In december overleed een oudere Kovol-man. Omdat deze man een clanleider was, was zijn dood een grote gebeurtenis en mensen uit alle 7 Kovoldorpen kwamen rouwen. Er ontstonden toen spanningen en er werd bijna gevochten. In januari ging het gerucht rond dat er beschuldigingen van toverij waren geuit. Op een bijeenkomst in januari werd verklaard dat dit slechts geruchten waren en dat iedereen “met één buik” zat.
Ik was dan ook verrast toen ik vorige week hoorde dat er nog een “één buik” maaltijd zou zijn in verband met de dood van de man 5 maanden geleden. Het riep bij mij de voor de hand liggende vraag op: waarom? Vooral omdat er in januari een bijeenkomst was waar alles in orde werd verklaard.
Gewapend met mijn stemrecorder en vragen nam ik deel aan de maaltijd (van 12.00 tot 19.00 uur) en hoorde ik een aantal interessante dingen. Ik kwam erachter dat de beschuldigingen van toverij meer waren dan een gerucht. De dood van de man was een schok en de mensen zochten naar een reden. De reden die toen werd bedacht was: “We weten niet wie het precies was, maar iemand heeft toverij op hem uitgeoefend en hij is gestorven”. De man was zo belangrijk in de gemeenschap dat het idee dat hij stierf aan een ademhalingsziekte als onvoldoende werd gezien. De ziekte was door iemand veroorzaakt; mensen worden niet zomaar ziek en sterven dan plotseling!
Toverij is de kennis om een onzichtbare pijl op iemand af te schieten die versuft en geen zichtbare wond achterlaat. De tovenaar kan dan de persoon benaderen en zijn interne organen verwijderen, hem weer dichtnaaien zonder een spoor achter te laten en het slachtoffer kan zich er niets van herinneren. Zonder interne organen wordt het slachtoffer heel snel ziek en sterft. Ja, hij stierf aan ademhalingsproblemen – maar waarom stierf hij aan ademhalingsproblemen?
Ik zou natuurlijk willen zeggen dat een leven lang veel roken en wonen in rokerige, vochtige huizen opbouwende schade aan de luchtwegen veroorzaakt en de mensen hier bijzonder vatbaar maakt voor ziekten, maar dat is het perspectief van een buitenstaander.
Concluderend dat er toverij had plaatsgevonden, werd er over verschillende verdachten gezegd: “We willen ze neerslaan en vermoorden”. Dit verklaart zeker een deel van de spanning die we zagen rond de begrafenis. Op de bijeenkomst in januari loog het dorp dat de beschuldigingen had geuit: “Alles is in orde. Wat er gezegd wordt over toverij zijn slechts geruchten”. De maaltijd was toen een publieke verontschuldiging voor het liegen en ook voor het beschuldigen van toverij. Er werd opgebiecht dat men vasthield aan slechte gedachten. Leden van alle 7 Kovol dorpen waren uitgenodigd en er werden excuses gemaakt aan elke clanleider en aan specifieke mensen die beschuldigd waren.
Het was nieuw voor mij om te zien wat er met de varkens gebeurde. Rond 16.00 uur zaten we te wachten we tot de regen voorbij was voordat de maaltijd begon. Wat me verbaasde was dat er nog geen varkens waren gedood. Het slachten en koken van het vlees in een pot met wortelgroenten duurt uren, dus ik verwachtte een avondmaaltijd. Terwijl ik dat bedenk, arriveert de maaltijd in schalen en er zit nul vlees in. Ik vind het heel vreemd dat we een wanbel (harmonie) maaltijd eten zonder vlees, want meestal telt het niet als er geen vlees in zit. We smullen allemaal van de ongezouten zoete aardappel- en groentesoep en ik vraag naar de varkens.
Dan kom ik erachter dat de varkens nog geslacht moeten worden. Als ik op onderzoek uitga kom ik erachter dat omdat dit een “gerechtelijke” harmonie-maaltijd is het vlees “vers” aan de mensen wordt gepresenteerd. De varkens worden gedood en in stukken gesneden en er wordt een lijst gemaakt van de clans. De een na de ander komt naar voren om een stuk vlees, een verontschuldiging en een handdruk in ontvangst te nemen.
Als alles achter de rug is, spreken de leiders om de beurt de gemeenschap toe. “Het probleem is nu opgelost, dus als jullie naar huis gaan, breng het dan niet meer ter sprake”, “We hebben vandaag een probleem opgelost; we moeten ons slechte gedrag achter ons laten. Broeders zijn gekomen en we moeten hun 3 huizen respecteren en ons goed gedragen en met hen meegaan”. Voor het geval je het je afvraagt, wij zendelingen zijn de broeders en we zijn gekomen om Gods woord te brengen en veel van de vermaningen om oude gedachten en oud gedrag achter ons te laten hadden betrekking op het meedoen met de zendelingen en wat we zullen brengen.
