We zijn weer in Kovol gearriveerd – en wat een achtbaan 🙂 We zijn uiteindelijk een volle week later aangekomen door het weer en problemen met de heli, maar het is NTMA gelukt om een heleboel achterstand in te halen en heeft ons naar Kovol gebracht.
Het was geen eenvoudige dag, we moesten om 5:30 bij de hangar zijn! De avond van tevoren zei ik tegen Oscar: ‘We oeten morgen heel vroeg op, je zult wel heel slaperig zijn nog,’ maar hij antwoordde: ‘nee hoor, ik spring er zo uit!’ ‘Ik ben benieuwd,’ zei ik daarop. Maar jawel, mijn wekker ging om 4:15 en nog voor ik mijn pyjama uit had stond Oscar bij de deur: ‘Tijd om te gaan!’ Hij had er zin in!
Het plan was om 6:00 vliegen, de familie Hansen in de heli naar Kovol en wij in de Kodiak naar Madang airport, waar we op de heli zouden wachten om ons naar Kovol te brengen met vlucht 2. Dus ’s morgens vroeg propten wij onze 2 gezinnen en bagage in een Land Cruiser en gingen slaperig naar het vliegveld.
Beide vluchten verliepen naar wens en we kwamen in Madang aan met de gedachte daar een paar uurtjes te wachten…. maar dat werden er 5! Heel wat werk voor die heli om al die vliegachterstanden weer in te lopen!
Wat hebben we die 5 uur gedaan op een bankje op het beton met 3 kleine kinderen? Ik weet er niks meer van! Maar het was hard werken! Waarom word je zo moe van wachten? Het is niet van dat we iets gedaan hebben ofzo.
Om het allemaal nog wat spannender te maken, kwamen we in het vizier van twee jonge diefjes, tieners nog. We zaten op een bankje in de hangar, met een hekje van scheermesprikkeldraad tussen ons en de openbare ruimte. Deze jochies kwamen van achter, van de airside. Eerst dacht ik dat ze ook passagiers waren, maar ze bleven me wat te veel in de buurt rondhangen en ze keken met iets te veel interesse naar onze dozen en vracht.
Ik keek ze allebei recht aan terwijl ze daar rondslopen met een blik van ‘ik weet wat je van plan bent, ik zou het niet doen als ik jou was’. Gerdine had niets in de gaten en raakte een beetje in de war toen er twee dingen tegelijk gebeurden.
Het eerste was dat er een cementmixer voorbij reed over de weg, het andere dat er een beveiliger voorbij kwam, de jongens opmerkte en ‘hee!’ riep. Dit tirggerde de jongens en ze klommen op het hek, sprongen over het prikkeldraad en renden zo snel mogelijk weg (zonder buit). Gerdine draaide zich naar mij toe en vroeg: ‘Waarom springen die nou over het hek omdat er een cementmixer voorbij kwam?’
Dat spannende moment was weer voorbij en we konden nog een paar uur wachten voor we zelf in de heli konden springen, biddend om goed weer. Toen het eindelijk zo ver was, pasten alle dozen in de heli (dat staat niet per definitie vast!) en het weer was goed (dat staat absoluut niet vast!) en we konden landen in Kovol.
Het was zoals gewoonlijk op helikopterdag, druk, maar het voordeel van rond lunchtijd aankomen is dat mensen al uren en uren met Philip en Natalie hadden kunnen doorbrengen, dus dat wij aankwamen was de kers op de taart, maar niet de belangrijkste gebeurtenis van de dag. We konden even met wat virneden bijpraten, maar we hoefden niet voor de hele gemeenschap op het podium! Dat is handig, als de prioriteit even ligt bij het eten geven en in bed krijgen van de kinderen 🙂 Het lokale nieuws gaat toch vooral over wie er pas is overleden en wie er waar is en wie in de stad. Ik probeerde het verhaal over de diefjes te vertellen, maar ik kwam erachter dat mijn Kovol vrij roestig is geworden en ik nodig aan de slag moet!
We hadden wat op te ruimen na de grote aardbeving van een paar weken geleden, maar de grootste klus was eigenlijk het pakken van een ladder en het repareren van onze afvoerpijp die los was geschud. Er was naast een van onze huispalen een mooi dompelbad ontstaan waar al het water in was gelopen.
Verder ziet alles er goed uit en we zijn weer eens blij met alle hulp die we van Graham en Carol gehad hebben. Oscar heeft er plezier in om Louis en Timon zijn nieuwe kamer te laten zien en ze hebben al veel gespeeld. Het is goed om thuis te zijn.. al zijn we tijdens vlucht 3 onze theezakjes kwijtgeraakt 😀
Dus weer aan de slag! Het plan is om morgenochtend met de taalstudie te beginnen. Maar dan word ik wakker met een kop vol snot, snipverkouden, niet echt 100% lekker en de teamserver ligt eruit. We gebruiken een Raspberry Pi verbonden met een paar hard drives en na wat puzzelen kom ik erachter dat de sd-kaart waar het operating system op staat, naar de knoppen is en we kunnen hem niet booten. Er is geen data verloren gegaan, maar mijn eerste dag in Kovol is er een van een IT-admin, niet van een taalstudent 😀
Na heel wat esoterische command line computing kunnen we bijna weer aan de slag… oepsie.
We gebruiken Nextcloud om bestanden te delen. Ik heb net versie 26 geïnstalleerd en krijg úw database is van versie 23, het is te oud’. Nou, dan versie 23 – ‘uw database is van versie 26, te nieuw’. Okee, daar moeten we dus even in duiken en herstellen vanaf een backup… oeps, nu heb ik onze bestanden gedeletet – hopelijk doet die backup het 😀 Ik moet er toch eens aan denken om die versie te pinnen in mijn docker-compose files!
Dus de taalstudie gaat er weer aan komen 😀
0 reacties