We zijn gezegend dat we de afgelopen week wat vrije tijd hebben kunnen nemen om als team en gezin door te brengen. Zoals altijd is het nooit een volledige vakantie omdat er onvermijdelijk dingen tussenkomen.
We zijn erg dankbaar dat ons pakket met kerstspullen de week voor Kerstmis met de vlucht is aangekomen. Er is niet veel kinderspeelgoed te vinden in Goroka. Als we geluk hebben vinden we hier en daar wat, maar de kwaliteit en duurzaamheid van het speelgoed is echt niet geweldig. Ik herinner me dat Oscar een keer een kleine rode brandweerwagen zag die in een robot veranderde. Hij was er helemaal weg van en wij dachten: “waarom niet?” dus hij kreeg hem cadeau. Het ding brak toen hij het uit de verpakking haalde, want het was gemaakt van goedkoop plastic!
Om een gegarandeerde teleurstelling te voorkomen, bestellen we nu speelgoed in het Verenigd Koninkrijk op het adres van mijn moeder en laten we het via DHL opsturen. Dat is niet goedkoop, maar wij vinden speelgoed en boeken van goede kwaliteit de moeite waard. Het probleem dit jaar was dat, hoewel we in september hadden besteld, door vertragingen in de verzending het pakket niet was aangekomen. We belden de bevoorrading de dag voor de vlucht om te vragen of er een pakket voor ons was aangekomen, maar dat was niet het geval. We bereidden ons voor op het uitstellen van de kerstcadeautjes, maar tot onze verrassing genoeg werd ons pakket de volgende dag op de vlucht bij ons afgeleverd 🙂
Toen eerste kerstdag aanbrak, wilden we onze tijd nemen om cadeautjes uit te pakken, eten te bereiden en ervan te genieten, boeken te lezen en lego te bouwen met onze kinderen.
Het is echter moeilijk te negeren dat er een dozijn mensen voor onze huizen zitten te wachten om ons te zien. 4 of 5 mensen waren gekomen met medische problemen die ze door ons wilden laten onderzoeken, anderen wilden zeep of wormmiddelen van ons kopen.
Er gingen verschillende emoties door me heen toen ik dit zag. Vermoeidheid – “Kunnen we niet gewoon 1 dag voor onszelf hebben?” Schuldgevoel – “Hoe verkeerd is het dat we binnen cadeautjes openmaken terwijl arme mensen buiten op onze hulp wachten?” Medelijden – “Zou Kerstmis niet moeten gaan over geven en niet over familiefeesten?” Stress – “Hoe gaan we de lunch klaarmaken als we uren bezig zijn met medische zaken?”
Uiteindelijk hebben we bij verschillende kinderen malaria vastgesteld, de medicijnen verkocht en verschillende andere pijntjes gecontroleerd waar we niets aan konden doen. Het kostte Natalie en mij maar anderhalf uur en het lukte om er vrolijk bij te blijven.
De lunch werd uiteindelijk vrij laat, om 15.30 uur, door de medische onderbreking, wat betekende dat we allemaal honger hadden en erg dankbaar waren dat we ons vol mochten proppen. Ik kan me de laatste keer dat ik zo vol zat niet herinneren!
Na de lunch speelden we voetbal met de kinderen en de kinderen van Kovol deden ook mee. Dit was echt geweldig en het hielp ons om ons weer een deel van de gemeenschap te voelen nadat we ons het grootste deel van de dag hadden afgezonderd voor privé-familietijd.
We namen nog een paar dagen vrij en zetten ons schrap voor de viering van het nieuwe jaar. Nieuwjaar is voor de Kovol-bevolking belangrijker dan Kerstmis. Het is belangrijk voor hen om samen te komen en “de lucht te klaren” van alle “zwaargewichten”. Dit houdt in dat ze tot diep in de nacht praten en het er over eens zijn dat er geen “zwaargewichten” zijn, waarna ze samen een varken slachten en het vlees opeten. Als elk dorp zijn varken doodt, zetten ze altijd wat vlees opzij voor de blanken voor een paar dagen, dus we hebben een constante stroom van mensen die ons stukken vlees komen geven. Bij het vlees dat we krijgen, heb ik wel vaak gemengde gevoelens! Ik ben blij dat ik het krijg omdat het cultureel belangrijk is, maar tegelijkertijd vraag ik me af “Hoe lang geleden is dit varken gedood?” en vraag ik me af of het vlees me ziek zal maken, terwijl ik tegelijkertijd zou willen dat ze het voor zichzelf houden omdat zij het eiwit harder nodig hebben dan wij!
Ons dorp nodigde ons uit voor een maaltijd op nieuwjaarsdag en we het was leuk en ontspannen om een kom soep met hen te eten.
Met het nieuwe jaar zijn we er allemaal weer. Oscar gaat weer naar school en het is tijd voor mij om weer aan de slag te gaan met het vertalen van alfabetiseringsboeken en het vertalen van de Bijbel. Mijn eerste werkdag heb ik besteed aan “Hoe de Joden leefden”, een boek van 100 pagina’s met culturele informatie over de wereld van de oude Israëlieten. Helaas had ik het moeilijk. Tegen 10 uur ’s ochtends vroeg ik mezelf af “Hoe heb ik dit de afgelopen maanden dag na dag voor elkaar gekregen?”, om 3 uur ’s middags gevolgd door “Ik haat dit stomme boek!”.
Ik denk niet dat ik er klaar voor ben om weer door te bikkelen met vertalen. Ik ben bang dat ik een burn-out krijg als ik mezelf dwing om te gaan zitten en verder te gaan. Voorlopig heb ik besloten om er niet meer aan te werken totdat ik er weer zin in heb. Ik denk niet dat de 4 dagen die we met Kerstmis vrij hebben genomen genoeg waren om echt uit te rusten. Op de middellange termijn hebben we eind deze maand een alfabetiseringskick-off die intensief zal zijn, en onze volgende vakantie staat gepland voor maart. Dat is een hele tijd. Ik hoop dat een paar dagen rust me weer productief zullen maken, zodat de komende maanden productief kunnen zijn.
0 reacties