We hebben al vaak gehoord dat het voor zendelingen van belang is om vakantie te nemen. We leren het in onze training, er wordt over gepraat en heel veel boeken die we gelezen hebben over gezondheid en welzijn als je in het buitenland werkt, noemen het ook.
Het probleem is dat wij het lastig vinden om die vakantie ook te nemen, en niet omdat het zo druk is dat we er niet van zouden durven dromen om een stapje terug te doen – het ligt meer aan het schuldgevoel.
Zendingswerk is constant veranderen en aanpassen. We verhuizen regelmatig, ook van land naar land en ons dagelijks werk is ook iedere dag verschillend qua bezigheden en drukte. Er zijn best momenten waarop er niet zo veel te doen is. Zoals ons pas gebeurde – de helikopter kan ons niet brengen op de data die we gepland hadden en dus vallen onze plannein in ieder geval tot augustus in het water.
Als zoiets gebeurt, proberen we meestal bezig te blijven – maar het is best rustig eigenlijk. Dat is ook een reden dat we al lang geen vakantie meer hadden genomen – we hebben een hoop gedoe gehad, een hoop plannen die veranderden en het resultaat daarvan was vooral veel wachten.
En dan voelen we ons schuldig om vakantie te nemen, terwijl we zitten te wachten tot de helikopter gemaakt is.
Het was al veel te lang geleden dat we vakantie hadden gehad; het was zo erg dat we op de laatste dagen bij Interface echt aan het inzakken waren. We kwamen tot de conclusie dat op vakantie gaan weer heel wat anders is. Als het niet zo heel druk is, zijn we continu aan het zoeken naar manieren om onszelf nuttig te maken. Zelfs als we het niet zo druk hebben, zijn we altijd op zoek naar iets om te doen.
De afgelopen twee weken, waarin we rust genomen hebben – niet op zoek naar werk of nuttige dingen om te doen – waren geweldig. Twee weken geen e-mail (deels te danken aan het updaten van mijn antivirus, die zich met mijn e-mailprogramma ging bemoeien) en alle tijd om met Oscar op onderzoek uit te gaan.
Een vakantie met een peuter blijkt erg op een gewone dag te lijken – we moeten ons wel aan de 3 R’en houden – maar we hadden alle kans om Oscar kennis te laten maken met het strand, het zwembad, de tropische dieren en de planten die in de resorts gekweekt worden. Het was geweldig.
We begonnen in Jais Aben, wat op een heel erg leuke plek ligt. Het strand is er super, en er ligt zelfs een gevechtsvliegtuig uit WOII tien meter onder het wateroppervlak op een steenworp van het strandcafé – briljant!
We gingen door naar Madag Resort en konden ervan genieten dat we daar als VIPs behandeld werden, compleet met portier die al onze tassen en koffers naar onze kamer bracht.
Madang resort had allerlei tropische vissen in aquaria waar Oscar naar kon kijken, een boomkangaroe en zelfs een loslopende kasuaris die ongeveer net zo hoog was als hijzelf.
Ik denk dat ik al wat te lang in PNG ben – ik zie een kasuaris en ik denk alleen maar: gevaar! Er zijn echt mensen doodgeslagen door die dieren hier! Deze was echter superlief en heeft zich een paar dagen beziggehouden met het overal achternalopen van Oscar. We konden onze ogen niet geloven! Oscar had een loopmaatje 🙂
Soms was het zwembad een succes met Oscar, maar zijn favoriete activiteit was toch het rondspringen op alle kussens die er op het bed in onze kamer lagen.
Maandag gaan we weer aan de slag, maar we zijn er klaar voor. Eerst gaan we drie weken wachten tot we naar Kovol kunnen vliegen voor onze reis van twee weken om te frezen. We zijn weer op zoek naar dingen om te doen; waarschijnlijk wat helpen in het centrum, wat coördineren van de logistiek van bouwmaterialen en bouwvakkers dáár te krijgen waar ze horen, en wat nadenken over ‘hoe kunnen we verder deze tijd nog gebruiken om ons voor te bereiden op de komende periode van een huis bouwen en verhuizen naar de stam?’ Oh – en waarschijnlijk een heleboel bellen met de bouwmarkt, want nu, een maand na bestelling, hebben ze nog steeds niet geleverd waar we om gevraagd hadden!
0 reacties