De bomenkaptrips zijn zwaar geweest. Het was altijd al iets waar Steve niet naar uitkeek, maar het moe(s)t gebeuren. Na 8 weken kappen en heel, heel veel teleurstellende momenten (kapotte zagen, problemen met reparaties, bomen die verkeerd vielen en noem maar op), is Steve even helemaal klaar met bomenkappen en heeft even een rustmoment nodig.
Het is niet alleen de tijd die ze daadwerkelijk daar bezig zijn, die bijdraagt aan de stress. Tussen de trips door hebben we steeds maar een enkel dagje rustig aan kunnen doen, want we moeten steeds voorbereidingen treffen voor de volgende trip. De vracht voor de volgende vlucht uitzoeken, spullen inkopen en ontbrekende bouwmaterialen klaarzetten – we hebben ons ook tussen de trips door wel beziggehouden.
Ik voelde me ook al een poosje niet zo lekker en het wordt moeilijker om zo ver van elkaar weg te zijn en de hele tijd alleenstaande moeder te moeten zijn.
Dus besloten we in overleg met de rest dat het beter voor ons zou zijn als Steve wat later naar Kovol gaat voor de volgende bouwtrip. Hij zou eigenlijk vandaag weer gaan, maar nu gaat hij volgende week pas. Bid alstublieft dat we allebei weer vlot opknappen de komende dagen en dat we op andere manieren nog steeds onze collega’s kunnen dienen. Blijf alstublieft ook bidden voor de bouwtrip, voor veiligheid en goede voortgang en voor Natalie en Stacie, die de komende twee weken weer zonder hun man zitten.
Het was een moeilijke beslissing om even een stap terug te doen terwijl de andere twee gezinnen doorgaan met het werk, maar we (en met name Steve) hebben het gevoel dat we even wat meer rust moeten nemen, zodat we door kunnen blijven gaan.
0 reacties