Gerdine is een supervrouw! Ze krijgt het voor elkaar om uren te besteden aan taalstudie, terwijl ze een peuter op het rechte pad houdt, en nu komt er ook nog ochtendmisselijkheid bij.
Ons tweede kindje wordt verwacht in april 2021, wat betekent dat Gerdine 12 weken zwanger is 🙂
We zijn erg blij dat Oscar een babybroertje of -zusje krijgt, en het betekent dat we naar huis komen. Het is (mogelijk) een optie om de baby hier of in Australië te krijgen, maar als we dan toch moeten gaan reizen komen we liever naar huis, zodat onze familie de nieuwe baby kan ontmoeten (en zien hoeveel Oscar gegroeid is)!
We zijn van plan om in februari vanuit PNG naar Engeland te reizen, dan in augustus naar Nederland en in september/oktober weer naar PNG.
Dus nu beginnen we plannen te maken, proberen we onze tijd in Europa al te organiseren terwijl we tegelijk het beste willen halen uit de tijd die we hier nog hebben. We denken dat de Kovolmensen blij voor ons zijn, maar dat is moeilijk te zeggen omdat zwangerschap hier nogal een taboe is.
Over zes weken vliegen we naar Goroka voor een echo (en een vakantie van twee weken), en dan is het nog maar zes weken taalstudie voor we moeten vertrekken. Voor vertrek hebben we onze tweede taalcheck en we mikken op niveau ‘langzame voortgang’ (dat is niveau 4 van de 9 op onze taalstudieschaal).
Maar wat zeggen ze dan ook alweer? ‘De geest is gewillig, maar het vlees is zwak;. Het leven in de bush blijft doodvermoeiend. Deze week vonden we het een heel goed idee om onze collega’s eens een zetje te geven. We hebben twee dagen gereserveerd om zo vaak als zij wilden op hun kinderen te passen, zodat zij de tijd konden nemen om te slapen, ontspannen, lezen en praten. Kinderopvang in Kovol!
Oscar heeft genoten van de tijd met Louis… meestal, als Louis hem niet zat te plagen 🙂 We zijn nu zelf ook wel moe. Ik denk dat we daar maar aan zullen moeten wennen, nu er nog een baby aan komt!
Vandaag kwam er een grote groep van ongeveer 40 man bij ons op bezoek. Eén van de dorpsvarkens was een ‘dikkop’ geworden. En wat denk je dat er gebeurt met ‘dikkopvarkens’? Juist, die worden met pijl en boog afgeschoten.
De gemeenschap had er genoeg van, besloot het varken af te schieten en het vlees met ons te komen delen.
Soms voel ik me zo schuldig! Wij hebben vlees in de vriezer en in blik, wij eten ongeveer eens in de drie dagen vlees. Voor hen is vlees zo moeilijk om aan te komen, maar als ze het hebben, delen ze het met ons. Wij krijgen meer soep dan de rest, en ze geven ons ook nog een groot stuk vlees mee naar huis!
Op die manier laten zij hun waardering aan ons zien, dus we nemen het aan, maar ik had zo graag dat zij er meer van zouden eten.
Met zo veel mensen die hier kwamen dacht ik natuurlijk aan de taalstudie, maar ze kwamen allemaal van het andere dialect. Ik raak zo gefrustreerd van dat andere dialect. Iedere keer dat ik in contact kom met dat andere dialect, lijkt het alsof ik twee stappen terug ga in mijn taalvaardigheid.
Maar ik heb mijn frustratie vandaag voor iets goeds gebruikt – ik heb de volleybal erbij gepakt en we hebben de hele middag gespeeld. Dat was eigenlijk superleuk. Het waren twee vermoeiende dagen en een leuke taaldag was erg welkom.
Voor de meeste mensen was het de eerste keer dat ze volleybal speelden en het was hilarisch, de bal pingpongde rond en bij het net werden rugbytackles uitgevoerd. Het was heerijk om zo hard te kunnen lachen als mensen tegen elkaar op liepen of de bal missloegen. Mensen spelen hier sportief; iedereen heeft een houding van ‘voor het spel, niet voor de knikkers’ en iemand die het steeds fout doet hoeft zich niet te schamen.
We willen iedereen bedanken voor jullie voortdurende gebed. We hebben het nodig! Bid dat we gezond blijven, dat we onszelf niet te hard pushen, maar ook dat we het beste uit de tijd halen die we hier nog hebben voor we naar huis komen.
Misschien kunnen we over een paar maanden wat echofoto’s plaatsen…
0 reacties