Dit is een van tevoren geplande post, Kovol zit nog zonder internet

Al jaren, tientallen jaren, eigenlijk onze hele volwassen levens wonen we al in gehuurde accommodaties; het hebben van een eigen huis is een heel nieuw gevoel. Ik ben er zo aan gewend om tijd en energie in dingen te investeren en dan weer te vertrekken, dat het gek is om te zien dat de dag die ik een paar weken terug besteed heb aan het maken van een ladder, een maand later nog steeds nuttig blijkt!

Het leven van een zendeling gaat samen met verhuizen, vaak verhuizen. Weinig bij je hebben, flexibel zijn en je leren aanpassen aan nieuwe dingen. Maar ons eigen huis hebben, wow, dat is echt wel gaaf!
Dat andere ding is dat er geen winkels in de buurt zijn en niemand anders die het voor je kan doen, dus het is helemaal aan jezelf om je huis zo aan te passen als je wilt, en je meubels zo te maken als je zelf wilt. Ik vind het geweldig!

Wil je daar een foto of schilderij ophangen? Prima, jas er maar een spijker in. Bed nodig? Tuurlijk, regel wat stukken hout en bouw er een! Wil je de riolering uitbreiden – doe je best. Wil je een elektriciteitskabel doortekken naar een andere plek – nou ja, je snapt wel wat ik bedoel.

Het is zo leuk om steeds in ons huis te prutsen en het vlot aan te passen aan onze wensen en behoeften. Als het huis van iemand anders is (of van de zendingsorganisatie) liggen de verwachtingen toch hoger. Het maakt ons totaal niet uit of er verf op de vloer drupt als we het dak schilderen, en we zijn er niet goed in (en voelen niet de behoefte) om ons meubilair perfect te maken.

Dus hier is een klein portfolio van alle meubels die ik bij elkaar gerommeld heb:

Als eerste de wiebeltrap naar de loft. Rhett had mijn waterpas geleend en ik was te lui om hem te gaan halen, en daarom zit er in het midden een scheve trede. Het werkt perfect, hoor.
Het was wel leuk om te doen, want ik had meetkunde nodig om alles in de juiste hoek te kunnen zagen. Ik ben ook vrienden geworden met de accuschaafmachine, die mooie gladde planken maakt.
Ik heb zelfs blokken onder de vloer geplaatst, zodat het gewicht op de balken komt te staan en niet alleen op die ene plek op het multiplex. Nou ja, eigenlijk zat ik eerst verkeerd, ongeveer een meter te ver naar voren, en ik moest het opnieuw doen – dus bonusvloerversteviging!
Gerdine vindt het een mooi design en heeft nu een sjieke manier om de was op te hangen (one waslijn hangt aan de nokbalk, binnen in huis).

De multiplex tafel en banken stonden al even op de planning. Ik kon nog bij de restplanken van onze bomenkap, en ik wilde heel graag een mooie plank voor een bankje. Ik heb een mooie gevonden die 4m lang was, die heb ik doormidden gezaagd en er poten onder gezet. Ik heb mezelf verbaasd door de eerste zo te maken dat hij niet eens wiebelt. De tweede is wat minder goed gelukt, en zo kwam ik er ook achter dat je dat niet fixt met een schaafmachine!
Ze zijn wel redelijk topzwaar, dus ik hoop dat het Oscar nooit lukt om er eentje op zijn tenen om te trekken!
Ik had nog een plaat van 15mm multiplex opzij gezet om een tafel van te maken en de bedoeling was om die te lamineren… maar dat was op, dus nu is het gewoon gelakt multiplex met afgeronde randen. Het blad is simpel en de poten hebben heeeel veel schroeven om ze vast te houden. Hij wiebelt niet aan de korte zijde, wel een beetje aan de lange zijde. Maar het is absoluut beter dan op de vloer zitten om te eten!

