En met het risico dat dit een superlange blog wordt, is hier nog het laatste nieuws. Een van de tieners in ons dorp was al een poos ziek maar werd in het weekend ineens veel beroerder. Ik ging maandagochtend op pad om taal te leren, maar er was helemaal niemand.
Ik heb ook bij de dames gezeten, die een schaduwplek hadden gevonden waar ze vuur maakten en HEEL VEEL eten kookten (voor al die hardwerkende mannen 🙂 ). De kinderen vonden ook allerlei eetbare insecten.
We kunnen ons niet eens laten voorstaan op het feit dat we het woord voor suikerriet kennen – er zijn verschillende woorden voor de verschillende soorten en ze smaken net wat anders, dus sommige zijn populairder dan andere.
We sneden een ananas aan (ingevlogen vanuit Goroka, ananassen zijn hier zeldzaam), deelden die met hen en gaven aan hoezeer we hen en hun hulp bij onze pogingen de taal machtig te worden, waarderen.
Er bestaan interessante vragen, zoals ‘Wat gebeurt er als iemand nooit met de gemeenschap mee aan het werk gaat als dat nodig is?’, ‘Welke klussen laat je de gemeenschap oppakken, en welke doe je individueel?’, ‘Vinden mensen de gemeenschappelijke werkdagen leuk?’
We vinden het ook leuk om in veranderende samenstelling op pad te gaan. Soms zit ik alleen met een paar mannen, soms met Gerdine en Oscar en soms komt de familie Hansen ook meedoen (en dan lopen alle dorpskinderen mee om te kijken wat we gaan doen!) dus heel lollig.
We weten dat zo gauw we beginnen met het uitdelen of plakken van pleisters, we overspoeld zullen worden met verzoeken. Deze week alleen al heb ik 4 mensen gezien met etterende zweren en steenpuisten die behandeld zouden moeten worden (en dan heb ik het nog niet gehad over degene die ik niet gezien heb).
Stap 1 is het schillen van de taro. Stap 2 is dat je een specifieke rietstengel neemt (een silim ot), wat eigenlijk een natuurlijke jungle-kaasrasp is (…dagdroomt over kaas). Als je dan flink geraspt hebt, heb je tarosmurrie in een kom.
Dan hebben we nog een probleem en dat is dat de zon zich lijkt te hebben verplaatst. Toen we ons huis bouwden, hebben we onze zonnepanelen en zonneboiler op het zuiden gericht… wat suf was, want we zitten op het zuidelijk halfrond, dus ze moeten op het noorden gericht zijn… Dus we hebben het een aantal dagen in de gaten gehouden en ja hoor, de zon staat in het zuiden… raar.
Het licht begon in Australië, toen bracht kapitein Cook het naar Nieuw Guinea. Drie minuten van het verhaal bestaan uit een soort topografieles, dat klinkt ongeveer zo: “Een paar man ging naar Lae en sliep daar. Na het slapen in Lae gingen ze door naar BilBil. Na het slapen in BilBil stonden ze op en gingen naar Bunabun om daar te slapen. Na het slapen in Bunabun…”
Het is een mooi voorbeeld van hoe concreet mensen hier zijn!