Het licht begon in Australië, toen bracht kapitein Cook het naar Nieuw Guinea. Drie minuten van het verhaal bestaan uit een soort topografieles, dat klinkt ongeveer zo: “Een paar man ging naar Lae en sliep daar. Na het slapen in Lae gingen ze door naar BilBil. Na het slapen in BilBil stonden ze op en gingen naar Bunabun om daar te slapen. Na het slapen in Bunabun…”
Het is een mooi voorbeeld van hoe concreet mensen hier zijn!
Deze week is het weer niet zo super, dus we zitten veel om het vuur te praten. Dat is een prima moment om dingen te herhalen die we al geleerd hadden 🙂 Om het vandaag wat spannender te maken (ik was best wel moe toen ik vandaag de stromende regen in ging, dus ik besloot het wat spannender te maken) ging ik op zoek naar een aantal werkwoorden.
In deze fase is het ook nog wel bemoedigend dat mijn begrip eponentieel lijkt toe te nemen, ik begin de woorden die ik geleerd heb te horen als ze gebruikt worden in een gesprek en ik kan een beetje volgen waar een gesprek over gaat.
Het lijkt er niet op dat er een ‘winnend’ dialect is, dat meer voorkomt of meer aanzien heeft dat de andere, dus iedere groep blijft ons voorhouden dat we hun dialect maar moeten leren 🙂 Het is echt onvoorstelbaar hoe een taal die door 1000 man in 7 dorpen gesproken wordt, zo veel variëteiten kent!
De basis voor ons systeem is het cultuurevent (CE). Als ik de hele ochtend yams plant met mijn vriend uit de stam, dan is dat een cultuurevent. Als ik terugkom van het yams planten, heb ik foto’s van de doorlopen stappen, een stapel notities en wat geluidsopnamen van mijn vriend die vertelt wat we doen.
Dat was op papier een leuk idee, maar praktisch gezien wat lastiger. De dorpen hier zijn niet zoals de dorpen thuis. Een Kovoldorp bestaat meestal uit 4-5 gehuchten die tot 45 minuten lopen van elkaar af liggen. En waar zouden in dat geval de tanks moeten komen staan? Dat wordt een politiek probleem en daar willen we ons verre van houden!
We zien dat sommige van onze planten al aan het uitlopen zijn. De sterke zonneschijn en de grote hoeveelheid regen maken de omstandigheden voor het groeien ideaal.
We hadden ook schimmel toen we terugkwamen. De vloer onder onze keukentafel, onze kledingkast in de slaapkamer en onze bedden en het beddengoed dat we daarop hadden gelaten waren bij terugkomst bedekt met plekken zwarte en witte schimmel.
Ik heb mezelf verbaasd door de eerste zo te maken dat hij niet eens wiebelt. De tweede is wat minder goed gelukt, en zo kwam ik er ook achter dat je dat niet fixt met een schaafmachine!
We geven een ‘amamas kaikai’ of letterlijk een ‘geluksmaaltijd’, ook bekend als ‘wanbel kaikai’ of éénbuikmaaltijd’. De Kovolmensen werken al maanden hard met ons mee aan onze huizen