Deze week was anders dan anders – spannend! Voor het eerst in 8 weken landde er hier een heli en zagen we weer eens een ander gezicht 🙂 Twee CLA (Cultuur- en taalstudie)begeleiders logeerden een paar dagen bij ons om te checken hoe goed onze taal al was en om vragen te beantwoorden die we misschien hebben over het taalstudieproces.

Onze begeleiders zijn toevallig ook onze buren, ze werken in de Pal-stam, ongeveer 2 minuten vliegen (of 6 uur lopen) verderop. Deze mensen zijn al veel langer bezig en ronden op dit moment het Bijbelvertaalwerk en het onderwijs aan de kerk van Pal af.

…ik weet nog dat wij ook zo populair waren!

De mensen van de gemeenschap hadden er zin in, ook omdat ze wisten dat de volgende lading zeep mee zou komen en ze die zouden kunnen kopen ‘Er zin in’, dat betekent een héleboel mensen!
Hier in PNG zijn de huidige regels van de regering ‘geen groepen groter dan 100 man’. Dat kunnen we blijven zeggen, maar we kunnen mensen niet tegenhouden om in onze voortuin te gaan staan als ze dat willen! Hopelijk geeft dat een beetje context bij de foto’s.

Veel mensen uit het dorp naast Pal waren aanwezig en de tweetaligen hadden de grootste lol met kletsen in het Pal. We zagen dat de mannen uit Kovol ook meeluisterden met het gesprek en de uitwisseling leuk vonden.
Chris en Nate zelf gaven aan dat ze het Kovol dat ze hoorden zouden moeten kunnen begrijpen, maar dat ze dat niet konden. Ze lijken op elkaar, maar ze zijn niet hetzelfde, zoals bij Nederlands en Duits (soms, als ik iets privé met Natalie moet bespreken zoals een medische beslissing, kan ik Nederlands praten en zij Duits, en dan snappen we wel ongeveer wat de ander zegt)!

De mensen van Kovol stonden te trappelen om aan Nate en Chris te vertellen hoe goed we het deden en hoe goed er voor ons gezorgd werd. De bergen en bergen lokale voedselproducten in ons huis moesten dat onderstrepen 🙂

Welkom in Kovol

Onze twee dagen bestonden vooral uit vergaderingen waarbij we onze vorderingen lieten zien, discussies over taalstudietools die we gebruiken en tools die steeds bruikbaarder worden als we verder komen met de taal. We hebben natuurlijk ook de gelegenheid te baat genomen om aan de zendingsveteranen te vragen of ze weleens geworsteld hadden met het probleem van te veel te eten krijgen. We zitten hier nu zes maanden en ondanks verwoede pogingen om door de voedselberg heen te komen (dagelijks eten, het gebruiken bij brood en koekjes, het weggeven en grote potten eten koken voor onze bezoekers) hadden we meer eten dan ooit en rotten dingen weg voor we ze op konden eten. Gerdines dag werd deels bepaald door wat we gekregen hadden. Ze kon wel bedacht hebben een bepaald taaldeel te bestuderen op een dag, maar dan zou ze ’s morgens toch tijd kwijt zijn aan het schillen, snijden en opbergen van al het rauwe voedsel dat we gekregen hadden. Daar komen we nog op terug.

Er hoorde ook een evaluatie bij het bezoek. We zaten met een groepje Kovolsprekers en moesten voedingsmiddelen, mensen, dingen etc benoemen. Daarna moesten we dingen beschrijven met bijvoeglijke naamwoorden en een aantal zinnen maken over wat we de afgelopen dagen gedaan hadden of wat we morgen wilden gaan doen.

Hier gebruiken we onze favoriete taalstudietool: het fotoboek

In deze fase is het checken best ontspannen en gezellig. Er wordt niet verwacht dat we in drie maanden al heel ver gekomen zijn, dus dit was nog niet een controle waar veel druk op stond – dat kan later wel zo worden, als we hopen klaar te zijn met studeren en de ‘eindcontrole’ krijgen.
Het goede nieuws is dat onze vooruitgang naar verwachting is en we allemaal een basisvaardigheid hebben ontwikkeld.

Specifieker gezien moet ik een pasje terug doen en mijn naamwoordelijke gezegdes beter oefenen. Ik ben degene die altijd vooruit wil en ben al bezig met een paar niveaus hoger – ik vind het een heel aantrekkelijk idee om zinnen met bijzinnen te kunnen vormen en echt iets te zeggen – maar ik moet echt even terug naar de basis en stampen hoe ik dingen moet omschrijven. Ik kon tijdens mijn test niet zeggen of iets glanzend, ruw of glad was en het was een soort van duidelijk hoe ik uitlegde of een man getrouwd was – maar mensen moesten er hard aan trekken om te begrijpen wat ik zei. Dus daar moeten nog wat gaten gevuld worden.

