*Noot van de vertaler: vertaling door omstandigheden een week vertraagd
Het was de laatste tijd nogal hectisch. Ik denk dat je dat wel gezien hebt als je regelmatig meeleest. Een van de redenen dat we het nog redden is dat we bezoek hebben dat speciaal is gekomen om ons te helpen.
Carol en Graham zijn nu anderhalve week bij ons en ze zijn hun gewicht nu al in goud waard – en ze blijven nog anderhalve maand!
Om te beginnen is het fijn om eens iemand anders te zien hier. Je raakt een beetje geïsoleerd hier en we vinden het fijn om hen erbij te hebben. Tegelijk hebben we het gevoel dat we ze door de hectiek nog nauwelijks gesproken hebben 🙂
We hebben Carol en Graham leren kennen tijdens onze training in North Cotes. Zij hebben 12? jaar in PNG gezeten, zelf in de jungle gewoond en dus konden ze meteen volop meedoen, omdat ze ook vloeiend Tok Pisin spreken. Carol is aan het werk gegaan met helpen zorgen voor Juli, wat best een pittige taak was. De blog van vorige week ging helemaal over de stress en spanning rond haar bevalling, maar ze is er nog niet. We hebben haar antibiotica gegeven voor koorts, en vandaag hebben we andere antibiotica moeten geven omdat de koorts maar niet wegging (zo blij als je kunt zijn met de kliniek die we kunnen mailen om advies!).
We (met name Gerdine) gaan iedere dag of soms om de dag bij haar kijken en dat kost tijd en energie, die Gerdine niet echt over heeft. Het helpt zo veel dat Carol er is om mee te overleggen en ze heeft ook zelf wat van de dagelijkse checks op zich genomen.
Graham is geveld door een tropisch virusje, maar evengoed is hij aan de slag gegaan (hij weet dat als hij het te gek maakt we voor hem moeten zorgen en dat dat het tegenovergestelde van helpen is!) en krijgt hij dingen voor elkaar. Zijn eerste project was een boekenkast voor ons. Normaal gesproken ben ik met zoiets iedere tweede zaterdag de hele ochtend bezig – dus hij heeft me nu al 8 weken bespaard door dat deze week af te werken. Ik kon ook gewoon tegen hem zeggen ‘de paal onder onze trap is rot, kan je daarnaar kijken?’ en boem, we komen terug uit het dorp na een taalsessie en hij heeft het geregeld.
Het doel van hun steun voor ons is dat wij meer taaltijd krijgen en vooral voor Gerdien is dat levensveranderend. Terwijl wij naar een gehuchtje in de buurt waren, deed Carol spelletjes met de kinderen, waardoor Gerdine en ik samen aan het werk konden. Zij was bezig aan een taaloefening en normaal moet ik dan met Oscar op pad, maar nu kon ik haar helpen. Ik loop voor op haar qua taalkennis dus ik heb echt iets toe te voegen en kan uitleggen of ze iets gemist of verkeerd begrepen heeft.
Er was zelfs een middag waarop Gerdine en ik het konden hebben over de bevalling van Juli en over hoe we het vinden gaan met de taalstudie. Dat gebeurt eigenlijk nooit, dat uurtje dat we zonder kinderen hebben op een avond zijn we meestal te moe!
Ik ben bezig geweest met teksten verzamelen voor de discussieanalyse die eraan zit te komen. Ik heb 13 monologen nodig van ongeveer 100 proposities (dus ongeveer 2 minuten) waar ik mee ga zitten, die ik helemaal ga ontleden en diep in de grammatica en structuren ga duiken. Het moeilijkste om te krijgen zijn de 5 hortatorische waarbij de spreker iemand probeert te overtuigen van gedachten te veranderen of iets te doen.
Ik moet die helaas in scene zetten want dat komt eigenlijk alleen echt voor bij grote publieke evenementen waarbij de leiders speechen. Die zijn er niet zo vaak, en als het wel gebeurt is de opnamekwaliteit eigenlijk altijd heel slecht, omdat er overal om ons heen kinderen schreeuwen en varkens knorren! Vorige week heb ik een vriend een hypothetische man van wie de vrouw eerder een moeilijke bevalling had gehad, laten vertellen dat hij naar de stad moest gaan voor de geboorte (helemaal hypothetisch, ik dacht niet aan een specifiek iemand…) en vandaag heb ik er een opgenomen va een vader die tegen zijn kind zegt dat hij zijn wond met zeep moet wassen en er niet zo lui mee om moet gaan.
Dit soort toneelspel werkt meestal niet echt. Over het algemeen kom ik thuis met Kovolversies van de Tok Pisin-voorbeelden die ik gebruikt heb en zijn de details totaal niet ingevuld, maar is het gewoon een woordelijke vertaling van het idee dat ik probeerde over te brengen…
Ik ben ze dus nog aan het verzamelen, maar dan moet ik ze gaan transcriberen, dan chekcen en dubbelchecken om zeker te weten dat ze woord voor woord perfect zijn. Ik moet niet te veel nadenken over al het werk dat er nog ligt; daar krijg ik pijn in mijn leven van.
Om het wat leuker te maken heb ik er wat coderingswerk tussendoor gesneakt. We hebben een cultuurbestand waar we tekst in transcriberen. Ik heb voor elkaar gekregen dat het bestand een woordenlijst uit ons woordenboek heeft gehaald en dan ieder woord heeft gecheckt met ons woordenboek om te kijken of het erin stond. Als het rood wordt gearceerd staat het er nog niet in, dus is het ofwel een nieuw woord dat we moeten toevoegen, of we hebben een spelfout gemaakt.
Het is een redelijk verslavend spelletje om het percentage ‘correcte’ woorden in een tekst op te drijven. Het leuke eraan is dat je zelf de regels van het spel bepaalt; je kunt gewoon de spelling in het woordenboek aanpassen. Nou ja, nu is het nog leuk, maar als Rhett ook gaat spelen, kan het weleens frustrerend worden als we allebei steeds het woordenboek gewoon blijven aanpassen 😀
0 reacties