Het lijkt er niet op dat er een ‘winnend’ dialect is, dat meer voorkomt of meer aanzien heeft dat de andere, dus iedere groep blijft ons voorhouden dat we hun dialect maar moeten leren 🙂 Het is echt onvoorstelbaar hoe een taal die door 1000 man in 7 dorpen gesproken wordt, zo veel variëteiten kent!
De basis voor ons systeem is het cultuurevent (CE). Als ik de hele ochtend yams plant met mijn vriend uit de stam, dan is dat een cultuurevent. Als ik terugkom van het yams planten, heb ik foto’s van de doorlopen stappen, een stapel notities en wat geluidsopnamen van mijn vriend die vertelt wat we doen.
We zien dat sommige van onze planten al aan het uitlopen zijn. De sterke zonneschijn en de grote hoeveelheid regen maken de omstandigheden voor het groeien ideaal.
We hadden ook schimmel toen we terugkwamen. De vloer onder onze keukentafel, onze kledingkast in de slaapkamer en onze bedden en het beddengoed dat we daarop hadden gelaten waren bij terugkomst bedekt met plekken zwarte en witte schimmel.
We geven een ‘amamas kaikai’ of letterlijk een ‘geluksmaaltijd’, ook bekend als ‘wanbel kaikai’ of éénbuikmaaltijd’. De Kovolmensen werken al maanden hard met ons mee aan onze huizen
De dagen waarop we niet de hele stad doorcrossten met de bus om naar de afspraken te gaan, hebben we kunnen relaxen bij ons verblijf, een dag of twee bij de lagoon en een dag of twee shoppend.
Alles bij elkaar krijgen we het gevoel dat het hier te chic is voor ons. Echt alles is te luxe, daar zijn wij te veel bushmensen voor!
We stuurden Lendi mee samen met zijn vader en gaven hem een goedkope telefoon mee zodat hij contact met ons en de gemeenschap kon houden.
Een probleem dat ermee samenhangt, is dat er honderden Kovol-mensen zijn en maar drie zendelingengezinnen. Als we een dag tot het punt van uitputting bezig zijn met contacten leggen, zorgen en liefde tonen naar ons beste kunnen, heeft daar nog maar een kleine groep van kunnen profiteren. De volgende dag worden we al uitgeput wakker en weet je wat dan? Er staat dan al een nieuwe groep Kovolmensen klaar die naar ons toe is komen lopen.
De volgende dag komen die twee mannen naar me toe en fluisteren in mijn oor: “We moeten ergens over praten.” Dat is gek, want ik heb nog niet eerder mannen zo verdacht zien doen, alsof ze bang zijn om betrapt te worden.