Kerstvakantie

We hebben een weekje kerstvakantie genomen, en beter laat dan nooit, op 16 januari gaaan we er maar eens over schrijven! We brachten Kerstmis door in Kovol en probeerden ons zoveel mogelijk in ons huis te verstoppen om weg te komen van ons “werk”, namelijk het leren van de Kovoltaal.

Ik zeg zoveel mogelijk, want er is altijd een constante stroom van mogelijkheden om bij de mensen betrokken te zijn. Zo kwam een vriend op de eerste dag van onze vakantie ’s avonds naar ons toe om te vertellen dat een vrouw in het dorp was bevallen, maar dat de borstvoeding niet lukte en dat al een hele dag zo was. Dit was verontrustend, maar we dachten niet dat we iets voor de kleine konden doen en besloten tot morgen te wachten om te gaan kijken. We hadden geen flesvoeding die we konden geven en we konden niets bedenken wat we konden doen, de enige optie was dat de kleine het zelf zou oplossen.

De volgende ochtend gingen we erheen in de verwachting een begrafenis bij te moeten wonen, maar tot onze vreugde hoorden we dat de avond ervoor, net nadat die vriend was weggegaan om ons van het probleem op de hoogte te brengen, de baby was begonnen met drinken 🙂 We hebben de moeder eraan herinnerd dat ze goed moet drinken en niet te veel haar best moet doen. De baby is erg klein, maar leek verder gezond en is nu 3 weken later nog steeds gezond.

We hadden verder geen grote problemen tijdens onze vakantie en konden genieten van wat extra dutjes en tijd met de kinderen. Wat we wel heel spannend vonden, was om naar de beek te gaan en die af te dammen. Met behulp van een omgevallen boomstam, stokken en wat plastic folie maakten we een dam die het waterpeil op mijn dijbeenhoogte bracht. Ta-da, een kerstzwembad voor de kinderen! Na een tijdje spetteren begon de dam aan de randen te lekken en besloten we hem in één keer af te breken om te zien wat er gebeurde. Het waterpeil langzaam zien zakken is toch niet zo spannend als een overstroming beginnen! Helaas hadden we Alice en Millie niet gewaarschuwd en ze schrokken zich een hoedje van het heftige geluid van het water! Dat lijkt nu dus een nieuwe kersttraditie; het maken van een zwembad in de bush.

Eerste kerstdag was leuk. Mijn familie had een pakket met cadeautjes gestuurd en onze kinderen waren blij met een flinke lading cadeautjes. Omdat we zo afgelegen wonen, krijgen we vrij sporadisch nieuwe dingen en naar de winkel om iets nieuws te kopen gebeurt ongeveer eens in de 6 maanden. Zo veel cadeaus op één dag was bijna overweldigend voor Oscar, Alice en Millie, maar we hebben sindsdien heel wat dagen doorgebracht met spelen, lezen en Lego bouwen.

Onze nieuwjaarsdag stond in het teken van maaltijden met de mensen hier. 3 verschillende dorpen wilden een varken slachten, een maaltijd koken en die met ons eten. Het probleem was dat dit elke keer zo’n 5-6 uur duurt, dus moesten we ons opsplitsen. Rhett ging naar een nabijgelegen dorp om daar te zijn, terwijl wij hier bleven en ’s ochtends een maaltijd hadden met gasten uit een ander dorp (vanaf 7 uur!) en ’s middags met ons eigen dorp. Het was best wel vermoeiend, maar het is goed dat mensen ons leuk vinden. Een van de spannendste dingen aan het werken in Kovol is hoe graag ze Gods woord willen horen en onderwezen willen krijgen. Maar soms kunnen we het maar moeilijk bijhouden!
Rhett trok aan het kortste eind en werd ziek van iets dat hij in het andere dorp had gegeten, waardoor de familie Stous een week lang met buikgriep zat.

