Thuisvakantie voor de kerstdagen

We komen er gaandeweg achter dat we 3 maanden bezig kunnen blijven met het leren van de taal en cultuur, voor het tijd is voor een pauze. De stress loopt op, de motivatie zakt weg en de vermoeidheid neemt het over. Wij zijn superslim en hadden besloten dat we nu een periode van 5 maanden in de jungle zouden blijven. 😀

We hadden echter wel bedacht dat Kerst middenin die periode zou vakken en we dus een week vrij konden nemen rond Kerst… en dat ging wel oké 😀

Het nadeel van niet weggaan is natuurlijk wel dat mensen niet zien dat we ‘vrij zijn’. Ze zien ons immers meestal gewoon naar buiten komen om te kletsen, taalgegevens te verzamelen (wat voor hen gewoon chilltijd is), waarna we weer in onze huizen verdwijnen om onze gezinnen te verzorgen en de betreffende taalgegevens te verwerken. Nu we vakantie hebben zien ze ons naar buiten komen om te kletsen (uit beleefdheid), waarna we weer in onze huizen verdwijnen… wat er dus ongeveer hetzelfde uitziet als wanneer we ‘aan het werk zijn’.

Niet heel verrassend dus dat toen onze vakantie begon, we nogal wat gestoord werden. Ik durf bijna niet te zeggen dat er op kerstavond een gezin bij ons kwam met een zieke tweejarige en ik mijn frustratie tegen hen uitte met de woorden ‘dit is al de vierde zieke die we vandaag beoordeeld hebben. Jullie weten dat je op woensdag hoort te komen, ik ben er klaar mee. Kom woensdag maar terug.’ De boodschap ‘kom op woensdag terug’ klopte wel, maar het uiten van mijn frustratie niet – zij wisten niet dat we al drie andere zieken aan de deur hadden gehad. (Het kind had geen zorgwekkende symptomen en kwam woensdag terug, waarna we de ouders gerust konden stellen).

We werden ook getrakteerd op een kerstavonddienst bij kaarslicht, die bleek puur voor ons uitgevoerd te worden. Gerdine was een keer in gesprek met iemand en vroeg ‘doen jullie dit jaar ook weer de kaarsendienst?’ waardoor mensen zich realiseerden dat de families Stous en Hansen die wel hadden meegemaakt, maar wij niet. Ze hebben hem speciaal voor ons gehouden zodat we konden zien wat ze altijd deden. Ze doen het nu niet meer, omdat ze wachten tot wij hen Gods woord geleerd hebben en ze het op de juiste manier kunnen doen.

Het was leuk om te zien, maar viel samen met de tijd waarop onze kinderen eten en in bad gaan, en door de manier waarop er in PNG met tijd wordt omgegaan, kwamen we te vroeg, met chagrijnige kinderen, hebben we een uur gewacht, zijn we weer naar huis gegaan om te eten en net toen iedereen een hap wilde gaan nemen, kregen we te horen dat het tijd was en moest iedereen op ons wachten. Ik heb een mogelijke hortoire tekst opgenomen met mijn recorder (een speech om mensen te overtuigen een bepaald iets te doen), waarvan ik er 5 nodig heb voor de discussieanalyse die eraan komt – dus hopelijk heb ik de eerste te pakken.

Daarna ging alles van een leien dakje. We werden met rust gelaten, wat wel heel lekker was. We hebben een fijne Kerst gehad. Oscar heeft het sindsdien over hoeveel zin hij heeft in de volgende Kerst. De kat van de familie Hansen is op onze veranda bevallen van een nestje kittens en Alice en Millie gaan steeds kijken, waarbij ze steeds handenvol kattenvoer voor de moederpoes meenemen. De Lego is opgebouwd en de meiden spelen muziekjes op hun nieuwe xylofoons.

Het nadeel van vrij nemen is dat het soms voelt als harder werken dan wanneer we bezig zijn met thuisonderwijs en taalstudie. Het orgen voor onze drie ukkies wordt een fulltime baan voor ons tweeën, terwijl ik eerst ook nog ruimte zag voor de taalstudie… ik denk dat Gerdine dus normaal megahard werkt! 🙂

We waren uitgenodigd voor een nieuwjaarsmaaltijd, wat heel leuk was, maar wederom ook pittig voor onze kinderen. We hebben ongeveer 20 minuten voor ze het zat zijn en we naar huis moeten. Als de kinderen van Stous komen en met Oscar kunnen spelen (of op hun billen van een modderhelling af kunnen glijden) wordt het soms anderhalf uur, maar dat is nog steeds heel veel korter dan de Kovolmensen zouden willen en verwachten dat we blijven. Ik zou met heel veel liefde blijven zitten en nog meer praten, maar het is tegelijk ook achter elkaar rondjes lopen met de meiden en Oscar kalmeren als hij tegen een boom aan is gegleden en zich pijn heeft gedaan 🙂 Uiteindelijk hebben we dan het gevoel dat we zowel onze kinderen (die zich vervelen, naar huis willen en meer aandacht zouden willen) als onze Kovolvrienden (die met ons willen praten, wat door de kinderen steeds niet lukt) teleurstellen.

Meer nieuws:

• Millie heeft los leren lopen, dus nu lopen allebei onze meiden. Iedere avond voor ze naar bed gaan, rennen ze achter elkaar aan door het huis.
• Juli is nog steeds niet bevallen, dus Gerdine is nog steeds in hoogste staat van verloskundige paraatheid
• De dokter heeft bericht teruggestuurd en denkt niet dat we iets belangrijks over het hoofd hebben gezien bij de overleden peuter. De ouders zijn ook blij met het medicijn en de hulp die we gegeven hebben, al heeft het niet geholpen.
• Ons varken heeft nog steeds problemen (zijn voortplantingsorgaan is verzakt en sleept nu al twee maanden over de grond), mogelijk moeten we hem binnenkort slachten.
• We kijken er erg naar uit dat Graham en Carol Townley over een paar weken deze kant in komen, maar hun visa zijn nog steeds niet rond! Het is lastminutewerk voor hen!

Alles bij elkaar was het een vrije week waarin we goed opgefrist zijn. We hebben zin in het bezoek dat binnenkort voor 2 maanden hierheen komt om ons te helpen waar ze kunnen. We kijken erg uit naar hulp met de zorg voor de kinderen, dat we bepaalde onderhoudsklussen niet zelf hoeven te doen en wat gezelschap. Met dat in het vooruitzicht beginnen we met een bemoedigd gevoel weer aan de taalstudie en hebben we zin in de komende paar maanden.