De vluchten van woensdag en donderdag verliepen vlekkeloos, wat betekende dat alle boodschappen voor zowel onze familie als de familie Stous voor de komende 3 maanden naar het dorp waren gebracht. Een dag later kwamen wij als gezin aan. Natuurlijk stond er een hele horde Kovol-vrienden om ons te begroeten en zo konden we laten zien dat we blij waren er weer te zijn.
De aankomst terug in de bush is altijd druk. Voordat we op vakantie vertrokken was de helikopter die ons kwam ophalen gevuld met boodschappen, de dag voor we terugkwamen, kwamen er nog meer inkopen en we hadden nóg meer voorraden bij ons in de helikopter waarmee we terugkwamen. Dat moet allemaal uitgepakt en opgeborgen worden. Onze kinderen vinden het geweldig om weer terug te zijn en kunnen zichzelf steeds beter vermaken, maar ze hebben nog steeds veel aandacht nodig.
Ons huis heeft ook wat aandacht nodig; het is stoffig en schimmelig en er liggen overal rattenkeutels. De eerste prioriteit is echter het schoonmaken en primen van het waterfilter, waarbij gefilterd water er in omgekeerde richting doorheen wordt geperst om alle luchtbellen te verwijderen zodat het weer kan filteren. We moeten ons filter meteen aan de praat zien te krijgen, vóórdat onze waterflessen leeg raken.
Daar zijn we al best wel even zoet mee, maar we moeten dat allemaal wel combineren met het spreken van al de mensen die buiten op ons staan te wachten. We zijn eerst maar even buiten gaan zitten om wat te kletsen, maar lang niet zo lang als we denken dat er van ons verwacht wordt. Gelukkig denk ik dat de mensen inmiddels wel aan ons gewend zijn en dat ze inmiddels wel weten dat we ons soms “in ons huis verstoppen”. Ik vond het leuk om op het gras te zitten en het stof van mijn Kovol-taalkennis te schudden en te vertellen over onze tijd in Goroka. Ik heb verteld over de zware regenval in Goroka, waardoor er overstromingen waren, en over de keren dat ik per ongeluk Kovol gebruikte als ik in de stad was. Ik kan blijven zitten tot mijn interne schuldgevoel over het niet helpen uitpakken zegt dat ik echt moet gaan helpen. Natuurlijk help ik met uitpakken zolang ik het schuldgevoel kan onderdrukken dat ik nog steeds niet genoeg bij onze Kovol-vrienden heb zitten kletsen!
We hebben het weekend besteed aan het opruimen van het huis en het ordenen van onze inmiddels overvolle voorraadkast. Op dit moment hebben we absoluut meer eten en voorraden in huis dan we ooit gehad hebben. Het is maar goed dat het gelukt is om de 2 ratten te vangen (in vallen) die aan onze koekjes en het beddengoed in onze linnenkast hebben geknabbeld terwijl we weg waren! Een van de schuimrubberen matrassen van een van de meiden heeft nu een plek waar een rat een gat in heeft geknauwd, maar ach, zo is het leven.
Nadat de voorraden waren opgeruimd, het beschimmelde beddengoed gewassen en de met vuil besmeurde vliegengordijnen schoongemaakt, waren we klaar om maandag weer met de normale gang van zaken te beginnen. Maandag was grasmaaidag. Het stuk land dat we van de mensen van Kovol hebben gekregen, is een gebied waarvan ze hadden afgesproken dat het gemeenschapsgrond zou worden, waarop ze in de toekomst een soort overheidsdienst zouden kunnen vestigen. Als de regering ooit zou besluiten om een hulppost voor het gebied te bouwen, dan zou dat op ons stuk land gebeuren. Er is nog steeds ruimte voor een hulppost als die er ooit komt, want we hebben een behoorlijk groot gebied voor onszelf net buiten het dorp. Zo’n groot gebied raakt wel overwoekerd met gras als het niet steeds op tijd gemaaid wordt.
En dus kwamen er op maandag zo’n 50-75 mensen gewapend met machetes naar ons toe en maakten snel korte metten met het lange gras. Ik heb zelf ook wat gras gemaaid, maar meestal hebben we het druk met het zorgen voor iedereens eten en het verkopen van spullen. We hadden gezorgd voor rijst, tonijn uit blik, water om mee te koken en onze potten en pannen om voor iedereen een grote maaltijd te koken. Als er zo veel mensen komen, is er nooit genoeg voor iedereen, maar niemand hoeft met een lege maag naar huis.
