De tijd vliegt als je niet in de bush zit. Het was de afgelopen twee weken geweldig om bij mijn gezin te zijn, Oscar wist deze keer nog wie ik was en hij is sinds mijn terugkomst echt papa’s kindje.
Het idee was dat we een week vrij zouden nemen om bij te komen van onze boomkapmarathon, maar uiteindelijk hebben we maar een dag vrij genomen. Als je een peuter hebt voelt het toch alsof je geen vrij hebt, dus waarom zou je niet gewoon doorgaan?
Iets anders doen werkt soms net zo goed als rust nemen. Als je wekenlang bomen gekapt hebt, voelt achter je computer zitten en spreadsheets met helivluchten maken als ontspanning!
We hebben een overzicht gemaakt van wat er al in Kovol aanwezig is, wat we er moeten zien te krijgen en we hebben alweer het idee dat we te weinig vluchten hebben! Tijdens de conferentie hebben we gepraat met andere heli-locaties en kwamen we erachter dat dat iets algemeens isl al onze heli-locaties zijn continu aan het afwegen en aan het schuiven met kilo’s om de vluchten het beste te spenderen en continu aan het uitzoeken wat voorrang heeft.
Het is een prima manier om echtelijke onenigheden te krijgen, als niet iedereen het gevoel heeft dat gordijnen een ‘musthave – ik kan niet leven zonder’-prioriteit zijn!
Het spreadsheets maken heeft wel nut trouwens, we hebben nu tot aan het nieuwe jaar vluchten en trips naar Kovol gepland staan. Het plan is dat onze gezinnen de week voor Kerst naar Kovol verhuizen, maar plannen zijn hier meer vage voornemens – we zullen zien!
Met alle bouwmaterialen die we nog mee moeten nemen, hebben we heel weinig plek over om voedsel, kleding en huishoudelijke zaken te vervoeren. De eerste maand, tot er weer aanvoer komt, zullen we ons moeten redden met minder dan wat we zouden willen.
Naast wat we op de planning hadden, kwam ook de Central Area conferentie naar Sobega. Een keer per jaar verlaten alle zendelingen uit het centrale gebied (de Hooglanden en het gebied rond Madang in PNG) de bush en komen naar een conferentie. Er was een team uit de US om kinderopvang en Bijbels onderricht te verzorgen, en ieder zendingsteam gaf een update over hoe het gaat.
Het was superbemoedigend. Het eten is heerlijk, ’s avonds doen we spelletjesavonden, je hoort alle nieuwtjes en je kunt bijpraten met vrienden.
Het is heel gaaf om de verhalen te horen van ervaren zendelingen; veel van hen hebben ook geworsteld met bomenkappen en huizenbouwen en ze hebben ons helpen herinneren waarom we ook alweer door deze drukke tijd heen moeten.
We staan ervan te kijken wat voor werk God allemaal aan het doen in in de stammen in heel PNG. Alfabetiseringsprogramma’s waardoor mensen leren lezen, vertalingen die gemaakt worden en gelovigen die ervoor kiezen zich te gedragen op een manier die helemaal tegen hun cultuur ingaat, door liefde en vergeving voor te leven aan hun gemeenschap. Het is een heel goede stimulans voor ons om ons te blijven verheugen op ons vertrek naar Kovol.
Oscar ging drie dagen lang iedere ochtend naar de crèche en deed het super! We misten hem wel, maar het was ook een opluchting om even niet op hem te hoeven letten. Meestal krijgen we die kans niet, hij is altijd bij ons!
We horen van de crèche dat hij ‘een heel makkelijke baby’ is, ‘hij zit gewoon en neemt alles in zich op’ en mijn persoonlijke favoriet: ‘hij heeft de hele ochtend een soort neutraal humeur, behalve als hij met een bal gooit en zijn hele gezichtje straalt van vreugde’. Klinkt als onze zoon! 🙂
De andere belangrijke gebeurtenis is de terugkomst van onze collega’s de familie Hansen met hun peuter van 2 jaar en hun baby van 2 maanden. Ze kwamen toevallig op hetzelfde moment aan op het vliegvels als het personeel van de Indonesische ambassade, dus er was een speciaal warm welkom (voor de ambassade). Evengoed wel leuk om te zien!
De familie Hansen kan zich voorlopig vermaken met inhalen wat ze gemist hebben. Ze gaan vandaag naar Madang om te beginnen aan het proces van bouwmaterialen aanschaffen.
De volgende reis is over anderhalve week ofzo, en we gaan daar verder met bomenkappen en beginnen aan de bouw van de huizen van de families Stanley en Stous. De familie Hansen krijgt eerst wat voorbereidingstijd voor we aan hun kunnen huis beginnen – maar het blijft een tijd met veel stress om vaste grond onder de voeten te houden.
0 reacties