Eens per jaar komen de zendelingen van ons centrale gebied bij elkaar voor een conferentie die bestaat uit verslagen uit de stammen, gezelligheid en bijbelonderwijs. Het centrale gebied bestaat uit de hooglanden van PNG en het Madang-gebied waar Kovol ligt, dus daar gaan wij naartoe. PNG is een groot land en daarom hebben we ook westelijke en oostelijke gebieden en die hebben hun eigen conferenties.
De conferentie duurt maar 3 of 4 dagen, maar het is een hoogtepunt van ons jaar. We kunnen bijpraten met onze vrienden, plezier maken, updates horen, onze kinderen naar de kinderopvang sturen en ideeën uitwisselen. Vooral omdat we de afgelopen maanden alleen zijn geweest, was het een extra speciaal feestje.
Een team van een kerk in de VS is overgekomen om ons 4 sessies les te geven en de hele ochtend voor kinderopvang te zorgen. Het is van 9.00 tot 13.00 uur les, zingen en vertellen over onze stammen terwijl onze kinderen hun eigen programma volgen.
Ik kan niet vaak genoeg zeggen hoe bijzonder de kinderopvang is. Het is de enige keer in het jaar dat onze kinderen bij iemand anders zijn. Het is de enige keer in het jaar dat niet alleen mama en papa hen over de Bijbel leren. Het is de enige keer in het jaar dat Gerdine en ik een fatsoenlijk stuk tijd alleen hebben om met volwassenen te praten. We krijgen de uitdagingen, mijlpalen, gebedspunten en lofprijzingen van al onze naburige stammen te horen. We leren van elkaar en komen met elkaar in contact. Bij het horen van de Pal stam-update en het horen van de namen van de trouwe Pal-bijbelleraren, realiseerde ik me dat we geen plan of visie hebben voor hoe de Pal en Kovol kerken met elkaar gaan samenwerken en elkaar gaan bemoedigen als buren. Er is nog geen Kovol-kerk, maar het is de moeite waard om na te denken over wanneer en hoe die relatie zou kunnen beginnen. Het deed me beseffen dat ik die mensen eens moet bellen om met ze te praten en met ze te bidden over de problemen waar ze mee te maken hebben in de Pal-kerk. Ik zou die relaties nu moeten cultiveren, zodat ze er later zijn.
Nu ik onlangs mijn fulltime taalstudie heb afgerond en ben overgestapt op bijbelvertalen, heb ik al mijn vragen gesteld aan de ervaren vertalers die bijeen waren voor de conferentie.
“Deze vertaalsoftware doet van alles leuks, maar welke gebruik je echt?”
“Jouw back-to-English versie van Genesis 37 is veel, veel langdradiger dan mijn huidige ontwerp. Hoe komt het dat het zo breedsprakig is? In welke fase van het vertaalproces is dat gebeurd?”
“In welke taal kun je het beste begripsvragen stellen?
“Welke bronnen vond je nuttig toen je begon met vertalen?”
Veel vragen waarop ik goede antwoorden heb gekregen. Ik heb er zin in om weer in Kovol aan de slag te gaan met vertalen.
De conferentie brengt ook veel plezier met zich mee. Zaterdagmiddag is het tijd voor de waterglijbaan, waar Oscar, Alice en Millie helemaal weg van zijn. Er is een bonte avond vol gekkigheid, maaltijden die voor ons gemaakt worden, taart en ijs. Wat een traktatie voor ons zendelingen in de jungle!
Het is ook druk! Ik denk dat Oscar, Alice en Millie blij waren om weer over te gaan op de normale routine na 3 dagen vakantiebijbelschool!
De grootste impact van de conferentie is een gevoel dat ik een nieuw perspectief heb. We hebben ons verdiept in de taal en cultuur van Kovol. We hebben gewerkt aan enorme verslagen en nu ik aan het vertalen ben, is het makkelijk om alles op een rijtje te zetten: passage 1, stappen 1-6; passage 2, stappen 1-6 enz. Dan ga je net zo lang door tot je het vakje kunt aanvinken, en dan het hele proces kunt herhalen.
Het is vooral bemoedigend om te horen van de stammen die verder zijn dan wij. We hoorden de verhalen van de kerk, wat Gods woord heeft gedaan in de harten van de mensen en hoe het leven eruit ziet. Het helpt me om een mensgericht perspectief te herstellen in plaats van een checklist-achtig perspectief. Het is makkelijk om over Kovol-mensen na te denken in termen van hoe behulpzaam ze zijn als taal- en vertaalhulp. Het is veel fijner om weer aan hen te denken als mensen die Gods woord willen horen en erop willen reageren.
Nu de conferentie voorbij is, hebben we nog 1 week tot we terugkeren naar Kovol. We gaan in de stad de nodige inkopen doen, zoals een winkelwagentje vullen met 30 kg havermout, kilo’s aardbeien kopen en die invriezen in ziplock-zakken en zakken vol wortelen blancheren. Stel je voor dat je maar eens in de 3 maanden naar de supermarkt gaat, dan krijg je een idee van de omvang en het gedoe waar we mee te maken hebben!
Omdat ik het erg spannend vind om door te gaan met bijbelvertalen, besteed ik wat tijd aan lezen en studeren om mezelf beter voor te bereiden op mijn taak als vertaler. Hoewel het een geweldige manier is om je tijd te besteden, voelt het niet als nuttig als ik in Kovol ben. In het dorp voel ik de behoefte om “zichtbaar” te zijn, met mensen te praten of te werken en het bestuderen van boeken om de vertaaltheorie bij te spijkeren voelt niet goed als er mensen voor mijn huis zitten te wachten om me te zien.
De conferentie was een geweldige opfrisser en we kijken ernaar uit om terug te keren naar Kovol om verder te gaan. Maar we kijken nog meer uit naar de terugkeer van de familie Hansen naar PNG. Het ziet ernaar uit dat dat november gaat worden en we zijn superblij om ze snel weer te zien! We proberen niet te enthousiast te zijn omdat het nog niet 100% is, maar het is toch iets om naar uit te kijken 🙂
0 reacties