Ik wil een aantal mensen apart nemen om hen te interviewen over ideeën rond ‘persoonlijk versus gemeenschappelijk eigendom’ voor ons cultuurdossier. Met de interviews over persoonlijk en gemeenschappelijk eigendom ben ik terug in de cultuur- en taalstudie gestapt. Vragen als “De kettingzaag die we hebben is niet van ons. Onze 3 families hebben er allemaal geld in gestoken en we zijn gezamenlijk eigenaar. Dat hebben wij zo gedaan. Doen jullie dat ook zo?”. Het doel van de vragen is om mensen over een onderwerp te laten praten en dan te zien wat er naar boven komt. Het resultaat van 3 keer hetzelfde interview (46 minuten aan audio-opnames om na te kijken en te beluisteren!) is dat gemeenschappelijk bezit niet zo gebruikelijk is. Voetballen en voetbalsets zijn gemeenschappelijke goederen en dat geldt ook voor weggeefacties van de overheid waarbij mensen misschien machetes en bijlen krijgen om de paden vrij te houden, maar het is niet de norm om als hele gemeenschap geld in te zamelen om dingen te kopen.
Het uitdelen van eten is een taak waar wij altijd de leiding over moeten hebben, want het is heel belangrijk dat iedereen de juiste hoeveelheid krijgt en niemand anders wil daar verantwoordelijk voor zijn 🙂 De maaltijd markeert het einde van de grasmaaidag. Al het werk is gedaan, de mensen hebben gegeten en het is tijd om naar huis te gaan. Maar niet voordat mij is gevraagd om een verhaal te houden over wat er aan de hand is met de brandstofcrisis. Ik had al drie keer de vraag gehad om te vertellen over een gerucht dat Papoea-Nieuw-Guinea in oorlog is met iemand en dat er daarom geen brandstof is. Ik moest uitleggen hoe een bankgeschil ertoe heeft geleid dat een brandstofleverancier geen toegang heeft tot vreemde valuta om ruwe olie te kopen voor de raffinaderij in de hoofdstad. Ik heb mijn best gedaan om het uit te leggen. Ik moest ook duidelijk maken dat er geen gevechten zijn, dat de benzine- en dieselvoorraden redelijk goed zijn, dus dat ze niet al te veel last zullen hebben van het reizen naar de stad. Ik moet ze ook geruststellen dat hun valuta, de Kina, een sterke munt is en ik heb het niet over kina’s omwisselen in dollars omdat ze waardeloos zijn geworden en ze zich daar dus geen zorgen over hoeven te maken. Vreemde valuta wisselen is voor grote internationale bedrijven en zij hoeven zich daar niet mee bezig te houden.
Het leek veel op een van onze taalevaluaties waarbij de consultants je een willekeurig complex onderwerp geven om uit te leggen!
Een geweldige, zij het vermoeiende, start om weer met de taalstudie aan de slag te gaan. Ik heb vandaag de audio-interviews kunnen verwerken die ik heb opgenomen over gemeenschappelijk bezit en ik heb er een samenvatting voor geschreven in onze cultuurfiles. Dat betekent dat ik nog 35 van de in totaal 111 categorieën moet afwerken. Als ik het tempo erin kan houden, hoop ik dat ik dat eind juli af heb. Als ik die kan afmaken en nog een spreekniveau omhoog kan, kan ik misschien rond die tijd klaar zijn met de cultuur- en taalstudie! Het is best een ambitieus doel.
Het is goed om terug te komen en weer het gevoel te hebben dat we deel uitmaken van de gemeenschap hier. Ik ben de tel kwijtgeraakt, maar ik moet hier nu al meer dan 10 grasmaaidagen zijn geweest. Ik was blij om te zien hoe snel ik weer gewend was aan het spreken van een taal die ik 5 weken niet had gesproken en de routine voelt heel vertrouwd. Voor onze vakantie voelde alles beklemmend en vermoeiend, maar nu voelt het vertrouwd en gezond. Gerdine heeft het weer druk met het leren van de taal, het lesgeven aan Oscar en de zorg voor Alice en Millie en ze voelt de extra belasting en vermoeidheid die dat met zich meebrengt. Het is bemoedigend om het weer aan te kunnen na een lange en verfrissende vakantie.
0 reacties