Gerdine is weer enthousiast geworden om talen te leren, dus we hebben een bezoek aan een nabijgelegen tuin geregeld zodat ze wat tijd in de Kovol-taal kon doorbrengen, wat nieuwe foto’s kon maken en wat nieuwe ervaringen had om over te praten.
Gerdine heeft het meestal erg druk met de zorg voor Oscar, Alice en Millie. We hebben geen babysitters en dus is een van ons altijd bezig met onze kleine zegeningen. Als ik bezig ben met het leren van de taal, probeert Gerdine thuis Oscar les te geven en tegelijkertijd op twee 2-jarigen te passen! Het is dan ook geen verrassing dat haar taalvaardigheid niet zo veel verbeterd is als die van mij. Wat echter wel echt super is, is dat ze de motivatie voor taalstudie weer heeft gevonden en dat ze zich wil inzetten om het volgende niveau in Kovol-spreekvaardigheid te bereiken voor onze volgende checkup.
Gerdine komt in de buurt van de fase waarin ze een verhaal kan vertellen over een bekende activiteit zonder dat het de directe context van het gesprek is. Het helpt nog steeds om een concrete ervaring te hebben waar ze over kan vertellen en het is lang geleden dat we onze kinderen mee hadden naar een Kovol-tuin. Maandag zei ik tegen een Kovol-vriendin “mijn vrouw wil een tuin zien en daar wat werk doen”, waarop ze positief reageerde.
Vanochtend hebben we iedereen dus ingesmeerd met zonnebrandcrème, schoenen aangetrokken en waterflessen in tasjes gedaan, klaar voor de wandeling. Onze kinderen waren er allemaal erg enthousiast over en dat was bemoedigend! We beseften ineens dat het ongeveer 9 maanden geleden was dat Oscar voor het laatst in een Kovol-tuin was geweest! Hij wilde er heel graag een zien en zijn stevige wandelschoenen (voetbalschoenen) gebruiken. Alice en Mille genieten altijd van een wandelingetje. Ze zijn nog op de leeftijd dat wandelen een activiteit is waarbij ze niet meteen zeggen dat ze zich vervelen. 🙂
Tijdens de wandeling naar beneden kreeg Oscar echter een klein ongelukje. Een aardverschuiving had een deel van de weg in een modderpoel veranderd en terwijl we ons een weg baanden, sprong ik over een omgevallen boom en Oscar volgde mij, om tot de ontdekking te komen dat ik een nest bijen had geraakt! Ze gingen op Oscar af en hij raakte een beetje in paniek. Ik ging terug en greep hem, maar helaas waren er al in zijn t-shirt gekropen en hadden hem in zijn schouder en navel gestoken! Arme Oscar huilde en omdat ik in mijn vinger was gestoken begreep ik waarom — auw! Dat waren nare prikbeesten. We besloten wel verder te gaan, maar eerst moest ik terug de berg op naar ons huis om een crème tegen de pijn te halen. Omdat ik toch al helemaal thuis was, pakte ik ook onze adrenalinekit voor het geval er een ernstige allergische reactie zou ontstaan. Ik bedoel, helemaal naar huis rennen voor alleen die crème voelde wat als een anticlimax. Ik pakte ook een zakje M&M’s omdat ik dit een nieuwe familietraditie vind: “Als je in de jungle door bijen wordt gestoken, krijg je M&M’s”.
Oscar was in orde toen ik terugkwam en was blij met de crème tegen de pijn, dus we gingen verder. Toen we in het dorp aankwamen, zagen we dat onze vriend daar met anderen was en ik vroeg hen naar welke tuin we gingen. We moesten een beetje pushen, anders zouden we waarschijnlijk in het dorp gaan zitten kletsen, wat ook heel leuk is, maar we moeten er ook op uit en dingen zien om de taal te leren. Onze Kovol-vrienden willen altijd graag voor ons zorgen – ons meenemen op een lang, steil en modderig pad om wat maïsplanten te bekijken is niet hun idee van een gast eer bewijzen 🙂
De wandeling naar beneden was glad en ik schoof uit terwijl ik Alice vasthield, maar niks aan de hand gelukkig. Alice en Millie werden steeds gedragen door Gerdine en mij, maar Oscar bleek een klein junglemonster te zijn. Hij had nauwelijks hulp nodig bij het voortbewegen over het gladde, steile pad. Hij weigerde zelfs hulp bij de boomstambruggen en bedacht zijn eigen manier om op handen en knieën naar de overkant te klauteren.
