We hadden er zin in, dit weekend, onze volgende taalevaluatie. Taalstudieconsultants zouden ons aan de tand voelen om ons communicatievermogen te meten en ons te vertellen op welk niveau we zitten qua communicatie. Als we eenmaal het hoogste niveau, het 9e niveau, hebben bereikt, zijn we daar waar we moeten zijn om van onze taalstudietaken naar de volgende fase te gaan. Er zullen wat verslagen geschreven moeten worden en dan is het tijd om ons voor te bereiden op het Kovol alfabetiseringsonderwijs en te beginnen met het vertalen van de Bijbel en het voorbereiden van de lessen.
Ik zeg ‘zin in’, net zoveel als je kunt verheugen op een aankomend examen; er is ook een bepaalde spanning! Je hoopt dat je op de dag van het examen niet wakker wordt en een enorme rotdag hebtop taalgebied — dat gebeurt weleens! Ik weet eigenlijk niet zeker of mijn daadwerkelijke taalvaardigheid van dag tot dag verschilt of dat het gewoon mijn perceptie van mijn taalvaardigheid is die verschilt, maar sommige dagen gaan beter dan andere!
Maar helaas, net toen de helikopter vrijdag naderde, kwamen er wolken over onze heuvelrug heen, waardoor de helikopter niet kon landen. We hoorden hem rondcirkelen op zoek naar een manier om erdoor te komen, maar die kon hij niet vinden. Hij moest terugkeren naar Goroka en onze taalevaluatie werd geannuleerd. We hebben nog geen nieuwe datum geprikt, maar dat zal na het verlof van de familie Hansen zijn. Ze hadden echt gehoopt om te zien of ze een niveau omhoog waren gegaan in hun laatste 7 maanden taalstudie.
Philip en Natalie zouden vandaag uit Kovol wegvliegen. Ze hebben gepland in het weekend een internationale vlucht nemen naar Duitsland voor de geboorte van hun tweeling. Ik zeg gepland, want ook vandaag kon de helikopter niet komen vanwege de bewolking! De beslissing was deze keer eerder genomen en de helikopter vertrok niet uit Goroka, maar kwam met vertraging terug van een andere vlucht vanwege het weer – en het is algemeen bekend dat het weer in Kovol aan het eind van de middag bergafwaarts gaat. En inderdaad, de wolken bleven de rest van de dag dik boven onze berg hangen.
Telkens als de helikopter komt, wordt ons om het weerbericht gevraagd, maar dat soort dingen kunnen hier zo snel veranderen. Het is 45 minuten vliegen van Goroka naar Kovol en dus is ons weerbericht altijd “dit is wat het weer nu doet”, maar of het 45 minuten later nog klopt, is voor iedereen de vraag! Het weer kan hier in 5 minuten drastisch veranderen als een wolk besluit om op onze berg te komen kamperen. Er zijn tijden geweest dat ik dacht dat de helikopter geen kans had om erdoor te komen, maar het toch deed en andere keren leek het zeker te kunnen, maar kwam er een wolk die alleen onze berg bedekte, terwijl alles rondom helder en zichtbaar bleef.
Het plan is op dit moment om in de ochtend opnieuw te proberen te vliegen. Die arme Philip en Natalie moeten weer wat spullen uitpakken en hun kinderen rustig zien te houden, terwijl ze al klaarstonden om te vertrekken.
Wij als ouders zullen de familie Hansen al missen terwijl ze weg zijn, maar ik denk dat het voor Oscar, Louis en Timon nog veel moeilijker zal zijn hun vrienden niet om zich heen te hebben!
Afgezien van de opwinding over de helikopter, gaat het leren van de taal gewoon door. Ik besteed mijn tijd aan 3 hoofdgebieden: cultuurstudie waarbij ik vragen stel in de Kovol-taal en een lijst met te onderzoeken culturele gebieden doorwerk; discoursanalyse waarbij ik teksten in kaart breng en uitzoek hoe stellingen met elkaar in verband staan en paragrafen aan elkaar hangen; en spreekoefeningen.
Spreekoefeningen zijn wat belangrijker geworden nu ik me in het weekend moest voorbereiden op een spreektest. Ik heb de test niet kunnen doen, maar toen ik erover nadacht, realiseerde ik me iets. Ik heb veel culturele interviews gedaan en ik word goed in small talk, vragen stellen en dan gesprekken voeren over de antwoorden. Ik kan de vragen die ik nodig heb in het Kovol opschrijven, ze stellen en dan direct vervolgvragen stellen en de meeste antwoorden begrijpen.
