Ter voorbereiding op onze taaltoets volgende week vroegen onze taalconsulenten ons om iets voor te bereiden. Ze vroegen ons om een verhaal in een recorder in te spreken over een gebeurtenis die we samen met een Kovol-vriend hebben meegemaakt. Daarna moeten we de Kovol-vriend vragen hetzelfde verhaal te vertellen, ze allebei op te schrijven en klaar te zijn om ze te vergelijken.
Ik heb geprobeerd wat meer tijd te vinden om de taal te leren, want ik wil graag vooruitgang boeken. Het is bijna 4 jaar geleden dat we naar Kovol verhuisden en ik schaam me dat ik hun taal nog niet beter beheers. Ik vraag me af of de mensen in Kovol ook teleurgesteld zijn en zich afvragen waarom het zo lang duurt. Toch weet ik dat ik het leren van de taal moet combineren met veel andere dingen en dat het dus gewoon tijd kost. We waren meer dan een jaar weg toen Alice en Millie werden geboren, we moeten Oscar lesgeven, wat veel tijd en moeite kost, en we moeten twee 2-jarigen bezig houden zonder dat ze naar de kinderopvang kunnen, om nog maar te zwijgen van alle normale klusjes.
De reden voor de wandeling was een uitnodiging om de nieuwe gemeenschappelijke kettingzaag te komen bekijken. Met een ontwikkelingssubsidie van de overheid zijn er 5 kettingzaag-en-freeskits voor ons gebied aangeschaft, waarvan onze afdeling (dus de Kovol dorpen) er één kreeg. Onze mannen wisten echter niet hoe ze hem in elkaar moesten zetten en gebruiken, dus wij gingen erheen om een kijkje te nemen.
“Steve, Kandu! Kandu!” , “Slang, slang!”. Kavaluku was erg opgewonden, slangen zijn hier over het algemeen geen goed nieuws. Op dat moment maakte ik een veronderstelling die slecht had kunnen aflopen.
Gerdine komt in de buurt van de fase waarin ze een verhaal kan vertellen over een bekende activiteit zonder dat het de directe context van het gesprek is. Het helpt nog steeds om een concrete ervaring te hebben waar ze over kan vertellen en het is lang geleden dat we onze kinderen mee hadden naar een Kovol-tuin. Maandag zei ik tegen een Kovol-vriendin “mijn vrouw wil een tuin zien en daar wat werk doen”, waarop ze positief reageerde.
We hadden er zin in, dit weekend, onze volgende taalevaluatie. Taalstudieconsultants zouden ons aan de tand voelen om ons communicatievermogen te meten en ons te vertellen op welk niveau we zitten qua communicatie. Als we eenmaal het hoogste niveau, het 9e niveau, hebben bereikt, zijn we daar waar we moeten zijn om van onze taalstudietaken naar de volgende fase te gaan. Er zullen wat verslagen geschreven moeten worden en dan is het tijd om ons voor te bereiden op het Kovol alfabetiseringsonderwijs en te beginnen met het vertalen van de Bijbel en het voorbereiden van de lessen.
Huwagis was al een tijdje ziek. Haar man Ibeebee overleed vorig jaar en sindsdien was ze aan huis gebonden. Ze zat en bleef in huis en ging niet meer naar buiten omdat ze zei dat ze last had van haar been. Natalie en Gerdine waren een paar keer bij haar op bezoek geweest en vroegen zich af of het misschien een depressie was.
Bij de familie Stous is er bezoek: Stacies vader is er! Ze hadden het geheim gehouden voor hun kinderen, dus het was een echte verrassing! Ze wisten een aantal keer zeker dat ze het verraden hadden als Stacie iets zei als ‘als mijn vader er is…’ maar niemand had het door!
Ik heb een serie van 7 verschillende interviews doorgenomen waarin ik Kovol-vrienden vragen stelde als “waarom worden we ziek?”, “welke woorden horen bij blindheid?”, “hoe wordt iemand gek?”, “wat moet je doen als een gifslang je bijt?” en “wat moet je doen om voor je broer te zorgen als hij echt ziek is?”, en andere vragen.
Vandaag nam ik Oscar voor aardrijkskunde mee naar de stad. Hij moest wat leren over de stad waar hij dichtbij woont en dus hebben we een kleine rondleiding door Goroka gehad. We keken bij de brandweerkazerne, de politie, de markt en het postkantoor.