Dan Oscas babybed. Ik dacht dat hij een poos op een matrasje op de vloer zou slapen, maar we hadden tijd en spullen, dus heb ik dit gemaakt. Aangezien onze matrassen bestaan uit simpele stukken van 8cm schuimrubber, zou een lattenbodem niet erg ondersteunend zijn en kozen we voor een simpel houten frame met daarop een plaat multiplex. Als je goed kijkt, kun je zien dat het maar een dun plaatje multiplex is, oeps!

En waarom zouden we dan niet verder gaan met het superdeluxe tweepersoonsbed dat op dezelfde manier in elkaar zit. Ik twijfelde nogal aan deze bedden, want ze waren erg wiebelig met niet meer dan een schroef om de poten vast te houden! Met de kruisverbinding werden het stevige blokken, waar mee gesleept kan worden (voorzichtig dan toch, aan mijn kant is één van de schroeven van de kuisverbinding gebroken en dat is nu een beetje onvoorspelbaar!).

En dan neem ik ook nog even de kans om de touwbank te laten zien die ik gemaakt heb. Deze had ik al gemaakt voor we hier kwamen wonen. Hij bleek te groot om in een heli vervoerd te worden, dus is hij als plat pakket in een net over de jungle heen gesleept! Hij is lekker lang, zodat we er allebei languit op kunnen liggen, maar de hoeken zijn een beetje scherp (vandaar het litteken in Oscars wenkbrauw)! Ik geef hem een 7 voor comfort. Groot en luxe – alleen kun je de 3 of 4 steunbalken onder de touwen voelen als je op de verkeerde plek zit. En helaas komen de meeste poten niet aan de vloer, ook al zijn ze allemaal even lang…

Dit is de babyproof railing. Ons huis staat hoog op de poten en met een rondrennende peuter die nog vaak valt, was dit prio 1! Je hebt een hoop hout nodig voor een railing! We hebben nu zelfs een hekje, wat dubbel dienst doet: 1. Het houdt Oscar van de trap weg en 2. We worden op tijd gewaarschuwd als we bezoek krijgen 🙂
De trap heeft nog geen railing, want ik heb nog niet uitgevonden hoe dat moet – en ik weet nog niet of het nodig is. Kan Oscar niet gewoon leren voorzichtig te zijn en niet te vallen? Misschien moet ik maar gewoon een geïmproviseerde handleuning neerzetten.

Aan de buitenkant maken we het af met onze gootsteen voor ‘iieeuuww, dat stinkt’-dingen en de dubbele afvoer (ingepakt om te beschermen tegen het weer toen we weg waren). Niet heel netjes, maar het werkt en we hebben er verfkwasten in gewassen. Ik wilde het bekasten, maar Gerdine was bang dat het dan zou gaan schimmelen. Waarschijnlijk heeft ze gelijk, meestal is het kleddernat want de wind blaast de regen er precies in.

Dit hier is een voorbeeld van ‘we hebben hout over, wat gaan we ermee doen?’ Een kastje voor Oscar! Omdat we bang zijn voor schimmel sluiten we het niet af, het is beter als overal licht op valt en af en toe gebruikt wordt. We hebben besloten dat onze antischimmeltechniek gewoon wordt dat we alles wat we hebben af en toe gebruiken, er zijn geen kledingstukken die ongebruikt in de kast mogen blijven liggen – dat is hoe het weer hier in je kleding komt!

En als laatste onze voorraadplanken. Die heb ik niet gemaakt, daarom zien ze er ook zo goed uit. Alles wat er nog aan te doen is, is deze tot de rand opvullen met voorraad, zodat we lang vooruit kunnen tussen de voorraadvluchten.

Zo, dat hebben jullie gezien! We vinden het er fijn dat de dingen hier nu ijn zoals ze zijn, we komen nu toe aan het leren van de taal – we zijn een beetje bang voor wat onze daden zeggen over onze prioriteiten, als we nog langer bezig zijn met het verbeteren van ons huis!



Categorieën: Dutch

0 reacties

Geef een reactie