Ik heb geprobeerd wat meer tijd te vinden om de taal te leren, want ik wil graag vooruitgang boeken. Het is bijna 4 jaar geleden dat we naar Kovol verhuisden en ik schaam me dat ik hun taal nog niet beter beheers. Ik vraag me af of de mensen in Kovol ook teleurgesteld zijn en zich afvragen waarom het zo lang duurt. Toch weet ik dat ik het leren van de taal moet combineren met veel andere dingen en dat het dus gewoon tijd kost. We waren meer dan een jaar weg toen Alice en Millie werden geboren, we moeten Oscar lesgeven, wat veel tijd en moeite kost, en we moeten twee 2-jarigen bezig houden zonder dat ze naar de kinderopvang kunnen, om nog maar te zwijgen van alle normale klusjes.
Nu Alice en Millie wat groter zijn, heb ik het gevoel dat ik wat meer bezig kan zijn om de taal te leren. Ik wil kunnen communiceren met Kovol-mensen, vooral met de dames, dus ik doe wat ik kan.
Een paar dagen geleden liep ik ons dorp binnen met de bedoeling iemand te regelen die me mee zou nemen naar hun tuin om samen wat tijd door te brengen. Ik wilde het dorp uit, maar niet te ver! De mensen van Kovol hebben geleerd dat wij blanken niet zo goed kunnen wandelen! Amon stemde ermee in om me mee te nemen naar haar tuin in de buurt, slechts 10 minuten verderop. Ik had gevraagd om maandag te gaan, omdat ik had geregeld dat Steve Oscar die dag les zou geven. Maar vrijdag kwam Amon langs en zei dat ze de volgende ochtend naar haar tuin wilde gaan. Dit betekende zaterdag, onze vrije dag. Natuurlijk zei ik dat ik wel zou komen.
We staan meestal om 7 uur op, maar op zaterdag blijven we lekker uitslapen tot 7:10 😀 Omdat ik wist dat Amon zou komen, zorgde ik dat ik er klaar voor was. Klaarmaken betekent zonnebrandcrème opsmeren en een tas vullen met mijn telefoon, mijn voicerecorder, notitieblok en een paar zakjes zoute crackers. Oh en mijn waterfles natuurlijk!
En ja hoor, Amon kwam om half acht, nog voor ik had ontbeten! Ik kon haar niet laten wachten, dus ik trok mijn schoenen aan en we vertrokken met een lege maag.
7:30 leek voor iedereen het tijdstip om naar hun tuin te vertrekken. De gedachte is dat ze zoveel mogelijk werk gedaan willen krijgen voordat de zon te heet wordt en nu tijdens het natte seizoen zijn de middagen meestal niet geschikt om buiten te werken.
Er zijn verschillende plaatsen vanaf ons dorp de berghelling omlaag waar mensen tuinen hebben, zowel dichtbij als ver weg, en vaak hebben mensen huizen gebouwd bij hun verafgelegen tuinen. Als ze dan veel werk te doen hebben, kunnen ze in hun tuinhuisjes verblijven en hoeven ze niet elke dag te lopen. Ze hebben zelfs een woord voor ‘ik kom maar even en kom later wel weer terug naar mijn tuin’ en een ander woord voor ‘ik ben gekomen om hier te blijven’. Hoe dan ook, de tuin waar we naartoe gingen was vlakbij en lag een beetje aan de snelweg naar de andere tuinen verderop.
Het was maar goed dat de tuin niet te ver was. Ik heb het gevoel dat ik de langzaamste wandelaar ooit ben. Het woord voor langzaam in Kovol was een van de eerste die ik leerde 🙂 Ik ben bang om uit te glijden, zelfs met mijn gripvaste trailrunningschoenen aan. Het had de avond ervoor veel geregend en er was ook een boom omgevallen, waardoor de weg geblokkeerd was. Dus hoewel we niet ver hoefden, veroorzaakte ik een kleine file op de snelweg met mijn langzame tempo. De andere mensen die naar de tuinen gingen, stonden achter me in de rij en gleden over het gladde pad. Ik moet zeggen dat dit de eerste spitsuurfile is die ik hier in Kovol heb gezien!