Nu het nieuwe jaar is aangebroken, is het weer tijd voor taalstudie. De cultuurinterviews vorderen en ik ben de woordenschat en grammaticapatronen aan het bijspijkeren die volgens onze taaltest wat meer aandacht nodig hadden. De zin “dit gebeurde lang geleden; ik heb het niet over nu; het was lang geleden” is belangrijk om te onthouden! De motivatie om er na een korte pauze weer mee aan de slag te gaan, moest van ver komen. Het is hard werken en het gaat tergend langzaam en ik vind het moeilijk om weer zo productief te worden als voor de kerst.

Om even wat anders te doen gingen we op reis naar een dorp een uur of zo verderop om kettingzaaglessen te geven. De groep had een kettingzaag en een Alaskan mill gekregen van het ontwikkelingskantoor van het district, maar ze wisten niet hoe ze die moesten gebruiken. We zijn erheen gegaan om het hen te laten zien en hen te helpen met het zagen van enkele planken. Na 6 uur werk hadden we twee planken van 1×6 en slaagden we erin de alaskan mill te slopen doordat de ketting door een van de bouten ging. Oeps. Zonder reserveonderdelen moesten we de molen bij elkaar houden met een struikrank, en dat werkte, maar het was geen stevige oplossing. De ervaring werd iets wat vrij typisch voor ons lijkt te zijn: ongeveer 1 uur de kettingzaag gebruiken om dingen te zagen en daarna 5 uur klungelen en de kettingzaag repareren.

Na een dag instructie is de kettingzaag buiten werking omdat alle zaagbladolie is opgebruikt. Ik ben benieuwd hoe het verder gaat. Zullen ze, nu ze gezien hebben hoe zwaar het werk is en hoe sterk kettingzagen zijn, investeren in meer brandstof, olie en een vervangende bout? Of zullen ze concluderen dat het geld opraakt?
Wij hopen alleen maar dat 1. niemand zich bezeert en 2. het niet een regelmatig terugkerende actie wordt waar we naartoe moeten om hun zaag te repareren en ze meer te leren. Dat is niet erg, maar het zou wel eens veel van onze tijd kunnen gaan kosten.

Ons dorp zorgde voor een aantal mannen uit het dorp die met ons mee te wandelden. Het gehucht waar we naartoe gingen maakt deel uit van een dorp dat net ruzie heeft gehad met een andere bevolkingsgroep. Een conflict om land liep dit weekend dodelijk af toen twee Kovol-tieners katapulten en pijlen pakten en twee herrieschoppers van een andere taalgroep doodschoten. Ze spietsten hen door de maag met een geslepen stuk betonijzer met weerhaken, en het laatste wat we gehoord hebben was dat de mannen waren overleden.
Ons dorp waarschuwde ons om er niet heen te gaan vanwege de kans op geweld, maar het dorp waar we naartoe gingen maakt deel uit van het Kovolse dorp dat het probleem tussen het dorp en de andere taalgroep veroorzaakte, dus we hadden het gevoel dat we er ver genoeg vanaf waren om veilig te zijn.

Onze vrienden in dat dorp maken zich echter wel zorgen. Wraakmoorden zijn waarschijnlijk en sommige mensen hebben hun huizen verlaten en zijn naar hun tuinhuisjes in de verwachting dat hun dorp binnenkort zal worden platgebrand. Het is een rommelige situatie met slecht gedrag aan beide kanten en we bidden voor een vreedzame oplossing. Het is zo afgelegen dat het recht hier in handen is van de mensen die hier wonen. We hopen dat de gemeenschappen bij elkaar komen om te praten en het eens worden over een boete die de mensen van Kovol moeten betalen (wat een grote som geld en varkens zal zijn) om hun excuses aan te bieden en het probleem op te lossen. De kans op geweld is echter aanwezig en het is op dit moment het gesprek van de dag in het dorp. Het is iets waar we voor kunnen bidden. Dit is allemaal anderhalf uur lopen van ons vandaan en heeft geen betrekking op ons dorp, wat betekent dat ons dorp niet bedreigd wordt.