Waar ik niet zo goed in ben, is spreken in een langere setting. Ik heb geprobeerd te beschrijven hoe een koe wordt gemolken en hoe kaas wordt gemaakt, en het viel me op hoe hakkelig mijn Kovol-spraak is. Ik denk dat ik niet genoeg tijd heb besteed aan het leren vertellen van langere, complexere verhalen. Ik heb geprobeerd dat te verhelpen door Bijbelverhalen te vertellen die verband houden met de culturele gebieden die ik onderzoek.
Vorige week heb ik me snel beziggehouden met het bestuderen van het cultuurgebied “zelfmoord en onnatuurlijke dood”. Het was niet leuk om over te praten, maar wel iets dat we moesten weten en dus zei ik: “in mijn land worden sommige mensen zo verdrietig dat ze dood willen en snijden ze hun polsen door of hangen ze zichzelf op. Gebeurt dat hier ook?” Waarop het antwoord was dat ze verhalen hadden gehoord — het gebeurt in PNG, maar het is nog nooit gebeurd in Kovol. De voorkeursmethode is ophanging, waarvoor ze hier een zeer expressieve woordenschat hebben! Dit gaf me de gelegenheid om het verhaal te vertellen van Judas die zichzelf ophing nadat hij Jezus had verraden. Ik doe mijn best, dan vertel ik het verhaal opnieuw in het Tok Pisin en vraag aan degene met wie ik ben om het verhaal opnieuw in het Kovol te vertellen, zodat ik daar later naar kan luisteren en noteren hoe het zou moeten.
Deze week stelde ik bij het afvinken van het cultuurgebied “dromen en visioenen” vragen als “Als iemand droomt over het vangen van een varken en hij wordt wakker, vangt hij dan een varken? Hebben ze echt iets gedroomd?” Waarop het antwoord was: “Ze gaan jagen en als ze iets vangen was het een echte droom, en zo niet was het een lege droom”. In het algemeen lijkt men te denken dat dromen een betekenis kunnen hebben, maar dat je pas achteraf weet of het een echte droom of een “lege” droom was. Iets wat naar voren kwam bij vragen over nachtmerries was dat sommige mensen dromen over hun eigen dood, en vanaf dat moment zijn ze doodsbang dat ze op weg zijn naar de dood, en kort daarna sterven deze mensen. Als je een vriend had die dat dacht en je wilde hem troosten, wat zou ik dan zeggen vroeg ik? “We zouden zeggen dat het gewoon een lege droom was”.
In het kader van dromen probeerde ik het verhaal te vertellen over Jozef die de dromen van de gevangene in Gen 40 interpreteerde, wat goed overkwam, maar het leek er meer op dat dat was omdat het verhaal bekend was. Toen ik het verhaal vertelde over Samaria dat belegerd werd in 2 Koningen 6 en Elisa die voorspelde dat de kapitein van de wacht het voedsel dat zou komen wel zou zien, maar niet zou eten, lukte het me om het hele leger dat de stad omsingelde, de hongersnood, het leger dat wegrende en veel voedsel dat kwam over te brengen. Maar het deel over Elisa die met de wachter praatte en hoe wat hij zei uitkwam, kwam niet over… en dat is teleurstellend, want dat had het belangrijkste deel moeten zijn! Ik denk dat ik meer moet werken aan mijn discoursanalyse om erachter te komen hoe ik thema en achtergrondinformatie beter kan gebruiken, zodat ik weet hoe ik de hoofdzaak als hoofdzaak kan houden als het een lang verhaal is.
Ik vind de nieuwe verhaaluitdaging die ik mezelf heb gesteld, wel heel erg leuk om te doen. Ik hoop dat ik veel zal verbeteren. Ik heb al geleerd dat vragen “Heb ik het goed gezegd?” uitnodigt tot het antwoord “Ja, natuurlijk heb je dat gedaan”, maar betere vragen zoals “Wat zei Elisa tegen de bewaker” onthullen de dingen die niet overkomen 😀 Het is goed dat ik goed ben geworden in het stellen van interviewvragen in Kovol, zodat ik er nu echt achter kan komen hoe rommelig de verhalen zijn die ik vertel 😀
0 reacties