Het is nu meer dan 5 jaar geleden dat we in Kovol zijn komen wonen. Dat voelt als een lange tijd en ik denk dat het dat ook is. Ik heb het gevoel dat ik de taal Kovol nu wel onder de knie zou moeten hebben. Ik weet dat er goede redenen zijn waarom dat nog niet helemaal is gelukt, zoals het feit dat ik een tweeling heb. Ik heb het gevoel dat ik het geduld van de Kovol-mensen op de proef stel door zo langzaam te zijn. Ze willen het ons zo graag leren en de meeste dagen komen er nog steeds mensen langs om ons hun taal te leren als we daar behoefte aan hebben. Op sommige dagen had ik het gevoel dat ik het op wilde geven, omdat ik nog zo’n lange weg te gaan heb en vooral de laatste tijd omdat we het zo druk hebben gehad.
Een paar weken geleden moest ik denken aan dit Bijbelvers:
Galaten 6:9
Laten we daarom het goede doen, zonder op te geven, want als we niet verzwakken zullen we oogsten wanneer de tijd daarvoor gekomen is.
Nou, dat was mijn duwtje om door te gaan. In de context waarin dit vers staat, lijkt het me dat het zegt: doe geen goed om mensen te behagen of om jezelf te behagen, maar om God te behagen. En het mooie is dat zelfs als ik me moe voel, ik weet dat God zal voorzien in alles wat ik nodig heb om Hem te dienen (Ps 73:26, Ef 2:10). Dus ik ben gewoon doorgegaan, mezelf voortdurend herinnerend aan de woorden in de Bijbel. Want als ik mezelf toesta, neem ik de weg van de minste weerstand, blijf ik binnen mijn comfortzone en heb ik het gevoel dat dat volkomen juist is om te doen omdat het bijna pauze is en we de afgelopen maanden hard hebben gewerkt.
Deze week hadden Steve en ik afgesproken dat hij op donderdag en vrijdag op de kinderen zou passen en het thuisonderwijs zou overnemen, zodat ik wat meer tijd zou hebben om een taal te leren. Ik had met een familie uit ons dorp afgesproken om op donderdag een wandeling te maken naar een tuin verderop in de bergen. Het was maar goed dat ik dat geregeld had. Ik denk niet dat ik was gegaan als ik het niet van tevoren had geregeld.
En God voorzag zoals ik kon weten dat Hij dat zou doen, Hij voorzag zelfs in dingen die Hij niet hoefde te voorzien; de hele dag zonnig weer zodat de paden niet glad werden en ik niet nat en oncomfortabel werd. En ook, misschien een beetje willekeurig of te veel informatie voor jou maar belangrijk voor mij, er waren schone plekken om naar het toilet te gaan (nou ja, natuurlijk waren er geen doorspoeltoiletten midden in de jungle, maar je begrijpt wat ik bedoel).
Het belangrijkste is dat ik veel heb kunnen kletsen in Kovol, nieuwe zinnen heb kunnen opnemen en een paar interviews heb kunnen doen. Ik ben begonnen met interviews buiten de materiële cultuur: ouderschap. Ik vond dit een goed onderwerp, omdat ik voorzie dat dit later, als er een kerk is, een onderwerp zal zijn waar ik met mijn nieuwe zussen over zal praten.
Ik ben ook heel dankbaar dat ik gewoon op pad ben gegaan en meer context heb gekregen van verschillende plaatsnamen in ons gebied. Als mensen zeggen: ik ga naar …, heb ik nu een beter idee van hoe hun wandeling daar eruit ziet en hoe ver weg het is, enz.
Ik heb het gevoel dat dit geen geweldig goed doordacht blog is, maar meer een samenvatting van mijn gedachten! Ik hoop dat het zinvol voor je is en je aanmoedigt om ook niet op te geven, want we dienen niet andere mensen of onszelf, maar God die ons kracht en houding geeft om dat te doen!
0 reacties