Junglebaby

Als je dit blog regelmatig leest, weet je dat we in onze maag hebben gezeten met Juli en haar zwangerschap. Ze kwam twee maanden geleden bij ons om te vertellen dat ze over tijd liep en zich zorgen maakte. We hadden rond Kerst een baby verwacht en ik weet nog dat we hoopten dat Gerdine niet op eerste Kerstdag aan de slag zou hoeven als verloskundige.

Op vrijdag kwam Juli weer bij ons voor een check en zei: ‘Ik denk dat ik toch maar naar de stad loop om in het ziekenhuis te bevallen’. Beter laat dan nooit, dus wij waren blij en moedigden haar aan om dat plan uit te voeren. ‘Goed idee, niet afwachten – morgen gaan lopen!’ Uiteindelijk is ze niet gegaan en dat was misschien maar goed ook.

Na een achterlijk drukke boodschappenvluchtdag (welkom Graham en Carol Townley – ik zou heel graag met onze bezoekers willen bijkletsen, maar vandaag is echt hectisch!) braken Juli’s vliezen om ongeveer 18:00. Dat is natuurlijk niet de moeite om ons te laten weten en dus kwamen we daar pas dinsdag achter toen we op bezoek gingen 🙂 Nu was de bevalling absoluut begonnen. We hebben ons al vaak afgevraagd of haar bevalling aan de gang was, maar dit was wel een duidelijk teken. Eindelijk was het tijd voor de baby.

Gerdine was heel blij dat Carol haar kon helpen (of de leiding nemen) bij haar vroedvrouwdiensten (ook al kunenn we eigenlijk niet heel veel doen). Gerdine en Carol gingen rond 21:00 kijken hoe het ging en zagen dat de bevalling bezig was, Gerdine kwam pas rond middernacht terug en Carol bleef de hele nacht bij Juli in haar kleine jungle-hutje.

De volgende morgen om 8 uur was ze al meer dan 12 uur echt aan het bevallen, Uit de controle bleek dat het niet goed ging. De baarmoedermond ging wel open, maar het hoofd van de baby deed niet mee. De vorige voldragen zwangerschap van Juli was geëindigd in een keizersnee omdat er na een lange bevalling nog geen schot in de zaak zat. Nu maakten we ons echt zorgen en nu was het een noodgeval. We waren bang dat ofwel de baby in een positie lag die een normale geboorte onmogelijk maakte, ofwel het bekken te klein was. Juli was uitgeput en heeft het allemaal zonder pijnstilling doorgemaakt!

Dus nu hingen we aan de telefoon met de afdeling gezondheid van de plaatselijke overheid. Nadat we uitgelegd hadden wat er aan de hand was en de keizersnede noemden, waren ze het er meteen mee eens dat ze hier weg moest en regelden ze een helikopter om haar te evacueren!

Wow!

Na een paar uur wachten op de bijzonderheden kregen we een telefoontje van een helikopteronderneming uit Mt. Hagen met de vraag om een weersupdate en coördinaten. Het weer zag er goed uit en we gaven de coördinaten van onze GPS satellietcommunicator op dat moment.

45 min later haalden we Juli uit de geboortehut en lieten we haar naar het voetbalveld lopen om daar in spanning op de helikopter te wachten. We hoorden de helikopter op de wind, hij kwam in de buurt, en toen hoorden we hem niet meer. Gedurende het uur daarna hoorden we hem aan verschillende kanten, maar zagen hem op geen enkel moment. Ik moest even naar binnen want ik werd helemaal gek van het wachten.

Dus wij weer bellen naar de helikopteronderneming en die zeiden dat de coördinaten niet klopten. De piloot is al op 3 plekken geland en hij kan ons niet vinden! Ik neem contact op met de poloot die vaker hier is en krijg van hem coördinaten in een ander format en stuur die door. Intussen beschrijf ik ons gebied en onze relatieve positie ten opzichte van lokale stations.

Ik loop weer naar Juli om het uit te leggen en haar eraan te herinneren te blijven drinken (een belangrijk ding dat we kunnen doen is vrouwen eraan te herinneren te blijven eten en drinken en voor water, sapjes en snacks te zorgen. Dat is niet op zijn Kovols en veel vrouwen eten of drinken de hele bevalling niet. Als het dan lang duurt, hebben ze niet genoeg brandstof om door te blijven gaan!) en zij vertelt me dat ze voelt dat ze moet persen. Dat is nieuw en dat is een goed teken!