Ik stond zo dicht mogelijk bij de excuses die werden gemaakt, maar kon de woorden die werden gesproken niet helemaal verstaan. Er werden nog meer vragen gesteld. Ze bleven maar zeggen “we hebben gelogen”, maar ik wilde weten wie eigenlijk de beschuldigingen uitsprak? Was de man die het vlees presenteerde de primaire spreker, of functioneerde hij als dorpsleider en vertegenwoordiger? Waarom werden sommige jongens eruit gepikt voor een verontschuldiging? Waarom hebben we deze stijl van eten met “vers” vlees niet eerder gezien?
Ik heb al eerder gevraagd naar toverij en of het wordt beoefend. De consensus was dat het elders gebeurt en dat het misschien vroeger in Kovol gebeurde, maar vandaag de dag niet meer. Nu ik het echter zie opduiken in het gemeenschapsleven, is het duidelijk dat het zo eenduidig niet is. Als ik me verdiep in mythes en “oude” overtuigingen, dan is dat voor mij nog een kleine aanwijzing dat veel van die overtuigingen, hoewel ze naar verluidt vandaag de dag niet meer bestaan, op de een of andere manier nog steeds van invloed zijn op het denken en het gedrag. Als ik tegenwoordig hoor “mijn voorouders dachten dit, het was slecht en we denken dat nu niet meer”, dan neem ik dat met een korreltje zout. De details worden vandaag de dag misschien niet meer zo sterk geloofd, maar de thema’s lijken zeker onder de oppervlakte aanwezig te blijven.
De groep die zich verontschuldigde heeft met me gepraat en ook opgebiecht dat ze nog steeds bang zijn. Ze zien voetafdrukken in de modder en ze denken dat er een tovenaar in de buurt is. Ze weten niet zeker waar de toverkracht vandaan komt, maar ze denken dat het hen aanvalt en ze zijn bang. Ze zijn te bang om naar hun tuin te lopen en zijn thuis gebleven. Daarover wilden ze met me praten.
Het is een lastige positie om je in te bevinden — bijna aan het eind van de taalstudie, maar nog geen bijbellessen ontwikkeld. Er is nog veel te doen en er moet nog een fundament worden gelegd, maar ik wilde niet alleen maar zeggen: “Later horen jullie het bijbelonderricht en dat zal helpen”.
Wat moet ik zeggen? Samengevat zei ik: “Ik ben een blanke man en ik ben helemaal niet bang voor toverij. Ik kan makkelijk zeggen: maak je geen zorgen, maar ik heb nooit de angst gevoeld die jij hebt. Wij blanken denken daar helemaal niet aan. Maar ik heb wel de angst gevoeld dat er slechte dingen gebeuren. Ik weet hoe het is om bang te zijn voor ziekte, of om bang te zijn dat een tragedie mijn familie zal treffen. Ik heb dezelfde angst als jij. Je bent bang dat tovenarij je ziek maakt en je familie doodt, en het is dezelfde angst die ik heb om ziek te worden of dat een familielid sterft. Iedereen is bang voor die dingen. Maar ik weet dat God me beschermt. Hij heeft niet beloofd dat dit betekent dat er niets ergs zal gebeuren, maar dat als het wel gebeurt, Hij nog steeds bij ons is en dat mijn leven uiteindelijk in Zijn handen ligt. Ik ga misschien binnenkort dood, maar dat is niet iets om bang voor te zijn als ik weet dat God me door de dood heen naar het leven zal brengen. Je kent Gods woord nog niet, maar God wil dat je het hoort. Hij heeft ons als zendelingen naar jou gestuurd omdat Hij om je geeft en wil dat je het weet. Als God wil dat je zijn waarheid kent, kan geen tovenaar of geest dat verhinderen. God is sterk. Het is als een man die rugby speelt tegen een mier. De man is zoveel sterker dat het geen wedstrijd is. Geesten of toverij zijn zo klein en zwak vergeleken met God dat je kunt weten dat het Hem niet zal weerhouden van Zijn plannen. Als je angst voelt, denk er dan aan hoe groot God is en dat hij wil dat je zijn woord hoort, en hou je daaraan vast.”
Hier werd positief op gereageerd, maar ik denk dat dat op alles was geweest, wat ik ook gezegd had. Als ik had gezegd “Ik schrijf jullie namen in mijn computer en dan kan de tovenaar jullie niet pakken”, had dat ze waarschijnlijk nog meer gerustgesteld! Maar het zou wel valse hoop zijn geweest!
Zondag had ik weer zoiets. Een man had 2 uur gewandeld om me op te zoeken omdat hij een nare droom had gehad. Hij had zichzelf een probleem zien krijgen en hij was ervan overtuigd dat hij nu op weg was naar de dood. God had hem in een droom geopenbaard dat er een ramp op komst was om hem te straffen voor zijn zonde.
De bediening ziet er hier heel anders uit dan in Engeland, maar we zijn blij dat we hier kunnen zijn om te proberen met mensen door hun angst en onzekerheid heen te gaan en hen uiteindelijk te wijzen op een Redder die om hen geeft.
0 reacties