Maar al snel kwamen we bij de tuin aan en toen kwam de volgende uitdaging, over het hek klimmen. Rond tuinen moeten stevige hekken staan om te voorkomen dat hongerige varkens binnenkomen en al het eten opvreten! Het blijkt dat die hekken ook goed zijn om mij buiten te houden 🙂 Het lijkt erop dat varkens en ik iets gemeen hebben! Hoe dan ook, uiteindelijk ben ik eringekomen en zijn we aan het werk gegaan.
In deze tijd van het jaar zijn de meeste mensen klaar met het planten van hun nieuwe tuin. Het proces van het maken van een nieuwe tuin houdt in dat het stuk jungle wordt vrijgemaakt door mannen die bomen omhakken en dames die het kreupelhout weghalen. De gekapte bomen worden vervolgens gebruikt om een hek om de tuin te bouwen. Daarna wordt het gebied ‘geborsteld’ en al het afval verbrand. Dan is het tijd om te planten. Ze hebben meestal een yamtuin en een aparte zoete-aardappeltuin. In de zoete aardappeltuin planten ze ook maïs, groenten, bonen, taro en komkommers.
Als al dit werk gedaan is, is de enige klus die nog gedaan moet worden het onkruid bestrijden zodat het voedsel goed groeit. Dat was het werk dat we kwamen doen. Amon had het meeste onkruid al gewied. Ik denk niet dat ze de hele tuin in één keer wieden; daar is het gewoon te groot voor. Dus kwamen we een deel doen. De zon was al behoorlijk heet ondanks dat het nog zo vroeg was, en met alle schaduw weg is het zweterig werk.
Ik probeerde zoveel mogelijk te praten, mijn Kovol te oefenen, zinnen op te nemen die ik Amon hoorde zeggen, zoals ‘Die boomwortel kan je doorboren’ of ‘de mug zal je steken’, de alledaagse zinnen die voorbij komen en die ik wel begrijp, maar niet gemakkelijk zelf kan produceren. Ik had het gevoel dat ik niet echt een goede taaldag had. Dat het zaterdag was en dat ik de hele week hard gewerkt had, kan daar iets mee te maken hebben. Toch was het een goede oefening.
Na een tijdje gingen we zitten voor een kleine pauze. Ik pakte meteen mijn water en deelde mijn crackers uit, want ik begon inmiddels behoorlijk honger te krijgen. Amon ging voor haar betelnoot. We werkten nog een beetje door en rond 11 uur besloot Amon dat we genoeg gedaan hadden en gingen we naar huis. We namen een andere weg naar huis omdat we de heuvel op waren gewerkt en nu dichter bij een andere weg waren. Het lukte me om uit de tuin te klimmen zonder het hek kapot te maken en we liepen naar huis.
Ik nodigde Amon uit om even op onze veranda te komen zitten en ik maakte zoete thee voor haar, zodat ik de gelegenheid had om in Kovol een monoloog voor haar te repeteren over wat we net hadden gedaan. Na mijn poging vroeg ik Amon haar versie te geven en pakte ik de audio-opname om later te beluisteren en te bestuderen.
Tijdens de ochtend bleef Amon maar vertellen over hoe hard ze moeten werken. Als al het werk in de tuin gedaan is, moeten ze naar de beek om kleren te wassen, daarna moeten ze eten, water en brandhout halen. Ik ben het er niet mee oneens; het leven is hard werken voor de Kovol mensen! Zij denken dat ons leven daarentegen heel gemakkelijk is. We blijven in onze huizen, de helikopter komt ons eten en de gasflessen brengen en we hebben een machine om onze kleren te wassen. Ze heeft gelijk. We hebben het veel makkelijker.
Het roept schuldgevoelens bij me op. Ik kan me overweldigd, uitgeput, overwerkt en gestrest voelen en me tegelijkertijd schuldig voelen omdat mijn leven zo comfortabel en gemakkelijk is. Zowel wij als de mensen van Kovol hebben uitdagingen, maar wel verschillende en het kan best moeilijk zijn om te horen hoe makkelijk en idyllisch ons leven is in vergelijking met dat van hen terwijl je de stress ervan voelt. Het is nogal een wirwar van interne emoties om te verwerken. Misschien ben ik ooit in een taalfase waarin ik daarover kan praten 🙂
0 reacties