Even voor je beeld: het is 20 minuten lopen van ons huis naar het dorp waar we naartoe gingen en de wandeling naar de tuin was nog eens 35 minuten over een steile berghelling.
Na aankomst ging Gerdine met de dames onkruid wieden tussen de hoge maïsstengels, terwijl ik voor Alice en Millie zorgde. Oscar besloot om samen met de Kovol-kinderen op onderzoek uit te gaan en zich in de tuin te verstoppen. Hij kwam bezweet en modderig terug en had het geweldig.
De dames hielpen Gerdine bij het verwijderen van onkruid – wat voor ons zendelingen betekent dat we er voortdurend op moeten letten dat we onkruid plukken en geen eetbare planten!
Voor onze cultuurstudie heb ik een aantal jongens geïnterviewd over de verschillende spelletjes die ik ze heb zien spelen en ik besloot hier ook een van tekening te maken. Ik heb besloten dat ik wil leren tekenen en heb een paar avonden lang geoefend met het gebruiken van een digitaal tekenprogramma. Het was tijd om te laten zien wat ik allemaal had geleerd van het bekijken van een handvol YouTube-video’s 😀 Toen ik een vrouw had getekend die onkruid wiedde naast wat maïs, besloot ik dat het wel een heel braaf plaatje was, dus voegde ik een boos grommende hond toe. Zo is het geworden:
Het was best leuk, maar ik gebruikte het ook als voorbereiding op alfabetisering. De jongens zeiden dat ze niet wisten hoe ze iets met pen en papier moesten doen. Ik vertelde dat in mijn eigen land voor sommige mensen tekenen hun werk is, en dat ze daar heel goed in zijn. Ik ben niet een van die mensen; ik kan helemaal niet tekenen, maar als ik mezelf ten doel stel om een paar tekeningen per week te maken en ik me daar aan houd, word ik vanzelf beter. Zo gaat dat met nieuwe dingen leren. Als jullie leren lezen en schrijven moet je er hard voor werken en niet opgeven, en wij gaan jullie helpen om dat te bereiken, zei ik tegen hen. Ik heb het gevoel dat ik bijna spreekvaardig genoeg ben en ik geniet er echt van om dat te gebruiken om te proberen de basis te leggen voor een deel van het werk dat komen gaat.
Om ongeveer 11 uur hebben we het over het dutje van Alice en Millie om 1 uur ’s middags en gaan we terug naar boven. Het is een warme, zonnige dag, het tegenovergestelde van de regenbui van gisteren, die de hele dag duurde. Het is echt heerlijk weer, maar het betekent wel veel zweten bij het terug omhoog de berg op sjouwen, elk met een 2-jarige van 10 kg. De mensen van Kovol zijn zo ongelooflijk sterk dat ze het bijna iedere dag doen – vaak met zware ladingen tuinproducten. Het werd voor Gerdine een beetje te veel en ze kon geen peuter meer dragen. We probeerden haar helft van de tweeling aan een Kovol-vrouw te geven, maar welke dochter we ook probeerden, ze wilde het gewoon niet. Tijd om de Daddy Beast-modus in te schakelen dus, en uiteindelijk heb ik de laatste 20 minuten gewandeld met één peuter op mijn schouders en één in mijn armen. Wie heeft er een sportschool nodig?
Oscar begint nu wel moe te worden, maar hij houdt vol en doet het geweldig. We hebben hem vandaag wat extra videotijd beloofd omdat hij het zo goed heeft gedaan. We wachten een dag of 2 af en dan vragen we of hij interesse heeft om nog een keer te gaan 🙂
Het kost alles bij elkaar best veel tijd en moeite om te wandelen, maar de taal die erbij komt kijken heeft een extra laagje onderdompeling. We zitten constant met mensen te kletsen in de Kovol-taal, maar kletsen tijdens het wandelen, over dingen die we onderweg zien en over wat er in de tuin is, is een extra laag die de taal helpt om te blijven hangen. Gerdine heeft een verhaal dat ze over de dag kan vertellen voor de volgende taalsessies die ze heeft. Ze kan beginnen met het overbrengen van de basis als een compleet verhaal en dan de details toevoegen naarmate het comfortabeler en vertrouwder wordt.
Gisteren heb ik de hele werkdag in mijn kantoor onder het huis doorgebracht met het analyseren van Kovol-teksten terwijl het de hele dag goot van de regen. Het verhaal van ons avontuur in de tuin en de foto’s met prachtig zonnig weer zijn echter veel makkelijker om over te schrijven 😀
0 reacties