dat we de diefstalgevoeligste gebieden bezoeken met een lege auto en zorgen dat er iemand op de auto past als we in de winkel zijn.
Wat ook altijd gebeurt als we naar de stad gaan – mensen willen iets van ons. Iedere keer zijn het er een aantal. Mensen willen geld, vragen of we iets willen kopen (goud, meteorieten, manden, dierenhuiden, snijwerk, puppies of telefoons, om maar een paar voorbeelden te noemen), mensen willen ons hun CV geven. Je weet immers maar nooit. Vandaag vroeg iemand ons om geld, wat we hebben kunnen omkeren naar een oppasbaantje – jij past op onze auto, wij geven jou wat geld. Alles bleef waar het hoorde, onze tassen werden gedragen en ik had een persoonlijke achteruitrijhulp 🙂
In het begin ging het niet zo soepel. Onze kaarten werden tot 4 keer toe geweigerd, dat bleek te liggen aan een communicatieprobleem. Het banknetwerk lag eruit. Nadat we het in verschillende winkels hadden geprobeerd (en overal dozen met voorraad hadden klaarstaan om gekocht te worden) besloten we dat we gewoon naar huis moesten om contant geld uit ons zendingspotje te halen. Dus mooi niet op tijd thuis voor de lunch!
Niet zo heel erg, uiteindelijk, want Oscar en ik zijn dol op eten bij Papindos.
Met de auto vol voorraad is het tijd om naar huis te gaan voor fase twee, Alles moet ingepakt en gewogen worden. Dan moet het afgezet worden bij de bevoorrading voor de stammen in Lapilo en zij zorgen dat het op 4 november allemaal in de helikopter komt.
0 reacties