Ik dus weer naar huis om dat aan Gerdine te vertellen (terwijl ik mensen die om zeep vragen afwimpel) als de telefoon weer gaat. Het is de lokale overheid die ons belt dat de heli ons niet kan vinden. Ik zeg tegen hem dat we nieuwe coördinaten hebben doorgegeven die van onze eigen piloot komen (en als dat niet werkt weet ik het ook niet meer!). Terwijl ik aan de telefoon zit, komt er een vrouw buiten adem aan rennen en zegt: ‘De baby is er!’. Het is 13:00.

I ren erheen om te kijken. Inderdaad. Juli heeft kangs de kant van de weg, wachtend op de helikopter, een kindje gebaard. De baby ademt en de placenta moet nog komen. En dan ineens weet ik weer dat ik een man ben en hier (cultureel gezien) helemaal niet zou moeten zijn met al dat bloed en vrouwengedoe – maar ik ben te veel tegelijk aan het doen. Ik ren weer naar huis en dender naar binnen: ‘Gerdine, de baby is er. Ga er nu heen!’
Ik neem het koekjes bakken met Oscar over en Gerdine rent erheen. Ik kan er niet echt inkomen, want ik heb een hoop aan mijn hoofd! Ik weet niet wat we maken! Ik vraag aan Oscar: ‘Dus, gaan we dit bakken, of wat is de bedoeling?’ ‘Waar zijn al die kleuren voor?’ Hij antwoordt: ‘We maken patronen.’

Intussen draait mijn hoofd overuren: moet die heli nog komen? Ik zeg tegen Oscar dat het me spijt, maar dat ik nog een paar mensen moet bellen om uitleg te geven… en dan blijkt dat Digicel eruit ligt – we kunnen niet meer bellen.

Ik heb geen keus dan Oscar even alleen te laten. ‘Mogen we met de kittens spelen?’ vraagt hij. ‘Ja, straks,’ roep ik, terwijl ik de deur uit ren me onze satellietcommunicator. Ik moet erachter zien te komen of we die heli nog nodig hebben en anders moet ik hem afzeggen. Gerdine en Carol zijn bij Juli en alles ziet er goed uit. Er is een heel vermoeide mama, een baby die in een bilum (een tas van touw, geen huid op huid contact of eerste voeding hier in Kovol) hangt en een echtgenoot die een gat graaft om de placenta te begraven. Het is redelijk rustig.

Dus nu moet ik aan de slag om in berichten van 69 tekens de heli af te zeggen. Dan moet ik berichten sturen om mijn excuses aan te bieden en te zeggen dat het er vanmorgen echt als een noodgeval uitzag, en sorry voor de verwarring met de coördinaten en heel veel dank voor de hulp. We willen echt geen slechte relatie met de gezondheidsdienst! De eerste keer dat we een evacuatievlucht nodig hebben kunnen ze ons niet vinden en zeggen we het af als de heli eindelijk in de buurt is!

Ok dan door naar iemand die ik verdenk van een SOA en kijken wat daarmee aan de hand is. Het is een doktersdagje dus ik doe snel een rondje en kom tot de conclusie dat er 3 mensen zijn die daar hulp mee nodig hebben en we zijn de hele ochtend zoet geweest met de bevalling.

Ik ren weer naar binnen voor een medisch boek en zie overal katten. In de 20 minuten die ik weg ben geweest heeft Oscar de zaken in eigen hand genomen (ik had immers ‘ja, straks’ gezegd over de kittens). We hebben 3 zes weken oude kittens rond het huis lopen. Oscar heeft ook uit eigen beweging de slaapkamer van Alice en Millie tijdens hun dutje opengedaan. Alice ligt nog diep in slaap, maar Oscar en Millie zitten in haar bed met 2 kittens 😀 Ik moet in mezelf lachen. Het is hilarisch! Maar het is wel dutjestijd dus ik haal Oscar en de kittens uit de kamer, zodat ik door kan gaan met de doktersdag, wederom met een sorry naar Oscar dat ik geen tijd voor hem heb vandaag.

Het antwoord komt binnen van de helikopteronderneming en de lokale overheid. De heli is weer op de basis terug en ze zijn niet boos. ‘Beter te vroeg gebeld dan te laat,’ staat er in een bericht.

De rest van de middag zijn we kwijt met het bijwerken van andere medische gevallen en het proberen weer tot rust te komen. Later kwam ik erachter dat de bakactiviteit voor het thuisonderwijs was, ze waren bezig met patronen, en het deeg moest gebakken worden. De cupcakes die we kregen…. hadden niet echt patronen.

Maar moeder en baby maken het goed! Wat een gebedsverhoring!