Gemengde gevoelens

Je zou denken, aangezien we zo hard gewerkt hebben om bij de stam te kunnen wonen (met alle training, voorbereiding en het maanden buffelen om een huis te bouwen), dat we wel veel zin zouden hebben om terug te gaan naar Kovol, niet dan?

Ik moet eerlijk toegeven dat ik niet heel positief gestemd was over onze terugkeer naar de bush, hoewel ik supergraag doe wat we doen en er niets aan zou willen veranderen. Lekker op vakantie zijn is fijn, buffelen om een taal te leren is zwaar, zwaarder, zwaarst.

Woensdag zijn we vooral aan het reizen geweest, donderdag met alles weer op orde maken en iedereen weer even spreken. Op vrijdag begonnen we weer enigszins met de taalstudie en toen was het alweer weekend, en waren wij even blij dat het weekend was! Tot zover het uitgerust en fris zijn!

Een van de problemen die ik had was ontzettende pijn in mijn nek, die nu (dinsdag) eindelijk weg is. Het is best lastig om ergens enthousiast over te zijn als het al zeer doet om je hoofd overeind te houden.
De mensen waren natuurlijk superblij om ons (en de heli) te zien, maar ik weet niet of ik nou zo blij was om de mensen te zien 🙂 Twintig minuten na de landing kroop er iemand naast me en zei: ‘Ik heb pijn in mijn rug, heb je geen medicijn voor mij?’

Yep, we zijn terug in de snelkookpan die ‘het middelpunt van ieders aandacht zijn’ heet.

Het is niet echt bemoedigend om te merken dat de taal die je de afgelopen maanden met zo veel moeite hebt gedrild, lijkt te zijn weggesijpeld. Ik kan me niet meer herinneren waar ik mee bezig was, waar ik heen wilde en waarom ik me goed voelde bij de taalstudie.

De afgelopen dagen ging het gelukkig beter en we komen weer in onze routine. De kansen om taal te onderzoeken lopen weer eens snel op en iedere dag zijn er weer een hoop verschillende zaken en wij proberen uit te vogelen welk kleine deeltje daarvan we op ons mentale theelepeltje moeten scheppen om in ons op te nemen.

Een goed voorbeeld is als ik bij mijn vriend Kavaluku ga zitten. Hij en nog een andere man hadden het over bananen en ik probeerde het te volgen. Op dat moment kreeg hij het lumineuze idee om erheen te lopen en ons te laten zien waar het over ging. Tuurlijk, waarom niet?
Het blijkt dat hij een nieuw soort banaan geplant heeft. De meeste bananen groeien in ringen, maar bij deze soort groeien ze in een spiraal. Toen de mensen dat zagen, zeiden ze allemaal dat ze ook wel spiraalbananen zouden willen kweken.
Dus daar stond ik tussen de bananenbomen, te luisteren naar de namen voor verschillende soorten bananenbomen. Uiteindelijk had ik 37 verschillende soorten! Hier heb je ze, voor de nieuwsgierigen onder ons:

Ik kan de verschillende bomen die ze aanwijzen niet uit elkaar houden, maar zij wel! En zo kwam ik erachter dat de drie bananenbomen vlakbij ons huis drie verschillende soorten bananen zijn.

Als je dieper gaat graven, is taal zo complex dat je er bang van wordt! We gaan deze niet uit ons hoofd leren, het is meestal prima om het gewone woord voor banaan te gebruiken. Het is wel fijn dat ik dit gewoon kan archiveren in ons woordenboek en er verder niet veel aandacht meer aan hoef te besteden. Onze computers kunnen de klinker- en medeklinkerpatronen uit de lijst verwerken, wat handig is om een passend alfabet te kunnen maken.
Ik word nogal moe van het typen van ə, ɛ, β, ʔ en ŋ (dat moet ik via ingewikkelde toetscombinaties doen), dus hoe sneller we een alfabet kunnen ontwikkelen, hoe beter!

Ik heb de maandag besteed aan grasmaaien met de mannen, en vandaag ben ik met Yagil naar de beek geweest om zijn jerrycans met drinkwater te vullen. Ik vind deze dagelijkse bezigheden leuk. Ik kan zo eens een zinnetje uitproberen, wat dingen verkeerd uitspreken, en iedereen verbazen omdat ik een werkwoord dat zij net gebruikt hebben kan vervoegen naar een andere persoon (met de juiste uitgang).

“Ik ga de berg op.”, “Jij gaat de berg op!”

Als ik er echt zin in heb, kan ik met de klapper komen: ook de tijd veranderen.
Ok… niemand is echt onder de indruk, maar het geeft een goed gevoel om wel iets te kunnen zeggen.

Ik ben blij dat we niet meer zo lethargisch zijn als de eerste paar dagen en dat we weer in het ritme komen van de taalstudie en het leven in de stam.