(Noot van de vertaler: vertaling vertraagd)
Als zendeling moet je wennen aan het leven uit een koffer. We hebben onze plannen, maar die vallen nogal eens in het water! Deze week hebben we onze vlucht naar Kovol 2x uit moeten stellen; iedere keer op het moment dat we volop aan het inpakken waren!
Het plan was om als eerste de familie Hansen naar Kovol te laten vliegen, dan wij als tweede op woensdag en dan op donderdag zou Philips vader voor een kort bezoek naar ons toe vliegen.
Eerst moesten we om een medische reden uitstellen. Arme Alice kreeg cellulitis (een bacteriële infectie onder de huid) in haar rechterbeen. Ze had daar eerst een zweer en het lijkt erop dat daar iets naar binnen is gekropen. Haar been werd rood van dijbeen tot scheen, helemaal rondom en ze had 40 graden koorts. We maakten ons veel zorgen en gaven haar antibiotica – we hadden nog een flesje van toen Millie 2 weken geleden een infectie had.
We zijn zo blij dat er ook een dokter in de zending is. We hebben hem een omschrijving gemaild van de aandoening en onze behandeling; 3 uur later gaf hij antwoord dat we er ook nog een ander antibioticum bij moesten geven. Fijn als iemand zo goed voor je zorgt!
Het probleem met onze plannen was dat het 48 uur duurt voor de medicijnen gaan werken en we voor die tijd al naar Kovol zouden vliegen. Het zou stom zijn om al te gaan vliegen voor we wisten of de behandeling zou aanslaan; als het niet zou werken, moesten we met een noodvlucht weer worden opgehaald. We moesten echt nog een dag wachten tot we zeker wisten dat het werkte.
Toevallig was er een vlucht geboekt een dag na die van ons om de vader van Philip naar Kovol te brengen, die een lang weekend bij ons zou blijven. Hij wilde wel met ons ruilen en we hadden 24 uur extra. Nu konden we woensdag, 24 uur na het starten van de antibiotca, kijken of het werkte, de koorts weg was en de uitslag minder werd en dan konden we een besluit nemen met de informatie die we hadden; gaan we donderdag vliegen of niet?
Na wat schuiven met koffers, opnieuw nadenken wat wanneer te eten en wat te bewaren, een paar telefoontjes naar NTM Aviation and Tribal Supply over welke voorraden waarheen moesten, was het geregeld.
Op woensdag voelde Alice zich beduidend beter. De koorts was weg en ze was zichzelf weer. We hadden twee dagen een heel ziek knuffelig kindje gehad, nu was ze weer de overenthousiaste tweelingzus die Millie meenam in allerlei kattekwaad 🙂
Philip en Natalie stapten woensdag als eerste in de heli…. maar konden niet landen in Kovol. Het was te bewolkt voor de heli om er te komen en ze kwamen terug naar Goroka. De beide woensdagvluchten werden geannuleerd; het zou donderdag en vrijdag worden.
Nadat we Philip en Natalie van lunch hadden voorzien (zij hadden nog meer ingepakt dan wij!) en erover te praten, besloten we dat het plan zou worden om alle passagiers op donderdag mee te nemen en de vrijdagvlucht te bewaren voor het eten en de voorraden. Na nog wat telefoontjes met NTM Aviation was ook dat geregeld.
We hebben de rest van de dag besteed aan het inpakken. Voor een helivlucht moeten we exact weten hoeveel kilo alles is, dus alles inpakken, inclusief tandenborstels en pyjama’s, wegen en dan de belangrijkste dingen weer uitpakken. We kunnen blijkbaar inmiddels redelijk schatten, want we zaten 8 kilo onder onze schatting en het zou dus moeten lukken om Philips vader mee te nemen, want we zaten onder de gewichtslimiet. Dus wij dachten op donderdag te gaan vliegen.
Toen werd het donderdag en de heli vloog eerst naar Dinangat, een ander stamgebied. Het uitstellen van de Kovolvluchten heeft als resultaat dat de piloot er nu meer op één dag moet doen. We zijn zo ontzettend blij met de oragnisatie en flexibiliteit van NTMA in het steeds weer omgooien van hun schema’s. Het is niet makkelijk om bij te houden waar ieder toestel uithangt (en soms overlapt dat ook nog), wie waarheen moet, ook nog ergens onderhoud tussendoor, noodvluchten moeten er nog bij kunnen en dan moet je ook nog rekening houden met de optie dat het weer op het laatste moment te slecht blijkt! Het is best indrukwekkend met hoeveel variabelen de vluchtcoördinator rekening moet houden!
Terwijl de heli bezig is, gaat er echter een onderhoudslampje branden, dus moet het ding terug naar Goroka. Onze vlucht (en andere) moeten worden uitgesteld tot dat gefixt is dus we lijken nog tot maandag in Goroka vast te zitten.
Dus nu kunnen we weer het een en ander uitpakken, boodschappen doen zodat we het tot maandag uit kunnen houden en op nieuws wachten. Het is jammer dat we niet terug kunnen, maar hoe egoïstisch het ook klinkt, gelukkig zijn we samen met de familie Hansen zodat Oscar nog wel zijn speelmaatjes dit weekend bij zich heeft 😀
NTMA vinden het heel lastig – maar we zijn zo blij met hen. Zonder hen zouden we letterlijk niet in Kovol kunnen zijn en zij beginnen aan de werkdag met nog meer chaos en aanpassingen in het schema. Wauw. Als je bij NTMA werkt, voelt dat volgens mij als een soort continue crisis met alle weersomstandigheden hier in PNG! We prijzen God voor deze collega’s.
We prijzen God ook voor de tweede heli die is aangekocht en onderweg is naar PNG. Het is echt onvoorstelbaar dat er 3 heli’s zijn gekocht met de gulle donaties van supporters van NTM PNG. Dat is echt ongelooflijk en we prijzen God dat de 2e heli over een paar maanden arriveert, wat echt wel gaat helpen om het schema gaande te houden.
Dus – het lijkt erop dat we een extra lang weekend vakantie hebben. Het is absoluut tijd om weer naar Kovol te gaan en door te pakken met taalstudie, maar het is vast geen slecht idee om voor die tijd nog een paar keer een extra dutje te doen!
0 reacties