De 600 stukken zeep die binnenkwamen zijn alweer zo goed als uitverkocht. SLechts 2 van de 7 dorpen hebben niet al hun zeep opgehaald (die hebben maar een halve doos gekocht!). De zeep wordt duidelijk gewaardeerd; maar de vraag is hoeveel zeep we gaan aanbieden? Gaan we de hele vraag invullen of zetten we er ergens een stop op? En als we dat doen, waneer doen we dat dan?
We zullen moeten bepalen wat de invloed van de zeep op ons budget is, en op onze tijd en relaties en dan proberen te bepalen hoeveel stukken zeep we precies gaan aanbieden.

Het is fijn dat onze collega’s de familie Hansen even op een welverdiende vakantie kon gaan, waardoor wij hier de komende weken met zijn drietjes zijn. Toen iedereen weg was, hebben we de leiders van de gemeenschap samen laten komen op onze veranda.
We sneden een ananas aan (ingevlogen vanuit Goroka, ananassen zijn hier zeldzaam), deelden die met hen en gaven aan hoezeer we hen en hun hulp bij onze pogingen de taal machtig te worden, waarderen.
We hebben ze ook uitgebreid bedankt voor het eten dat ze maar blijven brengen, waarbij we iedere stap duidelijk genoemd hebben zoals het vrijmaken van de jungle, planten, oogsten, het helemaal naar ons toe dragen – we begrijpen en waarderen hoeveel moeite het is om het eten naar ons toe te brengen. We maakten ons echter wel zorgen over het feit dat het soms wel een wedstrijd leek wie ons het meeste eten kon brengen en dat het vermoeiend voor ons was dat we te veel te eten hadden, en dat het voor hen ook vermoeiend moest zijn.
We vinden hun eten lekker (op bush-voedsel wordt vaak neergekeken door stadsmensen), maar van nu af aan nemen we alleen nog aan wat we nodig hebben, en dat is niet meer alles wat we aangeboden krijgen. Als mensen ons voedsel komen brengen, moeten ze zich er niet rot over voelen als we maar 1 yam aannemen en geen 6.

Die zijn lekker op een welverdiende vakantie

Die aankondiging werd goed opgepakt, en aantal van hen was het er wel mee eens dat er een soort wedstrijd was ontstaan. To zover alles goed, de echte test komt op het moment dat we voedsel terug gaan sturen.

We besloten dat we het de week na onze CLA check wel wat kalmer aan konden doen. We hebben de laatste tijd erg ons best gedaan en proberen het wat rustiger aan te pakken, voor we instorten. Iedere zes maanden een paar weken rust gaat niet genoeg zijn, we moeten leren ons hier in de bush beter te ontspannen, en dus is een dag of 3-4 vrij niet verkeerd (zo vrij als het wordt hier in Kovol, zelfs nu hoor ik mensen kletsen voor ons huis!).

We denken erover na om de volgende stappen te nemen:

  • Onze huisbouwprojecten vertragen naar 1 zaterdag per 2 weken in plaats van elke week.
  • Steve die uitgaat van 7 uur taalstudie per dag in plaats van 8 uur, aangezien ik iedere week toch overuren had gemaakt.
  • Steve die Oscar wat vaker meeneemt om Gerdine de kans te geven even ongestoord aan de taalstudie te zitten (en dat moet dan tijd zijn die Steve niet op een later moment weer ‘opneemt’)
  • Meer dagen inplannen waarin de CLA wat minder intens is – we gaan vaker op pad zonder taalplannen en met het doel om gewoon met mensen te gaan zitten en ‘chillen’.
  • Eens in de zo veel tijd als we moe worden een extra vrije dag nemen.


Vorige week was ons hele team overwerkt, gestresst, moe, prikkelbaar en klaar om snel tegen elkaar uit te vallen.
Hoe graag ik ook optimaal gebruik van mijn dag wil maken, zo snel mogelijk vorderingen met de taal wil maken en iedere minuut wil benutten – ik ben me ervan bewust geworden dat het belangrijker is om zo te leven dat er altijd nog wat brandstof overblijft.

Het leven hier bij de stam is zwaar en onvoorspelbaar en ik besefte dat we allemaal zo opgebrand waren dat als er een crisis was ontstaan, we niet meer de energie zouden hebben gehad om effectief te reageren. We gaan ons leeftempo wat terugschroeven zodat we fysiek en emotioneel een buffer hebben om te investeren in ons team en de gemeenschap als het echt zwaar wordt.

Categorieën: Dutch

0 reacties

Geef een reactie